Het is the-day-after. De dag na de door Ajax verloren Europa League-finale. Mijn cluppie, mijn Ajax, verloor van het Manchester United van Jose Mourinho. En dat is, ondanks de teleurstelling, absoluut geen schande. Dit ManU was alles wat Ajax niet was. Ouder, ervarener, geslepener, geniepiger. Kortom: professioneler. En dus verloor Ajax vrij kansloos met 0-2. Nogmaals, geen schande. Kan gebeuren. Nu is het zaak dat de blik wordt gericht op de voorrondes van de Champions League. En de competitie. Mijn grote hoop is dat Ajax dit elftal bij elkaar kan houden, want dan gaan we volgend seizoen genieten. 

Ik was niet in Stockholm gisteravond. Mijn gezinssituatie laat dat soort snoepreisjes helaas niet toe. Dus ik koos voor the-next-best-thing; het Museumplein in Amsterdam. Samen met m’n aangenomen zoon en nichtje lopen vanaf Amsterdam CS. De Dam, het Leidseplein, even een biertje doen in een kroegje, en dan de menigte in op het Museumplein. Allereerst; complimenten voor Gemeente Amsterdam, want het was perfect geregeld. Toen bleek dat de toestroom van fans veel groter en sneller was dan gedacht, werd het Museumplein direct toegankelijk om de overlast op straat tot een minimum te beperken. Ook de sanitaire voorzieningen waren prima en de beveiliging onzichtbaar behalve als het moest. Wat de sfeer weer enorm ten goede kwam.

Maar nog een veel groter compliment is op z’n plek voor de meer dan 100.000 fans die op het Museumplein hartstochtelijk hun cluppie aanmoedigden. Op een paar incidenten na, is de avond perfect verlopen. Nou ja, bijna perfect. Ajax liet na de Cup mee te nemen naar Amsterdam, dat had de avond echt perfect gemaakt. Iedereen bleef ook achter de ploeg staan. Zelden heb ik zoveel mensen zo hartstochtelijk een verliezend team zien toezingen. Gisteravond gebeurde het wel. En het bezorgde me kippenvel. En als ik de filmpjes terugzie, krijg ik weer kippenvel.

Zo achter je ploeg blijven staan, ondanks verlies, dat getuigt van grote klasse. En terwijl op het Museumplein meer dan 100.000 mensen Ajax bleven toezingen, gingen ruim 100km zuidelijker mensen de Hofpleinvijver in om te vieren dat Ajax verloren had. En dat snap ik niet. En ja, ik heb het hier over ‘supporters’ van Feyenoord (en ja, het woord supporters staat met reden tussen aanhalingstekens). Want waarom die vreugde over het verlies van Ajax? Als Feyenoord nou de tegenstander in de finale was geweest, dan had ik het volledig begrepen. Maar de Europese campagne van Feyenoord dit seizoen ging uit als een nachtkaars. Ja, ze zijn kampioen geworden. Ja, ze hebben dit jaar van Manchester United gewonnen. Met 1-0 (dus thuis, in de Kuip). Maar sinds 2002 hebben de Europese escapades van Feyenoord er enkel toe bijgedragen dat we nu weer moeten vrezen voor directe plaatsing van de kampioen voor de Champions League vanaf seizoen 2019-2020. Dus als ik Feyenoord-supporter was geweest, had ik Ajax op de blote knietjes bedankt voor de goede resultaten in Europa dit seizoen. Want die hebben er mede voor gezorgd dat de kampioen van de Eredivisie nog steeds direct geplaatst is voor de Champions League.

Maar het zijn niet alleen de Feyenoord-supporters in de Hofpleinvijver. Ook op Facebook regende het ‘grappig bedoelde’ plaatjes, flauwe opmerkingen en leedvermaak over het verlies van Ajax. En van Feyenoorders kan ik dat ergens nog een beetje begrijpen. Maar dat er PSV’ers en ADO-fans zijn die zich blij maken over de winst van ManU, daar snap ik geen bal van. Het seizoen van PSV is volledig net-niet. Geen kampioen, geen tweede plek, dus geen Champions League. Geen beker. Wat rest is Europa League. En ADO vocht een maand voor het einde van de competitie nog tegen degradatie, dus waar die misplaatste blijdschap vandaan komt, snap ik al helemaal niet.

Waarom is bij sommige supporter de haat voor Ajax groter dan de liefde voor de eigen club? Dat kan dan toch alleen maar angst zijn? Angst voor Ajax en, diep weggestopt, ontzag voor de palmares van de club uit Amsterdam? Tijdens de thuiswedstrijd tegen Lyon ging het op het Feyenoord Netwerk uitsluitend over Ajax. Niet over de aankomende kampioenswedstrijd tegen Excelsior, nee, over Ajax. En daar kan ik dan weer enorm van genieten. Want als de haat voor de concurrent groter is dan de liefde voor de eigen club, is dat leedvermaak in z’n puurste vorm.

Toen Feyenoord kampioen werd, heb ik mijn Feyenoord-vrienden gefeliciteerd en mijn oud-collega’s in Krimpen een taart gestuurd. Gewoon, omdat ik vond dat Feyenoord verdiend kampioen was geworden. En ik hoop oprecht dat de aankomende Europese campagne van de ploeg uit Rotterdam een succesvolle wordt, want daar heeft het gehele Nederlandse voetbal baat bij. Net zoals ik hoop dat PSV eindelijk de Europa League eens serieus gaat nemen. En dat Ajax het goed gaat doen in de Champions League. Gewoon, omdat het Nederlandse clubs zijn, op jacht naar Europees succes. Maar ik geloof dat dat principe niet gekend was bij de mensen die gisteravond dolblij de Hofpleinvijver insprongen. Want Ajax had verloren. Helemaal niets in Amsterdam. En meer van dat werk.

Niets in Amsterdam? Geen tastbare prijs, dat klopt. Geen schaal, geen beker, geen cup. Allemaal waar. Maar; het halen van een Europese finale, met goed voetbal, leuk om naar te kijken, de naam Ajax die weer door Europa gaat, aanstormende talenten in Amsterdam als Dolberg, Sanchez, Kluivert, de Ligt, Nouri, Clement. Niets in Amsterdam? Integendeel. De toekomst! De toekomst ligt in Amsterdam!