De KBVB deed ons daags na de 5-0-zege tegen Azerbeidzjan een leuke statistiek cadeau: Domenico Tedesco is de eerste man sinds Raymond Goethals die in zijn openingsjaar als bondscoach van de Rode Duivels ongeslagen bleef. Onderzoek wees uit dat de KBVB hiermee de eerste 365 dagen als bondscoach bedoelt, want er is na Goethals één bondscoach geweest die in het kalenderjaar van zijn debuut ongeslagen bleef maar op 17 januari van het daaropvolgende kalenderjaar toch een nederlaag moest slikken. We laten u zelf ontdekken wie. Domenico Tedesco zal dat in ieder geval niet voorhebben, want de eerstvolgende interland is op 26 mei 2024, oftewel 368 dagen na Zweden-België.

Raymond Goethals (1966-1976): een ongeslagen debuutjaar… als je Constant wegdenkt
Toen Raymond Goethals in de jaren ’60 zijn strepen verdiende als coach van STVV, was hij ook al aan de slag bij de KBVB. Hij werkte er jaren als assistent van Arthur Ceuleers, die als veldtrainer fungeerde onder selectieheer Constant Vanden Stock. In 1966 werd Ceuleers opgevolgd door Goethals, die weliswaar nog steeds meneer Constant boven hem had staan in de hiërarchie. Op 17 april 1966 ging Goethals meteen de boot in tegen Nederland: na een halfuur stond het al 2-0 na goals van Willy van der Kuijlen en Piet Keizer, uiteindelijk werd het zelfs 3-1 in De Kuip. België won in 1966 van Zwitserland en zelfs tweemaal van Frankrijk, maar verloor ook van Ierland en de Sovjet-Unie. En Nederland, maar dat wist u al.

Na twee jaar ‘oefenen’ onder Constant Vanden Stock werd Raymond Goethals in 1968 volwaardig bondscoach. Dat vierde hij op 19 juni met een 1-2-zege in Finland. België won op 9 oktober de terugwedstrijd in het Regenboogstadion met 6-1. Ook in de WK-kwalificatiewedstrijden tegen Joegoslavië (16 oktober, 3-0-winst) en Spanje (11 december, 1-1) deed België gouden zaken. Goethals sloot het kalenderjaar 1968 af met een ongeslagen status. Als volwaardig bondscoach weliswaar, want op 6 maart en 24 april had hij onder de vleugels van Constant Vanden Stock oefenwedstrijden tegen respectievelijk West-Duitsland en de Sovjet-Unie verloren. Maar ja, op 19 juni begon er natuurlijk een nieuw tijdperk. Als we vanaf dan rekenen, heeft het meer dan een jaar geduurd vooraleer België zijn eerste nederlaag leed: op 23 februari 1969 pakte België de scalp van Spanje, op 16 april won België met 2-0 van Mexico, en op 19 oktober 1969 was er dan een 4-0-nederlaag in een overbodige WK-kwalificatiewedstrijd tegen Joegoslavië. Goethals en co zaten met hun hoofd waarschijnlijk al in Mexico. Ironisch als je je bedenkt wat daar uiteindelijk gebeurd is.

Guy Thys (1976-1989): het kalf was al verdronken onder Goethals
Guy Thys, dat is het begin van een lange en succesrijke periode. Het begon op 22 mei 1976 nochtans met een 1-2-nederlaag tegen Nederland. Veel maakte het eigenlijk niet uit, want het kalf was toch al verdronken: in de laatste horde voor het EK 1976 hadden de Belgen onder Raymond Goethals hun heenwedstrijd met 5-0 verloren, mede door een hattrick van Rob Rensenbrink. Dankzij Roger Van Gool stonden de Belgen een tijdje op voorsprong, maar kort na het uur maakte Johnny Rep gelijk en uiteindelijk maakte Johan Cruijff de klus af. Het zou de enige goal van Cruijff tegen België blijven.

De tweede en derde interland onder Thys in 1976 liepen beter af: in IJsland werd het weliswaar slechts 0-1, en op Sclessin werd Noord-Ierland met 2-0 verslagen. Het zou allemaal niet genoeg zijn voor een ticket voor het WK 1978. Thys pakte in 1977 nog wel de volle buit tegen IJsland, maar tegen Nederland liep het tweemaal mis, en de laatste wedstrijd tegen Noord-Ierland werd uiteindelijk nog met 3-0 verloren. Onthou die uitslag zeker.

