In tijden dat elke talentvolle voetballer die ooit een scheet heeft gelaten in België geclaimd werd voor de nationale ploeg, in Gouden Generatie-tijden waarin kleppers moesten thuisblijven wegens een overaanbod… Al jaren maken Belgische voetballers met buitenlandse roots hun interlanddebuut voor een ander FIFA-land. Voormalig Belgisch jeugdinternational Andreas Pereira – opgegroeid in Sint-Truiden – die nu voor vijfvoudig wereldkampioen Brazilië uitkomt is waanzinwekkend, maar evengoed spelen er jongens met een Belgische achtergrond bij Djibouti, Maleisië of de Filippijnen. DFVF zoekt per interlandblok uit welke jongens met Belgische achtergrond voor een ander land debuteerden. Let wel: dit is een niet-exhaustieve lijst die we zo compleet mogelijk hebben proberen maken, maar het valt niet uit te sluiten dat er iemand aan onze aandacht ontsnapte.
Mattéo Nkurunziza & Lucien Delaigle (RWDM – Burundi)
Het land dat in het interlandblok van maart 2024 het meest opviel met zijn Belgische binationaux, was Burundi. Voor een driehoekstoernooi tegen Madagaskar en Botswana riep bondscoach Etienne Ndayiragije twee beloftenspelers van RWDM op: doelman Mattéo Nkurunziza en verdediger Lucien Delaigle. Wie RWDM goed volgt, kan de naam van Nkurunziza al eens hebben zien staan op een wedstrijdblad, want de doelman uit Rixensart, die in 2021 zijn eerste profcontract ondertekende bij de Molenbekenaars, valt af en toe in als invallersdoelman bij het eerste elftal. Een officiële wedstrijd spelen voor het eerste elftal van RWDM, dat zat er evenwel nog niet in. Dat is ook het geval voor Delaigle, die in de zomer van 2023 binnenraakte bij de Molenbekenaars na een test bij de beloften. In het begin van het seizoen mocht hij onder Cláudio Caçapa even meetrainen met het eerste elftal, maar spelen deed hij enkel met de beloftenploeg, waar hij geregeld de aanvoerdersband droeg. Wie een kleine twee jaar geleden had gezegd dat Delaigle vandaag zijn interlanddebuut zou maken voor een FIFA-land, wetende dat hij na zijn vertrek bij de jeugd van KAA Gent enkele maanden zonder club bleef en vervolgens voor het plezier voetbalde bij amateurclub KV Eendracht Winnik – niet eens bij de eerste ploeg, want zijn vertrek bij Gent was nog niet helemaal geofficialiseerd –, zou goed gek verklaard zijn. Ondanks het feit dat hij met RSC Anderlecht, FCV Dender EH, Eendracht Aalst en KSC Lokeren toch een aantal mooie clubs op zijn cv heeft staan.
Nkurunziza heeft minder gerenommeerde jeugdclubs op zijn palmares staan. Voor zijn komst bij RWDM speelde hij zelfs enkel voor Union Rixensartoise, dat zijn thuishaven heeft op een paar minuten van huize Nkurunziza. De Waals-Brabander ging geregeld met zijn vrienden voetballen op het veld, weliswaar zonder aangesloten te zijn bij de club. Toen zijn vrienden bleven aandringen om eens te testen bij de fusieclub, besloot Nkurunziza het er maar eens op te wagen. De Burundese Belg werd op zijn veertiende aangenomen… als veldspeler. Hij begon er als centrale verdediger, al werd hij er vanwege zijn lengte ook wel eens in de spits gedropt. Zijn grote droom was weliswaar doelman worden. Een succesvolle Beker van Brabant U18 met Nkurunziza in doel droeg ertoe bij dat die droom verwezenlijkt werd. Een paar jaar later sturde hij een mail naar RWDM met de vraag om een test af te leggen, niet veel later stroomde hij door naar de beloften en zelfs naar het reservenbankje van de eerste ploeg. In zijn vierde seizoen bij RWDM, waarin hij samen met Nicolas Alavoine jonge tegenkanting geeft aan het ervaren duo Théo Defourny-Guillaume Hubert, kreeg Nkurunziza zijn eerste oproepingsbrief voor de nationale ploeg van Burundi.
