Eén letter verschil, twee verschillende carrières. De ene is dit seizoen actief als assistent-trainer in de Jupiler Pro League, de andere raakte gelanceerd in de politiek. De ene was een aanvaller, de andere een middenvelder. Een snelle blik op de loopbanen van Frédéric (S)tilmant. Uiteraard zochten we uit of de bijna-naamgenoten elkaar ooit tegenkwamen in professionele context. Het antwoord is affirmatief.

Leval-Trahegnies is sinds 1988 een deelgemeente van carnavalsstad Binche, maar was nog een zelfstandige gemeente toen Frédéric Tilmant er op 4 mei 1969 het levenslicht zag. Op z’n zeventiende ruilde hij het lokale Sporting Club Leval in voor toenmalig derdeklasser RUS Binchoise. Stilmant stroomde er door naar de eerste ploeg en vond in Vierde klasse vlot de weg naar doel, wat hem in 1989 naar KV Kortrijk deed verhuizen. Tilmant had zijn droom bereikt door in Eerste klasse te spelen, maar de Henegouwer was allerminst eerste keus in het Guldensporenstadion.

In 1991 zette Tilmant een stap terug naar derdeklasser La Louvière. Zo leek het althans, want het Tivolistadion werd uiteindelijk zijn thuis. Tilmant kreeg er een job in het bedrijf van voorzitter Filippo Gaone en promoveerde in 1994 naar Tweede klasse met de club. Twee jaar later versierde hij een transfer naar de Franse tweedeklasser FC Gueugnon, om vervolgens in 1998 terug te keren naar La Louvière. Nog eens twee jaar later promoveerde Tilmant met Les Loups naar Eerste klasse. Het hoogtepunt van zijn carrière had de bekerwinst van La Louvière in 2003 kunnen zijn, ware het niet dat Tilmant dat seizoen mede door blessureleed geen enkele keer in actie in het bekertoernooi.

Op z’n 35e had Tilmant zijn spelerscarrière kunnen verderzetten bij de ambitieuze tweedeklasser Zulte-Waregem, die een jaar later de poort naar de Jupiler Pro League zou openbeuken. De Henegouwer ging evenwel in op het aanbod van Filippo Gaone om de assistent van hoofdtrainer Albert Cartier te worden. Na één seizoen onder de Fransman volgde een bewogen seizoen 2005/06, waarin Tilmant diende onder Emilio Ferrera en Gilbert Bodart, die allebei vroegtijdig hun koffers pakten in het Tivolistadion – de ene na teleurstellende resultaten, de andere naar aanleiding van het ontluikende omkoopschandaal.

Tilmant deed uiteindelijk het seizoen uit als trainer van La Louvière. Omdat hij nog niet over de juiste diploma’s beschikte voor Eerste klasse, werd hij vanaf een bepaald moment bijgestaan door ex-Rode Duivel Léon Semmeling. Tilmant begon met een 1-1-gelijkspel tegen Standard en een nipte 1-0-nederlaag tegen KRC Genk, om vervolgens vier brilscores op rij te behalen. Daarna puurden Les Loups nog maar één punt uit zes competitiewedstrijden, waardoor de club voor de derde (en uiteindelijk laatste) keer uit de hoogste divisie degradeerde. La Louvière moest uiteindelijk verder in Derde klasse, maar deed dat zonder Tilmant, die weliswaar nog actief bleef in het amateurvoetbal maar zich toch ook in de politiek lanceerde. Tilmant schopte het in Binche tot schepen van onder andere folklore.

In het najaar kwam Tilmant nog eens in de spotlights te staan. Niet alleen omdat hij door burgemeester Laurent Devin tot OCMW-voorzitter van Binche werd benoemd, maar ook omdat hij genomineerd voor de fameuze Hall of Fame van de Pro League, een verkiezing waarbij de 29 Belgische profclubs elk één of meerdere kandidaten naar voren mochten schuiven. RAAL La Louvière, een van de geestelijke opvolgers van de in 2009 verdwenen ex-club van Tilmant, promoveerde dat jaar naar Eerste klasse B.

Frédéric Stilmant, dat is maar één letter meer dan voornoemd figuur, maar toch compleet iemand anders. De huidige assistent-trainer van FCV Dender EH is afkomstig van Philippeville, een stad in de provincie Namen. Een aanzienlijk deel van zijn opleiding genoot Stilmant weliswaar in Charleroi: eerst bij Sporting Charleroi, later bij Olympic Charleroi. In het shirt van laatstgenoemde club maakte de middenvelder als tiener zijn debuut in Derde klasse.