Walter Meeuws (1989-1990): ongeslagen in 1989, ontslagen in 1990
De fakkel overnemen van een icoon, het is niet altijd simpel. Walter Meeuws werd klaargestoomd om de legendarische Guy Thys op te volgen als bondscoach van de Rode Duivels, maar het draaide uit op een sisser. Het begon nochtans niet slecht: op 23 augustus 1989 won België in het Olympiastadion met 3-0 van Denemarken, op 6 september ging Portugal in het Heizelstadion met dezelfde score voor de bijl. In oktober liep het evenwel mis. In Bazel bleef België steken op een 2-2-gelijkspel tegen Zwitserland, thuis raakte België zelfs niet voorbij Luxemburg – toenmalig Standard-speler Guy Hellers wiste de late openingsgoal van Bruno Versavel uit. Opnieuw tijd voor… Guy dus, maar niet voordat Meeuws in het voorjaar van 1990 nog op 1 op 4 (toen nog in het tweepuntensysteem) bleef steken in de vriendschappelijke duels tussen Griekenland en Zweden.

Meteen weten we ook dat de KBVB bij zijn statistiek bedoelde dat Tedesco de eerste was die in zijn eerste 365 dagen als bondscoach ongeslagen bleef, want strikt genomen bleef Meeuws in het kalenderjaar 1989 ongeslagen als bondscoach.

Guy Thys (1990-1991): dag groepswinst, hallo David Platt
Na de 2-0-nederlaag in Griekenland en het 0-0-gelijkspel tegen Zweden nam de KBVB vroegtijdig afscheid van Walter Meeuws. België was op dat moment al geplaatst voor het WK 1990, waardoor er enkel maar vriendschappelijke wedstrijden op de planning stonden in de aanloop naar de eindronde in Italië. De Belgen bleven daarin ongeslagen: thuis gaven ze nog wel een 2-0-voorsprong weg tegen Roemenië – Mircea Rednic, toen nog onbekend in België, scoorde de aansluitingstreffer –, maar het bleef 2-2. Tegen Mexico werd het 3-0, tegen Polen 1-1.

Vervolgens was het tijd om af te reizen naar Italië. België startte met zeges tegen Zuid-Korea en Uruguay, waardoor België nog voor de derde groepswedstrijd al geplaatst was voor de achtste finale. De 1-2-nederlaag tegen Spanje tegen Verona kon dus in principe niet veel kwaad, al werden de Spanjaarden zo natuurlijk wel groepswinnaar. Of u de achtstefinalewedstrijd tegen Engeland ook als een nederlaag ziet – doelpunt van David Platt in de 119e minuut, u weet wel –, laten we volledig aan u over.

Voor de volledigheid: de Rode Duivels verloren ook zijn twee post-WK-wedstrijden in 1990. Op 12 september nam de DDR in schoonheid afscheid door in zijn laatste interland ooit met 0-2 te komen winnen, en op 17 oktober verloor België zijn eerste kwalificatiewedstrijd voor Euro 1992 met 3-1 van Wales. België plaatste zich tussen 1982 en 1998 dan wel voor zes opeenvolgende WK’s, maar de verstandhouding met de EK’s was in die periode niet zo best.

Paul Van Himst (1991-1996): nederlaag in zijn Anderlecht door gecontesteerde tegengoal
Na het definitieve vertrek van Guy Thys bij de nationale ploeg nam Paul Van Himst het roer over. Polle Gazon debuteerde op 11 september 1991 – dag op dag tien jaar voor de WTC-aanslag – met een zuinige 0-2-zege in Luxemburg. Met diezelfde uitslag ging hij op 9 oktober winnen in Hongarije, ditmaal in vriendschappelijk kader. Op 20 november ging Van Himst in zijn eigen Constant Vanden Stockstadion met 0-1 de boot in tegen Duitsland. Rudi Völler deed kort na het openingskwartier de netten trillen op aangeven van Karl-Heinz Riedle, die een hoge voorzet van Thomas Doll goed aannam. De Belgen tekenden protest aan: volgens hen was de bal buitengegaan voordat Riedle hem naar Völler kopte. Niets van aan, zei scheidsrechter Tullio Lanese. En zo beet Van Himst in zijn eerste thuiswedstrijd als Belgisch bondscoach in het zand.

