Na een jaar in Tweede provinciale heeft KV Tervuren-Duisburg zijn plekje in Eerste provinciale weer ingenomen. De ploeg eindigde vierde in de reguliere competitie en zette in de eindronde FC Averbode-Okselaar, ERC Hoeilaart en Asse-Zellik 2002 opzij met respectievelijk 5-1, 1-0 en 0-2. David Vidal Soladio, de oudere broer van goalgetter Jordy Soladio die bij White Star Bruxelles ooit aan de zijde van Mémé Tchité voetbalde, kwam vrij laat in de zomer toe maar drukte uiteindelijk vrij snel zijn stempel.

Het Vierarmenkruispunt, het kruispunt van de N227 en de N3, kent u waarschijnlijk van de verkeersinformatie op de radio. Een van de vier armen leidt u via de Tervurenlaan, die speciaal werd aangelegd voor de wereldtentoonstelling van 1897. Bent u aan het welbekende AfricaMuseum gekomen, dan bent u nog maar een viertal kilometer verwijderd van de Berg van Termunt, waar KV Tervuren-Duisburg zijn thuiswedstrijden afwerkt. Afgelopen seizoen was dat nog in Tweede provinciale, komend seizoen is dat opnieuw op het hoogste provinciale niveau.

“We hebben het toch maar mooi gedaan he”, lacht linksback David Vidal Soladio. “We hebben een moeilijk seizoen achter de rug. Ik had niet gedacht dat het ons uiteindelijk toch nog zou lukken. Maar kijk, tegen Averbode-Okselaar, dat toch tweede is geëindigd in de reguliere competitie, scoorden we vijf keer. Dat is een mooie ervaring die we meenemen naar Eerste provinciale”.

In Eerste provinciale heeft Soladio nog niet gevoetbald met Tervuren-Duisburg. Vorig seizoen voetbalde hij immers in de Derde afdeling met Tempo Overijse. Alleszins, daar lag hij onder contract, want Soladio speelde er minder dan gewenst. Dat komt omdat Soladio na zijn avontuur bij Victoria Rosport aanvankelijk had besloten om te stoppen met voetballen. Pas eind augustus 2021 sloot hij zich aan bij de club uit de druivengemeente.

Ook bij KV Tervuren-Duisburg sloot Soladio vrij laat aan. Dat voelde hij duidelijk tijdens het afgelopen seizoen. “Ik heb de voorbereiding niet kunnen meedoen, en kende de groep bovendien nog niet. Maar de club had meteen vertrouwen in mijn kwaliteiten. Ik had aanvankelijk gevraagd om me wat tijd te geven om in het ritme te geraken, maar voor de club was het meteen in orde. Ik mocht meteen 90 minuten spelen”, vertelt Soladio, die door de smalle kern noodgedwongen aan veel speelminuten raakte.

Soladio onderstreept hoe groot het belang van trainer Hubert Stas was in het succes van KV Tervuren-Duisburg… én van hemzelf.

“Hij heeft me meteen zijn vertrouwen gegeven, we hadden vanaf de eerste dag een goede band. Ik was meteen het favorietje van de coach, nu zegt iedereen dat ik zijn zoon ben. (lacht) Anderzijds heb ik nog nooit zoveel liefde voor een coach gehad”.

“Na de trainerswissel is de ploeg compleet veranderd. De nieuwe coach heeft een positieve mentaliteit in de ploeg gebracht. Vroeger kwamen de mensen hier louter voor het plezier naar de training, niet om in functie van het team te werken. Maar tijdens het seizoen zijn we beginnen groeien”.

Door de goede verstandhouding kon Soladio naar eigen zeggen naar zijn beste niveau toegroeien. Als een tweedeprovincialer op een speler met zijn bagage op volle sterkte kan rekenen, is dat natuurlijk heel wat.

“De mensen zeggen dat ik afgelopen seizoen de toptransfer van Tervuren-Duisburg was. Ik kan de ploeg inderdaad helpen door hen mijn ervaring bij te brengen. En een cv doet natuurlijk veel. Maar de reden dat ze zoveel respect hebben voor mij is dat ik zonder dikke nek ben gearriveerd. Dan krijg je nóg meer respect. Ik heb quasi geen enkele training gemist, zelfs niet toen ik geblesseerd was. Ik heb me nooit beter gevoeld dan iemand anders”, aldus Soladio, die afgelopen seizoen naar eigen zeggen goed was voor drie goals en acht assists.