Nkurunziza en Delaigle vlogen samen met Aladin Bizimana (KVK Tienen) en Mohamed Amissi (Baladiyat El Mahalla), twee andere Belgische binationaux, naar Madagaskar. Daar nam Burundi het in een vriendschappelijk vierhoekstoernooi op tegen het gastland en Botswana. Tegen Madagaskar, waar Jupiler Pro League-spelers Marco Ilaimaharitra (Charleroi) en Loïc Lapoussin (Union) ontbraken, kregen zowel Nkurunziza en Delaigle meteen een basisplaats. Nkurunziza mocht logischerwijs in doel plaatsnemen, centrale verdediger Delaigle verhuisde daarentegen naar de positie van rechtsback. Het RWDM-duo debuteerde met een 1-0-nederlaag tegen het gastland. Delaigle speelde drie dagen later ook een volledige wedstrijd mee tegen Botswana.
Aladin Bizimana (KVK Tienen – Burundi)
Over het waar en hoe van de debuutinterland van Bizimana, kunt u best nog eens het verhaal van Nkurunziza en Delaigle herlezen. Het vierhoekstoernooi in Madagaskar was wel niet de eerste kennismaking van Bizimana met de nationale ploeg, want in 2022 was hij er al eens bij geweest, weliswaar zonder speelminuten. De Burundese voetbalbond vindt makkelijk de weg naar België: naast bovengenoemd viertal maken normaal gezien ook Marco Weymans (Beerschot) en Jordi Liongola (RAAL La Louvière) deel uit van de nationale ploeg. De laatste jaren maakten ook Omar Mussa – zoon van –, Diamant Ramazani – broer van – en Joël Bacanamwo hun interlanddebuut voor het buurland van Congo-Kinshasa.
Toen Bizimana in 2022 voor het eerst mocht snuffelen aan de nationale ploeg van Burundi, verdedigde hij nog het doel van RFC Warnant, een club in de Tweede afdeling. Die club had hem in 2021 over van het één reeks lager spelende FC Herstal, waar hij in het covidseizoen 2020/21 een paar kansen had gekregen in doel. Dat het dat seizoen bij slechts vier officiële wedstrijden was gebleven, lag buiten de schuld van Bizimana en Herstal: na de met 1-6 verloren bekerwedstrijd tegen KEWS Schoonbeek-Beverst kreeg de jonge twintiger zijn kans in de eerste drie competitiewedstrijden van het seizoen, maar toen duwde het virus op de stopknop van de Belgische amateurcompetities. Ach, vier officiële wedstrijden, het was sowieso al beter dan in het seizoen 2019/20, toen hij deel uitmaakte van de A-kern van RFC Seraing maar geen enkele officiële wedstrijd mocht spelen voor het eerste elftal van Les Métallos.
Spelen deed Bizimana wel bij Warnant, een club uit Warnant-Dreye, een deelgemeente van Villers-le-Bouillet. Om u een idee te geven: Warnant-Dreye telde in het begin van dit decennium net geen duizend inwoners. Dat dat geen beperking hoeft te zijn voor grootse sportieve daden, bewezen Bizimana en co met verve. De club eindigde in het seizoen 2021/22 derde in de Tweede afdeling ACFF en versloeg in de eindronde achtereenvolgens RFC Meux en RUS Rebecquoise. Voor de eer, want het was de nagelnieuwe fusieclub Union Tubize-Braine-le-Comte die, ondanks verlies tegen Rebecq, naar de interprovinciale eindronde mocht. Een kwestie van de juiste papieren. In het seizoen 2022/23 werd Warnant kampioen met tien punten voorsprong op Union Namur. David tegen Goliath, als je het plaatsje Warnant-Dreye tegenover de Waalse hoofdstad zet. Maar bij gebrek aan licentie voor Warnant – een bewuste keuze van de club – was het wel degelijk Goliath die naar Eerste nationale promoveerde.