Wilfried Van Moer (1996): nét niet in de voetsporen
Vijf interlands, langer duurde het bondscoachschap van Wilfried Van Moer niet. De Kleine Generaal verrichtte jarenlang goed werk voor de KBVB, maar de eindverantwoordelijkheid als bondscoach was niet helemaal voor hem weggelegd. Nochtansleed hij pas in zijn vijfde en laatste interland zijn eerste nederlaag als bondscoach. In het voorjaar speelde hij tweemaal gelijk in oefenverband – 0-0 tegen Rusland, 2-2 in Italië –, en in WK-kwalificatiegroep 7 startte hij met 6 op 6 na een 2-1-zege tegen Turkije en een 0-3-zege in San Marino. De 0-3-nederlaag tegen Nederland op 14 december 1996 zorgde ervoor dat hij net niet in de voetsporen van Raymond Goethals – nota bene de bondscoach die hem in 1966 liet debuteren als international – kon treden. De passage van Van Moer als bondscoach mag dan wel een voetnoot in de geschiedenis van de nationale ploeg zijn, er is vast geen mens op aarde die hem die leuke statistiek had misgund. Of het moesten een paar bondsbobo’s zijn.

Georges Leekens (1997-1999): geen geluk met zijn debuutmaand
We lazen het zowel in Sport/Voetbalmagazine als in zusterblad Knack: schaf de oefeninterlands in februari af. Georges Leekens zal het op 11 februari 1997 ook gedacht hebben toen hij in Belfast debuteerde met een 3-0-nederlaag tegen Noord-Ierland. In de gietende regen zadelden James Quinn, Jim Magilton en Phil Mulryne de debuterende Leekens met een flinke kater op. België had veldoverwicht, maar kon dat niet omzetten in goals. In de andere zeven interlands van het kalenderjaar 1997 ging België slechts één keer de boot in: op 6 september 1997 verloren de Rode Duivels met 3-1 van Nederland. Zowel Lorenzo Staelens als Patrick Kluivert, die een jaar later met elkaar botsten in de WK-wedstrijd in Saint-Denis, stonden die dag aan het kanon. Jawel, België plaatste het WK 1998, mede doordat Leekens in zijn eerste jaar als bondscoach ook Turkije, San Marino en tweemaal Wales klopte in WK-kwalificatiegroep 7. Ook in de barragewedstrijden tegen Ierland bleven de Belgen ongeslagen.

Robert Waseige (1999-2002): Liverpool-legende nekt Waseige met zijn enige interlandgoal
Wat een binnenkomer voor Robert Waseige… op 4 september 1999 debuteerde de eerste Waalse bondscoach in de geschiedenis van de Rode Duivels met een 5-5-gelijkspel tegen Nederland. Later dat jaar stonden nog drie interlands op het programma: Marokko (7 september), Engeland (10 oktober) en Italië (13 november 1999). Marokko werd over de knie gelegd (4-0) en België pakte zelfs de scalp van Italië, maar in Sunderland liep België wel tegen een 2-1-nederlaag aan. Branko Strupar wiste nog in het openingskwartier de openingsgoal van Alan Shearer uit, maar Jamie Redknapp leidde zijn land in de tweede helft nog naar de zege. Het was naast het eerste meteen ook het laatste interlanddoelpunt van Redknapp, die toen uitkwam voor Liverpool.

Aimé Anthuenis (2002-2006): ook met Terje Hauge als scheidsrechter kon België Bulgarije niet kloppen
De laatste bondscoach vóór Domenico Tedesco die vlak na een WK overnam, was Aimé Anthuenis. De kampioenencoach van KRC Genk en RSC Anderlecht startte op 21 augustus 2002 met een 1-1-oefendraw tegen Polen. Twee weken later begon België met een valse noot aan zijn weg naar het EK 2004: Bulgarije kwam met 0-2 winnen in het Koning Boudewijnstadion. Tot tweemaal toe kon de tegenstander veel te vlot bij het doel van Geert De Vlieger komen. Dat het niet gemakkelijk zou worden in groep 8, werd al duidelijk toen België in oktober 2002 slechts met het kleinste verschil kon winnen in Andorra en Estland – Wesley Sonck behoedde zijn land tot tweemaal toe voor de schande. En dan moesten de Belgen in maart 2003 nog naar Kroatië afreizen.

René Vandereycken (2006-2009): genekt door een ex-Buffalo/-Rouche
Na de 6 op 6 van Domenico Tedesco in het voorjaar van 2023 telden we even terug en bleek René Vandereycken de laatste bondscoach die met twee opeenvolgende zeges begon bij België. Het waren weliswaar niet de grootste voetbalnaties die voor de bijl gingen – Luxemburg en Saoedi-Arabië –, maar goed begonnen is half gewonnen. Enfin, dat zeggen ze toch.