“De nieuwe coach, die overkomt van (voormalig) reeksgenoot Racing Butsel, brengt vier à vijf nieuwe spelers mee. Ook een linksback. Dat is misschien niet slecht, want we waren echt onderbemand op die positie. Ik liep tijdens het seizoen een spierverrekking op maar ben noodgedwongen blijven spelen, waardoor mijn blessure alleen maar erger werd”.

Soladio mag dan wel onder zijn niveau spelen, de 26-jarige verdediger sluit niet uit dat hij komend seizoen aan de slag blijft bij Tervuren-Duisburg. Hij is er immers meer dan alleen maar de linksback.

“Ik wil wel blijven, want alles is hier correct bij Tervuren-Duisburg. Het is een familiale club”, geeft Soladio zijn huidige club hoop. Maar toch droomt hij ervan om op een dag weer samen te voetballen met zijn broer Jordy, zoals ze destijds samen deden bij de Luxemburgse eersteklasser Victoria Rosport. Tegenwoordig voetbalt Jordy in Vietnam voor Song Lam Nghe An FC. “Ik ben fier op hem, hij is daar heel geconcentreerd. Hij beseft ten volle dat hij daar niet ziet om plezier te scheppen, maar om carrière te maken. Veel voetballers trekken naar Azië en denken dat het dan een langgerekte vakantie wordt. Bijgevolg worden ze heel nonchalant. Jordy beseft nu: ik zit in een ander land, ik moet hier alles kapotmaken om mijn familie blij te maken”.

“Zelf heb ik sinds kort alles op de sport gezet. Drie maanden geleden ben ik begonnen als personal trainer. Ik help voetballers aan individuele begeleiding. Krachttrainingen, het fysieke: dat is mijn ding. Daarnaast ben ik ook nog trainer van de U7 van Tervuren-Duisburg. Je kunt dus stellen dat ik altijd op het veld sta. Dat is goed, want daar sta ik graag”.

David Vidal Soladio groeide op in Brussel. Toen hij met zijn familie naar Kortenberg verhuisde, sloot hij zich aan bij de plaatselijke voetbalclub. Vervolgens speelde hij bij de jeugd van KV Mechelen, Oud-Heverlee Leuven en KV Oostende. Zijn debuut in het profvoetbal maakte hij bij White Star Brussel. Na het faillissement van de club koos hij voor een Cypriotisch avontuur bij ENAD Polis Chrysochous. Na een jaar ontstond er een contractueel conflict tussen beide partijen, waardoor Soladio een transfer naar ASV Geel door de neus geboord zag.

Na een jaar zonder voetbal maakte Soladio in 2019 een nieuwe start bij FC Ganshoren. Niet veel later overtuigde Karel Fraeye hem evenwel om het opnieuw in het buitenland te proberen, ditmaal bij het Spaanse Juventud Sexitana. Fraeye beloofde hem nadien bij een goede ploeg in België te stallen. De ex-coach van onder andere VW Hamme, Charlton Athletic en Lommel United hield in principe woord, want in de winter van 2020 stond Soladio dicht bij RWDM. Het plotse vertrek van trainer Frédéric Vanderbiest zorgde er evenwel voor dat de transfer in het water viel.

De volgende bestemming van Soladio werd de Luxemburgse eersteklasser Victoria Rosport, dat ook zijn één jaar jongere broer Jordy aantrok. Vidal kwam in het seizoen 2020/21 niet in actie in het eerste elftal van Rosport, Jordy daarentegen scoorde voor zijn zware knieblessure zes goals in acht competitiewedstrijden. “Ik heb dat seizoen een offer gemaakt om mijn broer te helpen. Hij heeft iemand nodig die hem op tijd en stond wakkerschudt”, blikte Vidal daar later op terug.

In het seizoen 2021/22, toen Vidal voor Tempo Overijse speelde in de Derde afdeling, was Jordy lang in de running voor de topschutterstitel in de Luxemburgse hoogste divisie. Hij klokte af op twintig competitiegoals en versierde er een transfer naar de Letse eersteklasser FK Liepāja mee. Tegenwoordig voetbalt Jordy bij Song Lam Nghe An FC, een club uit de Vietnamese hoogste divisie. Vidal zakte na een seizoen bij Tempo Overijse twee reeksen door bij tweedeprovincialer KV Tervuren-Duisburg te tekenen.