Bizimana promoveerde daarentegen wél naar Eerste nationale. Daarvoor tekende hij bij KVK Tienen, waar Tibo Herbots en Sofiane Bouzian in het seizoen 2022/23 de competitiewedstrijden netjes onder elkaar verdeeld hadden. Bizimana stond dit seizoen al in het merendeel van de wedstrijden van de Suikerjongens onder de lat, al kreeg hij er in september 2023 met Ilias Moutha-Sebtaoui wel een stevige concurrent bij. Geen probleem voor bondscoach Etienne Ndayiragije, die de tijd rijp achtte om Bizimana zijn eerste A-cap te gunnen. In tegenstelling tot Nkurunziza drie dagen eerder slaagde de Luikenaar erin om een clean sheet te houden bij zijn interlanddebuut.
Maxim Kireev (Lierse Kempenzonen – Wit-Rusland)
De jeugdopleiding van RSC Anderlecht puilt zo hard uit van het talent dat het verleidelijk is om de generaties goed bij te houden, om later te kunnen checken welke uitgeweken zonen op een blauwe maandag nog met elkaar samenspeelden op Neerpede of op de Heizel. Maxim Kireev werd geboren in 2004, net als jongens als Roméo Lavia, Noah Sadiki, Mario Stroeykens, Amando Lapage en Lucas Stassin. Gezien hij van zijn negende tot zijn achttiende bij Anderlecht heeft gespeeld – van 2013 tot 2022 –, is de kans groot dat Kireev al deze huidige profvoetballers al op jonge leeftijd tegen het lijf is gelopen.
Kireev, een Brusselaar met Wit-Russische roots, kwam bij Anderlecht ook ene Dirk Gyselinckx tegen. De oud-voetballer van SK Zandhoven en Oude God werkte jarenlang als jeugdcoördinator bij Lierse SK, waar hij goed werk leverde maar in 2005 – niet lang voor de zaak-Ye uitkwam – zelf vertrok omdat hij ontgoocheld was over de gang van zaken. Herman Van Holsbeeck, die voor zijn komst naar Anderlecht ook bij Lierse aan de slag was, haalde Gyselinckx aan boord. Geen slecht idee, wetende dat dit onder andere de komst van Romelu Lukaku opleverde. Kireev bewandelde de omgekeerde weg: een paar maanden na zijn vertrek bij Anderlecht zat de jonge middenvelder nog steeds zonder club – een testperiode bij SS Lazio draaide op een sisser uit –, waarna zijn manager contact opnam met Gyselinckx, die inmiddels weer aan de slag was op het Lisp. Er werd een testperiode geregeld, waarin Kireev kennelijk indruk maakte. Op sportief vlak, getuige het tweejarige profcontract dat de Brusselaar in mei 2023 ondertekende, maar ook op menselijk vlak, zo blijkt. Kireev logeerde tijdens zijn testperiode bij de materiaalman van Lierse Kempenzonen, die zich in een interview met Gazet van Antwerpen zeer lovend uitsprak over zijn voormalige logee.
Het debuutseizoen van Kireev in het profvoetbal was er een om nooit te vergeten. Op de openingsspeeldag kreeg hij van trainer Jo Christiaens meteen een basisplaats tegen Club NXT, maar daarna moest hij zich tevreden stellen met invalbeurten. Toen hij op 2 maart 2024 zijn eerste profdoelpunt scoorde, stond Kireev voor de zeventiende keer op rij als invaller op het veld. Die zeventiende invalbeurt benutte hij prima, want door Sven Vandenbroeck in zijn debuutwedstrijd aan een 3-1-zege tegen Francs Borains te helpen scoorde hij ongetwijfeld punten. Of kwam dat eerder door de oproepingsbrief voor de Wit-Russische nationale ploeg die hij een paar dagen later in de bus kreeg?
Zeggen dat Kireev werd opgeroepen dankzij zijn eerste profgoal, is natuurlijk nonsens. De voormalige Belgische jeugdinternational had een paar jaar eerder al eens het shirt van een Wit-Russische jeugdploeg aangetrokken. Definitief kiezen voor Wit-Rusland was geen makkelijke keuze, gaf Kireev aan bij Gazet van Antwerpen. “Maar in feite hebben beide landen de keuze zelf gemaakt. Ik werd al een paar jaar niet meer opgeroepen door België, terwijl Wit-Rusland wel aan mijn mouw trok. Zelf voel ik me aangetrokken tot beide landen. Ik ben hier geboren en heb hier altijd gewoond, maar tegelijk kreeg ik door mijn ouders de opvoeding en cultuur mee van Wit-Rusland. Mijn grootouders wonen daar nog”, aldus de speler van Lierse Kempenzonen.