Na twee oefenzeges volgden twee oefendraws: in Slowakije redde Karel Geraerts een punt, in Genk zorgde Carl Hoefkens voor een mentale opsteker door in de 88e minuut de 3-3 te scoren tegen Turkije. Vandereycken kon met een ongeslagen status beginnen aan zijn race naar het EK 2008. De voormalige international deed op 16 augustus 2006 in het Constant Vanden Stockstadion meteen de wenkbrauwen fronsen door tegen het nietige Kazachstan met een ultradefensieve ploeg aan te treden. De logische einduitslag was 0-0. Op 6 september viel er in Jerevan slechts één doelpunt méér, maar de kopbalgoal van Daniel Van Buyten was genoeg voor de eerste driepunter van België in kwalificatiegroep A.

Vandereycken leed op 7 oktober 2006 zijn eerste nederlaag als Belgisch bondscoach: op aangeven van Ivica Dragutinović, net als Vandereycken ooit actief bij KAA Gent en Standard Luik, scoorde de boomlange Nikola Žigić het enige doelpunt van de wedstrijd. België herstelde zich door vier dagen later met 3-0 te winnen van Azerbeidzjan, maar op 15 november kregen de Belgen thuis een nieuwe klap van Polen. Niet alleen mathematisch, maar ook effectief een dure fout van Daniel Van Buyten, die Radosław Matusiak zomaar naar Stijn Stijnen liet lopen.

Frank Vercauteren (2009): een zwarte bladzijde met laatste pennentrek in Jerevan
De interimpassage van Frank Vercauteren als bondscoach is een zwarte bladzijde uit het geschiedenisboek van de Rode Duivels. Het begon al met de fameuze Kirin Cup, waar België met jongens als Kevin Roelandts en Geoffrey Mujangi Bia in de ploeg een 1-1-gelijkspel afdwong tegen Chili maar twee dagen later een 4-0-rammeling kreeg van gastland Japan. Na een 3-1-oefennederlaag tegen Tsjechië op 12 augustus 2009 maakten de Rode Duivels zich in september op voor het tweeluik Spanje-Armenië. De 5-0-nederlaag tegen Spanje was logisch maar daarom niet minder pijnlijk, de 2-1-nederlaag in Jerevan een absoluut dieptepunt. In de catacomben van het stadion kondigde Vercauteren aan dat hij de handdoek in de ring wierp.

Dick Advocaat (2009-2010): de man die vier dagen hoop bracht
Over de passage van Dick Advocaat bij de Rode Duivels zou probleemloos een boek kunnen geschreven worden, hoe kort ze in feite ook was. Om precies te zijn: de Nederlander zat vijf keer in de dug-out als Belgisch bondscoach. Op 10 oktober 2009 zorgde hij meteen voor een kleine stunt door Turkije met 2-0 te kloppen, met dank aan een laatste opflakkering van Emile Mpenza in het nationale shirt. Mocht de knappe start van Advocaat voor enig heropgewekt enthousiasme hebben gezorgd, dan was die vier dagen later vast al gaan liggen toen België met 2-0 de boot inging in Estland. Voor de volledigheid geven we nog de drie overige wedstrijden onder Advocaat mee: oefenzeges tegen Hongarije en Qatar in november 2009, en vervolgens een 0-1-oefennederlaag tegen Kroatië op 3 maart 2010.

Georges Leekens (2010-2012): de ene debutant is de andere niet
Georges Leekens leek op 19 mei 2010 zijn tweede ambtstermijn als bondscoach van de Rode Duivels te gaan inzetten met een nederlaag tegen Bulgarije, maar debutant Christophe Lepoint en (toen al) routinier Vincent Kompany draaiden de 0-1-achterstand in een dolle slotfase nog om in een 2-1-zege. Op 11 augustus 2010 slaagden de Belgen er niet in om een 1-0-achterstand in Finland goed te maken. Een van de debutanten in Turku heette nochtans Kevin De Bruyne… Op 3 september 2010 verloor Leekens ook zijn eerste wedstrijd met inzet: in de EK-kwalificatiewedstrijd tegen Duitsland werd het ‘slechts’ 0-1. Vier dagen later ging België ook de boot in in Turkije, de twee goals van Daniel Van Buyten ten spijt.

