Engeland. De Premier League. De droombestemming voor elke professionele voetballer. Velen voelen zich geroepen, weinigen zijn uitverkoren om in Engelands hoogste voetbalcompetitie aan te treden. Er is niet alleen de roem die je te beurt valt als je als voetballer over het Kanaal aan de bak komt, er zijn ook de gigantische salarissen. En dan vergeten we nog de exuberante bedragen van tv-gelden die er in omloop zijn. Maar evenzeer is de Premier League de droom van elke supporter. Elke liefhebber van het spelletje wil ooit eens een wedstrijd in ’s werelds grootste en meest gemediatiseerde competitie bijwonen. Daarbij is Londen de absolute trekpleister. Eens aangekomen in de Engelse hoofdstad, nauwelijks 2 uurtjes Eurostarren vanuit Brussel-Zuid, heb je de wedstrijden van de Premier League-clubs maar voor het uitkiezen: Chelsea, Arsenal, Tottenham, West Ham, of mits een korte treintrip kun je naar Crystal Palace of Watford.

Maar het wereldwijde succes van de Premier League kent één groot nadeel. Tickets zijn enkel nog makkelijk verkrijgbaar als je (betalend) member bent van de desbetreffende club, je betaalt dus elk seizoen al een vorm van lidgeld, nog voor je één match hebt gezien. Komen daarbij nog de dure entreetickets en het feit dat je soms maar een beperkt aantal tickets kan aankopen. Of je moet de zwarte markt op, maar ook daar kennen ze het begrip woekerprijzen. De waarheid is dat een namiddagje voetbal te duur geworden is voor de modale Engelse supporter en dat de seats op Stamford Bridge, The Emirates, Old Trafford… en andere megalomane stadions vooral nog ingenomen worden door rijke plebs of toeristen, zoals u en ik, die veel centen over hebben voor die ene matchday experience. Dat een cinemapubliek de plaats inneemt van de enthousiaste, authentieke fanbase mogen we best spijtig noemen. Toch lijkt het een fenomeen dat niet snel uitgeroeid kan worden. Daarom wil ik hier een lans breken voor de lower leagues.

Als je dan toch de Eurostar neemt richting London St. Pancras, laat dan de Premier League links liggen. Kies ervoor om een match bij te wonen van een club uit de Championship, de League One of zelfs League Two. Of wat dacht je van Queens Park Rangers, Fulham, Brentford, Milwall, Leyton Orient, Charlton Athletic, Dagenham & Redbridge of Wimbledon AFC, keuze te over dus. Akkoord, namen die minder uitstraling hebben dan Engelse topclubs, maar die op vlak van sfeer geenszins moeten onderdoen. Ok, je hebt geen verwarmd zitje en wordt niet omringd door pakweg 40 000 gelijkgestemden, met wat geluk kom je aan één derde of de helft. Maar bij pakweg Leyton Orient of Milwall zul je het echte Engelse voetbal leren kennen. Sommige van bovengenoemde clubs spelen in een aftands stadion met veel te kleine zitjes. En vind maar eens een supporter zonder dat er een hoek af is! Maar net dat is de charme van Saturday League Football in Engeland. Begeef je tussen de lads van Queens Park Rangers en je beleeft een geweldige namiddag. Ze tornen je mee naar The Springbok Pub en laten je proeven van de slechtste french fries van het decennium. Lukt het nog net om die binnen te houden, begeef je dan tegen kick off time naar Loftus Road. Vergis je niet als je de buitenkant van het stadion nadert, dit is geen obscure opslagplaats, hier huist evenmin één of andere commerciële binnendienst. Het is weldegelijk een voetbalstadion. Als je denkt dat het niet erger kan, nestel je dan in één van de zitjes. Geef toe, de volgende keer neem je kniebeschermers mee. Frontaal naar de match kijken lukt niet, of je legt je benen links, of je legt ze rechts. Tenzij je buurman de zijne links wou leggen. Zeker is dat er iets staat te gebeuren, is het niet op het veld (Joey Barton heeft er een spelersverleden), dan wel ernaast.  Want ook in de bestuurskamer van QPR rommelt het al jaren. De imperfectie van Queens Park Rangers, je kan er alleen maar van houden. Nog meer onvolmaaktheid vind je in de Matchroom Stadium, hoop ik. Next stop: Leyton Orient!

Advertentie