Stilmant voetbalde bij Les Dogues tot 2001, toen AFC Tubize hem er kwam oppikken. In zijn tweede seizoen werd hij kampioen in Derde klasse B, waardoor hij net als de Waals-Brabantse club voor het eerst mocht proeven van Tweede klasse. Tubize plaatste zich in het seizoen 2003/04 meteen voor de eindronde voor promotie, waarin KV Oostende uiteindelijk de sterkste bleek. Geen probleem voor Stilmant, want de toen 25-jarige Stilmant maakte in het tussenseizoen de overstap naar de kustclub. Daar kreeg hij veel speeltijd, maar een halfjaar later koos hij toch voor een terugkeer naar Tubize.

Na nog eens anderhalf jaar bij Tubize stak Tilmant opnieuw de taalgrens over, ditmaal naar toenmalig tweedeklasser OH Leuven. Ook daar speelde hij vrij veel, maar toch koos hij in 2007 voor de grote terugkeer naar Charleroi – zijn ex-club Olympic Charleroi was dat jaar kampioen geworden in Derde klasse. Stilmant rondde zijn spelerscarrière vervolgens af in Henegouwen: na Olympic Charleroi speelde hij nog voor URS du Centre, PAC Buzet en Heppignies-Lambusart. Bij die laatste club was hij in het seizoen 2012/13 zelfs speler-trainer.

Na zijn debuutseizoen als speler-trainer van Heppignies-Lambusart in Derde klasse besloot de 34-jarige Stilmant zich te concentreren op het hoofdtrainerschap. Met Châtelet SC promoveerde hij in zijn debuutseizoen naar Vierde klasse. Het was de eerste van drie promoties met de club, die in 2016 kleine broer RFC Farciennes opslorpte en voortaan als Châtelet-Farciennes SC door het leven ging. Stilmant leidde de club in 2016 naar de nagelnieuwe Tweede klasse amateurs, waar de club meteen kampioen werd. In Eerste klasse amateurs bleef de club in het seizoen 2017/18 lang hangen in de onderste regionen van het klassement, waarop Stilmant op 29 maart 2018 bedankt werd voor bewezen diensten. Een jaar later ging de club op in… Olympic Charleroi.

Na een seizoen met RUS Rebecq in Tweede klasse amateurs ging Stilmant in 2019 aan de slag bij RWDM, dat toen in Eerste klasse amateurs voetbalde. Daar begon hij als assistent van Frederik Vanderbiest. Toen die in januari 2020 voor een terugkeer naar KV Mechelen koos, nam Stilmant over. Toen de competitie in maart 2020 werd stopgezet vanwege de coronapandemie, stond RWDM zesde en was Stilmant ongeslagen als RWDM-trainer. In het tussenseizoen kregen een aantal clubs geen licentie voor profvoetbal, waardoor RWDM een vrijkaart kreeg voor Eerste klasse B. Stilmant moest weer assistent worden, want hij beschikte op dat moment nog niet over een Pro License-diploma.

Na een halfjaar werken onder Laurent Demol startte de samenwerking met Vincent Euvrard, met wie hij in 2023 kampioen werd in Eerste klasse B. Toen laatstgenoemde in juli 2023 werd bedankt voor bewezen diensten, kreeg ook Stilmant zijn C4. Euvrard kon de samenwerking met Stilmant kennelijk appreciëren, want de West-Vlaming nam hem later mee naar Zulte Waregem en FCV Dender EH.

Kwamen beide heren elkaar ooit tegen in een profwedstrijd? Jawel. In competitieverband liepen hun wegen weliswaar uiteen: toen Stilmant kwam piepen bij Olympic Charleroi, had Tilmant al van de Ligue 2 geproefd. Toen Tilmant in 1998 terugkeerde naar La Louvière, dat toen in Tweede klasse speelde, zat Stilmant met Les Dogues nog in Derde klasse. Toen Stilmant in 2003 met AFC Tubize naar Tweede klasse promoveerde, maakte Tilmant zich op voor zijn laatste seizoen in Eerste klasse als speler.

Op 12 december 2001 kruisden Tilmant en Stilmant weliswaar de degens in het bekerduel tussen La Louvière en Tubize. Les Loups hadden in de zestiende finale de maat genomen van Lommel SK, derdeklasser Tubize had dan weer tweedeklasser RAEC Mons een hak gezet. In de achtste finale had Tubize lang standgehouden tegen La Louvière, maar op het uur opende de Albanese linksback Adrian Aliaj toch de score namens de eersteklasser. Gregory Deraeve – de zoon van Werner – maakte nog gelijk, maar via good old Yves Buelinckx trok La Louvière de zege toch nog over de streep. Zowel Tilmant als Stilmant stonden een hele wedstrijd tussen de lijnen.