Wie een jaar geleden had beweerd dat de defensie van de Rode Duivels eind 2016 zou bevolkt worden door Leander Dendoncker, Jan Vertongen en Laurent Ciman, zou compleet gek verklaard zijn geweest. Het lijstje van geblesseerden in de verdediging is ondertussen alom bekend. Neem er nog het logistiek probleem bij dat Jason Denaeyer ondervond om tijdig in Brussel te geraken en de vertroebelde relatie tussen bondscoach Martinez en Nicolas Lombaerts en je zal al snel toegeven dat dit de enige, nog beschikbare, nooddefensie was gisteren.

Jan Vertonghen is met zijn overvloed aan internationale ervaring natuurlijk een certitude. De ontwikkeling van Leander Dendoncker stagneert momenteel dan wel een beetje, toch rijst er weinig twijfel dat deze jongen in de toekomst nog af en toe speeltijd zal vergaren bij de Rode Duivels. De speler wiens prestaties bij de Duivels misschien wel het meest in het oog springen de laatste wedstrijden is Laurent Ciman.

De ondertussen 31-jarige Ciman begon zijn carrière bij Sporting Charleroi. Na een omzwerving bij het plaatselijke Olympic Charleroi, maakte hij op 20-jarige leeftijd zijn debuut bij de Carolo’s onder toenmalig coach Jacky Mathijssen. Als rechtsachter verzamelde hij zijn eerste speelminuten op het hoogste niveau en leek op weg om een vaste waarde te worden in het Zwarte Land. Toch was Laurent Ciman in die tijd geen onbesproken blad; een jeugdzonde (cannabisgebruik vastgesteld tijdens een dopingcontrole) leverde hem een schorsing op van 2 maanden. Ciman keerde terug in de basis en volgde Mathijssen later zelfs naar Club Brugge. Een groot succes werd het niet; de Henegouwer kon bij Blauw-Zwart geen potten breken. Hij leek te kort te komen voor een Belgische topclub, KV Kortrijk en Georges Leekens boden een uitweg.

Vanaf dat moment ging het alleen maar in stijgende lijn met de carrière van Ciman.
Ciman werd een sterkhouder in de verdediging van de West-Vlamingen en KVK bemachtigde zelfs een PO1-ticket. Ciman schopte het even later zelfs tot Rode Duivel en versierde een mooie transfer naar Standard. Bij Standard veroverde hij al snel een basisplaats centraal in de verdediging en in 2011 plaatste hij samen met de Luikenaars de Beker van België op zijn palmares. Ondanks een nooit geziene defensieve weelde bij de nationale ploeg, mocht Ciman in die periode vaak rekenen op een selectie onder bondscoach Marc Wilmots.

Vooral op de positie van rechtsachter werd Ciman wel vaker van onder het stof gehaald. Zijn selecties voor de Rode Duivels werden vaak gecontesteerd; hij zou volgens criticasters enkel op selecties mogen rekenen vanwege zijn goede band met coach Wilmots. Toen Anthony Vanden Borre voor het WK 2014 weer op het voorplan trad, leek de internationale carrière van Laurent Ciman voorbij. Dit gegeven kon alleen maar kracht bijgezet worden toen Ciman in januari 2015 omwille van familiale redenen (betere zorgen voor dochtertje die aan autisme lijdt) voor het Canadese Montreal Impact koos. Ciman bleef ook bij zijn nieuwe club presteren op een hoog niveau, wat hem in november 2015 de titel van ‘Beste verdediger in de MLS opleverde’. Toen Marc Wilmots voor het EK 2016 af te rekenen kreeg met blessures in de verdediging, deed hij voor de eerste EK-wedstrijd tegen Italië opnieuw beroep op Ciman.

Na het vertrek van Wilmots leek de internationale carrière van Ciman voorgoed voorbij. Niemand die er ook maar aan dacht dat nieuwbakken coach Roberto Martinez in zijn kern nog een plaatsje zou hebben voor Laurent Ciman. Er was de doorbraak als international van Thomas Meunier op de positie van rechtsachter, maar ook valabele alternatieven als Cavanda en Foket klopten steeds vaker op de deur. Daarnaast was ook de spoeling centraal in de verdediging zeer weelderig. Roberto Martinez experimenteerde in Cyprus al eens met een driemansverdediging. Thuis tegen Bosnië gebeurde dit na het uitvallen van Jordan Lukaku noodgedwongen opnieuw. Laurent Ciman kwam de jongste Lukaku vervangen en vervulde zijn taak met verve. Daar scoorde hij voor het eerst punten bij Martinez.

Ook vorige woensdag in en tegen Nederland zakte Ciman niet door het ijs en liet hij een degelijke indruk na. Gisteren tegen Estland bewees hij andermaal van grote waarde te kunnen zijn voor de Rode Duivels. Ciman blinkt niet uit al voetballend en heeft op technisch vlak zeker zijn gebreken, maar hij staat er altijd wel weer. Met zijn ervaring is hij in staat om leiding te geven aan een defensie en hij legt altijd een uitstekende mentaliteit aan de dag. Ciman is zelden op een foutje te betrappen en weet perfect tot wat hij in staat is, maar ook tot wat hij niet in staat is. En net dat laatste maakt van hem een belangrijke schakel in de verdediging van Martinez. Een verdediging in Rusland met Vertonghen, Alderweireld en Ciman, het zou zo maar kunnen. Lombaerts ligt bij onze bondscoach niet in de bovenste la, Vermaelen is al jaren veel te blessuregevoelig en gelooft er echt nog iemand in een terugkeer van Vincent Komany?

Dieter Westhof