Op 21 maart 2024 maakte Kireev in het Sportcomplex Mardan in het Turkse Aksu zijn interlanddebuut voor Wit-Rusland. Bondscoach Carlos Alós, die net als Sven Vandenbroeck ooit aan het hoofd van FAR Rabat stond, liet hem kort na het uur invallen tegen Montenegro. Toen Kireev de plaats innam van Denis Laptev (Torpedo Zhodino), had Nikola Krstović (US Lecce) de 0-2-eindstand al op het scorebord getrapt. De openingsgoal was van Adam Marušić, de ex-speler van onder andere KV Kortrijk en KV Oostende die thans zijn brood verdient bij… SS Lazio. Vijf dagen later kreeg Kireev in Ta’ Qali een basisplaats tegen Malta. Na 84 minuten, toen het nog steeds 0-0 stond, werd de Pallieter gewisseld. Kireev mocht met een basisplaats en een invalbeurt voor de nationale ploeg op zijn cv terug naar het Lisp. Best grappig dat Kireev, op sportief vlak althans, een beetje meer Wit-Russisch is geworden. Na het faillissement van Lierse SK in 2018 werd er bij geestelijk opvolger Lierse Kempenzonen immers voluit gekozen voor een belgenpolitiek.
Maxime Wenssens (Union Sint-Gillis – Rwanda)
Kireev is eigenlijk een vreemde eend in de bijt met zijn oefeninterlands voor Wit-Rusland, want ook Wenssens speelde zijn debuutinterland in het vriendschappelijk vierhoekstoernooi tussen Botswana, Burundi, Madagaskar en Rwanda. Wenssens debuteerde voor laatstgenoemd land, het land van zijn moeder. Net als Nkurunziza, Delaigle en Bizimana speelde hij nog geen wedstrijd in een profcompetitie, al heeft Wenssens sinds dit seizoen ook al wat wedstrijden op de teller staan – Bizimana weliswaar al een paar seizoenen.
In maart 2018 kwam de naam van Wenssens voor het eerst in het groot in de nationale pers. De zestienjarige doelman had dan net een contract voor tweeënhalf jaar ondertekend bij STVV. “Het is een keeper met heel veel kwaliteiten”, verklaarde keeperstrainer Jos Beckx toen over de doelman van de U17 en U19 van STVV, die ook al tweemaal onder de lat had gestaan bij de beloften. Vanaf het seizoen 2018/19 zou hij mogen meetrainen met de A-kern, samen met Tibo Herbots – een naam die we in het verhaal van Bizimana zagen passeren. Herbots mocht in mei 2018 een profcontract ondertekenen bij de Truienaars.
In de seizoenen 2018/19 en 2019/20 konden Wenssens en Herbots samenwerken met ervaren doelmannen als Kenny Steppe en Daniël Schmidt – en Lucas Pirard, die destijds nog niet gigantisch veel wedstrijden op de teller had staan maar wel al wat jaartjes meedraaide in het profcircuit. Ook zijn trainers hadden wel wat kilometers op de teller: na Bart Janssens stond Patrick Van Kets, ooit nog topschutter van de Franse Championnat National, in het seizoen 2018/19 aan het hoofd van de Truiense beloftenploeg. De veel te vroeg overleden Van Kets werd in de zomer van 2019 opgevolgd door Nicky Hayen, die in november 2019 doorstroomde naar de eerste ploeg… om er de ontslagen Marc Brys op te volgen. Het seizoen werd uitgedaan door Stef Van Winckel. Veel speelkansen hebben voornoemde heren weliswaar niet kunnen geven aan Wenssens, die tussen 2018 en 2020 van de ene kleine blessure in de andere sukkelde.
