‘Dag moeder’ schreeuwde Marc Degryse vol ongeloof nadat Peter Morren talloze keren de fabelachtige eindscore tussen Barcelona en PSG uitriep. Wat geen enkele Catalaan nog durfde te hopen en geen enkele voetbalploeg op het kampioenenbal ooit wist klaar te spelen, gebeurde. En dan is het gebruik van de legendarische uitspraak van Rik de Saedeleer méér dan gerechtvaardigd.  

Gedurende 87 minuten gaf Barça nochtans nauwelijks de indruk de Parijse voorsprong uit de heenmatch alsnog volledig aan diggelen te kunnen slaan. Jazeker, er was het aanstekelijke enthousiasme en de erg hoge pressie van de azulgranas, maar echt imponeren deed MSN, en bij uitbreiding de hele ploeg, niet. Daarvoor acteerden enkele sleutelspelers van dit Barça nog te zeer onder hun gebruikelijke niveau –De Vlo en Don Andrés liepen zich te pletter, maar hun laatste pass ging meer dan eens de mist in. Menig culé greep zich dan ook bij de haren toen Cavani in de 62ste minuut de bal vol op de slof nam en de netten achter Ter Stegen ijzig trilden. 3-1 en boeken toe voor FC Barcelona, zo leek het wel. Hoewel de Parijzenaren absoluut niet thuisgaven, geen twee geslaagde passen na elkaar konden geven en zowat overal dat tikkeltje te laat kwamen, leek de Barcelonese droom aan diggelen te liggen. Niemand twijfelde er nog aan dat PSG Barcelona definitief op de knieën had gekregen in de 1/16e finales.

Niemand, behalve dan die ene gekke Braziliaan die met de Parijse verdedigers blééf dollen, als waren het zijn kameraden in de Braziliaanse favela’s. Neymar Junior.  Wat er juist in het hoofd van de 25-jarige Braziliaan omgaat, daar hebben we het raden naar, de kerel zou zo loco als een achterdeur zijn. Maar al snel werd duidelijk dat hij één van z’n begenadigde voetbalavonden kende. Zo één waarin elke dribbel en alle fantasietjes die zijn spel typeren lijken te lukken.

Alles leek wel te lukken voor de Braziliaan.

Al in de eerste helft en bij een stand van 2-0 weigerde Neymars rechtstreekse tegenstander Meunier nog mee naar het front te trekken. De Ardennees verkoos veilig achterin te blijven. Meunier wist dan al hoelaat het was, zo leek hij wel te gebaren naar Unai Emery. De Spaanse coach van PSG bleef wild gesticuleren in de richting van onze landgenoot, maar de Belg zelf had snel door dat deze Neymar weleens érg gevaarlijk zou kunnen zijn. Alles leek wel te lukken voor de Braziliaan. Zelfs een betwistbare penaltyfout van Meunier werd, na een vluchtig overleg met z’n assistent, bestraft door Deniz Aytekin, scheids van dienst. Het werd de arme man niet gemakkelijk gemaakt in Camp Nou.

De partij kabbelde voort en toen in de 88ste minuut gefloten werd voor een vrije trap aan de rand van het strafschopgebied van PSG, dachten de 96.000 aanwezigen hoogstens nog een mooie eerredder op hun bord te krijgen. De bal van Neymar zweefde inderdaad enig mooi binnen, het geloof in een mirakel werd er niet per se groter door, getuige het lauwe applaus dat de wereldgoal kreeg. FC Barcelona en haar publiek leken te berusten in de uitschakeling.

Tot plots in de 91ste minuut Neymar Barça vanop de stip op 5-1 trapte, na een erg licht contact tussen Suárez en Marquinhos. Het Catalaanse droomscenario leek weer iets waarschijnlijker en kwam de hoofden weer binnen geslopen. Zou het dan toch? Het Catalaanse clublied werd aangeheven, commentatoren klonken weer enthousiast en supporters gingen net dat tikkeltje meer op het puntje van hun stoel zitten.

De bal valt in de rug van de verdediging en Sergio Roberto, de polyvalentie zelve, plant zijn wreef in een ultieme grand écart tegen het leer.

95ste minuut. Barça ziet zich genoodzaakt ‘alles of niets’ te spelen. Neymar – wie anders – met een laatste lel op de bal richting zijn tien ploeggenoten, ook Ter Stegen had intussen vooraan postgevat. Wat er dan gebeurt, is iets voor de eeuwigheid. Hét voetbalmirakel van de 21ste eeuw voltrekt zich. De bal valt in de rug van de verdediging en Sergio Roberto, de polyvalentie zelve, plant zijn wreef in een ultieme grand écart tegen het leer. De volgende seconde lijkt een eeuwigheid te duren. De bal dwarrelt in al z’n eenzaamheid voorbij Trapp en tegen de touwen. 6-1. Camp Nou ontploft, en met hen miljoenen voetbalfans. Ongeloof. Kippenvel. Sprakeloosheid. Is dit echt net gebeurd? Getuigen van het onmogelijke. Hetgeen enkel in het voetbal gebeurt. En zo geschiedde het delirium. Dag moeder.