Kan een zoveelste tekst over Union Saint Gilloise een aha-erlebnis zijn over hun waanzinnige succes? Neen, integendeel: ieder woord over Union Saint Gilloise dat volgt op de ondertussen eindeloze reeks adjectieven en hun superlatieven brengt de lezer stap voor stap verder van de feitelijke realiteit. Union is een stream of consciousness waar geen enkele voetbalminnaar ooit dacht in te zullen zitten.
Waarom schrijft de dichter zijn zoveelste gedicht over liefde, net als de schrijver zijn zoveelste tekst schrijft over Union? Volgens mij is dat twee keer hetzelfde, l’amour ne s’explique pas.
De waarheid ligt misschien wel in hoe ongelooflijk het is dat spelers als Burgess, Lazare, Sykes, … – allemaal ooit veroordeeld tot een carrière in de kelderklassen – nu deel uitmaken van de meest dominante ploeg in het Belgische voetbal ooit en rondreizen in Europa, waar Liverpool en Frankfurt voor de bijl gingen. Maar hun ontlading na het laatste fluitsignaal tegen Club Brugge verraadde dat de kwalificatie voor de bekerfinale iets groters is: de onvoorwaardelijke drang naar een prijs.
Union naar Brussel dus; tramhalte Heysel, onder het spoortunneltje van Laken door naar het Atomium. Op een eenzame vrijdagavond in 2018 speelde Union voor het laatst in een leeg Koning Boudewijnstadion. Het wedstrijdverloop was dezelfde als de sfeer: zeshonderd Unionisten zagen hoe hun kabbelend ploegje kansloos ten onder ging tegen Westerlo in de play-downs van de Proximus League. Een vrije trap van Nicolas Rommens op zo’n 32 meter van het doel rommelde binnen na een lullige afwijking in de muur. Uiteindelijk eindigde Union voorlaatste in die play-downs, enkel Tubize deed slechter. Van de koude bodem naar het glazen plafond, binnenkort in splinters verbrijzeld na hun nieuwe bezoek aan het Koning Boudewijnstadion. De echo van die zeshonderd dappere supporters zal absorberen in 25.000 gelukkige mensen, waarin misschien een eeuwenoude geschiedenis schuilt, toen Union in 1912 de eerste Belgische dubbel ooit pakte.
Al is het maar om rust te vinden in mijn verwondering voor Union dat ik dit opschrijf. Maar dan denk ik aan die ware Unionisten, waaronder die zeshonderd; hoe rusteloos zullen zij zich wel niet voelen de komende maanden, van Istanbul tot Heysel?