In april 2020 raakte bekend dat Wenssens, die onder Brys een paar keer op de bank had mogen zitten bij de eerste ploeg, net als Herbots ander oorden mocht opzoeken. De optie in het aflopende contract werd niet gelicht, Wenssens was sowieso einde contract. Bij STVV gingen ze kennelijk met de grove borstel door hun doelmannenbestand, want ook Ian Opdenakker en Thomas Doore kregen geen nieuw contract op Stayen. Herbots kon in juni 2020 een contract versieren bij toenmalig tweedeklasser Union Sint-Gillis, waar met Chris O’Loughlin en Philippe Bormans twee oude bekenden van bij STVV zaten. Wenssens moest iets langer wachten op een nieuwe club: pas op 17 november – de dag van zijn negentiende verjaardag – kondigde KV Mechelen aan dat de tiener een contract tot het einde van het seizoen had ondertekend, met optie op een extra seizoen. In oktober was evenwel al bekend geraakt dat Wenssens op de proef was bij KV Mechelen. Dat gebeurde niet met een officiële communicatie, maar wel doordat de naam van Wenssens opdook in de lijst van covidpositieven Achter de Kazerne…
Wenssens begon als vierde doelman bij KV Mechelen, achter medelimburgers Gaëtan Coucke en Yannick Thoelen. Hij speelde geen enkele officiële wedstrijd voor het eerste elftal van de club, maar wisselde bij de beloften wel af met Sofiane Bouzian – tiens, die zijn we ook al tegengekomen in het verhaal van Bizimana. In april 2021 werd de optie in het contract van Wenssens gelicht. Dat leverde zoals reeds genoemd geen officiële wedstrijden voor het eerste elftal op, maar in het voorjaar van 2022 droeg hij – onbewust – wel bij aan een stevig stukje vaudeville. In volle covidtijden wees de kalendercommissie het voorstel van KV Mechelen af om de competitiewedstrijd tegen OH Leuven uit te stellen, ondanks de reeks covidbesmettingen bij Malinwa. Nochtans, in geval van twee covidpositieve doelmannen van de A-kern, waarvan één doelman met de meeste speelminuten dat seizoen, mocht dat. Respectievelijk Coucke (meeste speelminuten) en Wenssens (A-kern) voldeden aan dat criterium, riposteerde KV Mechelen. De positieve coronatest van Wenssens telde volgens de kalendercommissie evenwel niet mee in het dossier om uitstel te vragen, aangezien zij hem als een beloftendoelman beschouwden. Was Wenssens op dat moment al 21 geweest, dan was er allicht geen probleem geweest. Na veel getwist kreeg KV Mechelen uiteindelijk een 5-0-forfaitnederlaag aangesmeerd.
De zaak was nauwelijks uitgeëchood toen Wenssens een operatie aan de meniscus moest ondergaan. Dat ging gepaard met een revalidatie van een paar maanden, waardoor hij met de stille trom vertrok bij KV Mechelen. Zo stil dat hij een jaar zonder club zat. Pas in augustus 2023 vond Wenssens een nieuwe club, en dat was niet de minste: Union Sint-Gillis. De 22-jarige doelman ondertekende een contract van één jaar met optie op een extra jaar in het Dudenpark. Het plekje van Anthony Moris werd uiteraard niet bedreigd – in januari van dit jaar haalden de Brusselaars met Heinz Linder zelfs een ervaren doublure voor de Luxemburgse international. Wenssens mocht dit seizoen wel voor het eerst onder de lat staan in het nationale voetbal: in de eerste seizoenshelft snoepte hij acht competitiewedstrijden in de Tweede afdeling af van de één jaar jongere Arthur De Bolle.
Het seizoen 2023/24 moet vooralsnog het topseizoen uit de nog jonge carrière van Wenssens zijn. Nadat hij in november 2023 al eens naar Afrika was gevlogen om op de bank te zitten tegen Zimbabwe en Zuid-Afrika, mocht hij op 25 maart 2024 voor het eerst onder de lat staan. Drie dagen eerder was het tegen Botswana nog aan Fiacre Ntwari van het Zuid-Afrikaanse TS Galaxy FC geweest, maar tegen Madagaskar was Wenssens eindelijk aan de beurt. Rwanda won met 0-2, mede dankzij een doelpunt van ex-Waasland-Beveren en -Deinze-speler Djihad Bizimana. De in België geboren Hakim Sahabo, die het seizoen begon bij SL16 FC maar begin dit jaar doorstroomde naar de eerste ploeg van Standard Luik, stond tegen Madagaskar eveneens een hele wedstrijd op het veld.
Door Fans Voor Fans 