De drie resterende wedstrijden van het kalenderjaar 2010 gingen alle drie de geschiedenisboeken in: op 8 oktober scoorde debutant Marvin Ogunjimi in Kazachstan de twee enige goals van de wedstrijd, op 12 oktober was er de knotsgekke 4-4 tegen Oostenrijk, en op 17 november boekte België een 0-2-oefenzege tegen het Rusland van Dick Advocaat. Ene Romelu Lukaku opende in Voronezj zijn doelpuntenrekening voor België.

Marc Wilmots (2012-2016): oefennederlaag tegen Roemenië geschrapt
Na het plotse vertrek van Georges Leekens werd Marc Wilmots aangesteld als interim-bondscoach voor de oefenduels tegen Montenegro (25 mei) en Engeland (2 juni). Zijn eerste klus sloot Wilmots af met een 2-2-gelijkspel, maar de trip naar Engeland leverde niets meer dan een 1-0-nederlaag op. Alhoewel… België liet geen slechte indruk na, waardoor Wilmots permanent werd aangesteld als bondscoach.

De rest van het kalenderjaar 2012 verliep vlekkeloos op vlak van kwalificatiewedstrijden: een paar dagen na de 4-2-oefenzege tegen Nederland op 15 augustus 2012 ging België met 0-2 winnen in Wales en behaalde het thuis een gouden punt tegen Kroatië. In oktober 2012 boekten de Rode Duivels een mooie 6 op 6 tegen Servië (0-3 in Belgrado) en Schotland (2-0 in Brussel). Op 14 november 2012 ging België nog met 2-1 de boot in tegen Roemenië, maar die oefenwedstrijd werd uiteindelijk niet erkend door de FIFA omdat de Roemenen meer dan zes wissels doorvoerden.

Roberto Martínez (2016-2022): uitgerekend thuisland zorgt voor kleine smet
Martínez startte op 1 september 2016 met een nederlaag tegen zijn thuisland Spanje. Dat was geen voorbode voor de rest van zijn debuutjaar, want zijn tweede nederlaag als bondscoach van België leed Martínez pas in de halve finale van het WK 2018. In zijn kwalificatiepoule richting Rusland pakten de Rode Duivels uit met een knappe 28 op 30, enkel op 25 maart 2017 morsten de Belgen met de punten tegen Griekenland. Veel overschot was er toen trouwens niet: pas in de 89e minuut wiste Romelu Lukaku de openingsgoal van Konstantinos Mitroglou uit.

Ook in oefenverband waren de jongens van Martínez niet te kloppen richting Rusland. Op 9 november 2016 eindigde de Derby der Lage Landen onbeslist, in een knotsgekke partij in Sotsji knokte Rusland zich in de blessuretijd nog naar een 3-3-gelijkspel, ook in België-Mexico scoorden beide landen drie keer, en tegen zijn latere werkgever Portugal bleef Martínez steken op een 0-0-gelijkspel. Tegenover die vier draws staan oefenzeges tegen Tsjechië, Japan, Saoedi-Arabië, Egypte en Costa Rica.

Domenico Tedesco (2023-heden): in het spoor van Raymond Goethals
Tedesco sluit zijn debuutjaar als bondscoach van België af met acht zeges en twee draws. Op 28 maart 2023 vinkte hij een eerste mijlpaal af door als eerste bondscoach sinds René Vandereycken met 6 op 6 te starten. Dat België na Zweden ook Duitsland versloeg, is best wel knap te noemen – crisis bij de Mannschaft of niet. Zijn eerste wedstrijd voor de knikkers sloot Tedesco wel af met puntenverlies: thuis tegen Oostenrijk werd het 1-1. Drie dagen later herpakte België zich door met 0-3 te gaan winnen in Estland.

In Azerbeidzjan kwam België op 9 september 2023 niet verder dan een zuinige 0-1-zege, wat drie dagen later werd goedgemaakt door een 5-0-zege tegen Estland. De 2-3-zege tegen Oostenrijk op 16 oktober was iets belangrijker, want die zorgde ervoor dat België zijn ticket voor het EK 2024 definitief op zak had. Drie dagen later was er de bewuste kwalificatiewedstrijd tegen Zweden, die bij de rust bij een 1-1-tussenstand werd stopgezet vanwege de terroristische aanslag op enkele Zweedse supporters eerder die dag. De Rode Duivels sloten het kalenderjaar 2023 af met een 1-0-oefenzege tegen Servië (die door de abominabele staat van de grasmat in Brussekl noodgedwongen in Leuven werd afgewerkt) en een 5-0-zege tegen Azerbeidzjan, die de geschiedenisboeken inging dankzij de vierklapper van Romelu Lukaku.