Het was weer zover; de volgende wedstrijd. Op naar het kampioenschap, althans, dat roepen we keihard uit volle borst. Eigenlijk doen we het allemaal in onze broek, leven tussen hoop en vrees in. Nee, Feyenoordfan ben je niet voor je plezier. 

Samen met mijn vriendin aan het ontbijt, lekkere afbakbroodjes met Brie heeft ze gemaakt. Wat bof ik toch met haar, maar ondanks haar liefde en lekkere broodjes krijg ik geen hap door mijn keel. De spanning is te groot. Vandaag wordt ons seizoen gemaakt of gebroken, zoals alle aanstaande wedstrijden helaas. Het scenario leek zo mooi; kampioen worden in het hol van de leeuw. De realiteit is alleen anders, 1 schamel puntje staan we nog maar voor. De vraag gaat duizend keren door je hoofd. Zou het genoeg zijn? Uitspraken als “we hebben het in eigen hand” zijn wel honderd keer de revue gepasseerd deze week. We hebben er als fan geen boodschap aan, elke week is de spanning maximaal. Zeker nu onze rivaal volledig is opgeleefd. Nee, hoe lekker de broodjes ook ruiken, vandaag gaan ze er niet in.

In mijn hoofd zit ik al in de Kuip, juichend voor het zoveelste doelpunt tegen de nummer 4 van Nederland, maar wordt het ook echt zo? Enerzijds zegt mijn gedachte: natuurlijk ga je juichen, we worden gewoon kampioen! Maar aan de andere kant is er toch die angst.

Tijd om een lekkere douche te nemen, het mooiste shirt van Nederland aan te trekken en langzaam richting onze tempel af te reizen, onderweg komen we wat bekenden uit de Kuip tegen en ook bij hun zie je de spanning in hun ogen. Ondanks dat roepen we allemaal: “Het wordt 3-0! Nee, 4-0! Nee, 5-0!” Want we zijn tenslotte Feyenoord.

De menigte richting de Kuip wordt groter en groter, de spanning slaat om in euforie en we worden steeds zekerder van onze zaak.

Het moment is daar, 14:30 de aftrap wordt verricht. Geen Dirk Kuyt, maar Karim el Ahmadi verricht de aftrap. Dit nieuws was al even bekend, maar… shit! Geen aanjager op het middenveld! De elf namen worden bekend, zoals verwacht. Gelukkig is Vilhena er weer! En ook Jørgensen op zijn vertrouwde plekje! De start van onze grote liefde is furieus, we zijn weer fel op het middenveld en Toornstra loopt zijn longen weer uit zijn lijf. Toch is de eerste grote kans voor de Domstedenlingen, en wat voor één! De aanvaller van Utrecht omspeelt Jones en schiet vanuit een moeilijke hoek. Heel het stadion houdt de adem in, gelukkig op de paal!

Daar komen we goed weg, realiseert iedereen in het stadion zich. En nu wij weer!
Paar minuten later, Nieuwkoop breekt door op de rechterflank en geeft de bal strak voor. Heel het stadion begint te fluiten. Higler, man, hoe heb je dat niet kunnen zien? Zelf krijg ik het niet echt mee, maar de verdediger van Utrecht schijnt de bal met zijn hand getoucheerd te hebben. Daarop volgend maakt Toornstra een flinke overtreding met al geel op zak. Weer is het stadion stil, Higler kiest ervoor om geen geel te geven. “Wat een held!”, hoor ik naast me, dezelfde man die net nog opteerde dat de ref naar een opticien moest.

De rust is aangebroken in de kuip, de spanning is er niet minder op geworden.
Het veldspel van onze helden is prima, maar de score is helaas zoals die begon, 0-0.
Het zal toch niet, sluipt er door mijn hoofd. Afijn, nog even naar de WC, voordat we weer gaan vlammen. Terwijl ik eindelijk aan de beurt ben om mijn behoefte te doen, hoor ik het fluitsignaal van de tweede helft. Dat wordt opschieten.

Ik ben nog geen minuut terug op mijn stoel, of ik mag weer gaan staan, maar dit keer om te juichen! Toornstra volleert de bal prachtig over de keeper heen en we staan voor! Heel de Kuip staat te trillen! Zoals zo vaak dit seizoen! Wat een opluchting! We zijn er weer!

De rest van de tweede helft is redelijk gelijk opgaand. Tot de 79e minuut, daar is onze vleugelflitser Elia die al de hele wedstrijd goed speelt! Neemt de bal aan en draait weg bij zijn tegenstander, krult de bal prachtig in de lange hoek! We zijn er! We hebben deze wedstrijd in de pocket! Wat een ontlading, wat een opluchting! Bij iedereen, de spelers, het publiek en zelfs bij Gio, die normaal de rust zelve is! De rest van de wedstrijd gaat in een roes aan mij voorbij, ik zie Kramer nog invallen en dat was het wel zo’n beetje.

Ik geef de man naast me nog een high five als beloning voor zijn mooie commentaar en verlaat langzaam het stadion. Onderweg naar huis hoor ik dat de concurrentie achter staat, zou het dan toch? Ik wil het niet weten.

Eenmaal thuis toch even spieken en alweer 2-1 voor Ajax. Helaas, dan maar op eigen kracht! De spanning voor volgende week begint opnieuw!

Gastcolumn van Marc Leuvekamp