Op de negende speeldag in de Premier League verloor West Ham thuis tegen Brighton met cijfers om van te huilen: 0-3. Daardoor zakken de Hammers naar een troosteloze 16de plaats in het klassement na amper 8 op 27. Dit is iets wat niet iedereen had verwacht van West Ham dit seizoen. Het begrip ‘thuis’ is trouwens ook nog wel relatief te noemen, want London Stadium voelt nog steeds niet zoals Upton Park. En dat zal ook nooit gebeuren, want daar hebben ze hun ziel achtergelaten.
Begin 2017 werd het oude stadion van West Ham United definitief met de grond gelijk gemaakt. In de plaats van het stadion worden er appartementen gebouwd, het lot van vele klassieke Engelse voetbalstadions. Een mooi ander voorbeeld: Highbury. Het stadion waar Arsenal is geboren en gestorven. Ik zeg gestorven, omdat de ziel van de Gunners daar nog altijd rondzwerft, ergens tussen die luxeappartementen. Hetzelfde lot is West Ham ondergaan. Zonder sfeer werken ze nu hun wedstrijden af in een kaal, ovaal bouwwerk in de regio van Stratford, een buurt van de high class. Voetbal is al lang geen sport meer voor de workers class.
West Ham, een club vol geschiedenis en passie, is getransformeerd van een traditieclub naar een ‘wannabe’ topclub. En dat vertaalt zich in slechte resultaten. Ik had het seizoen van West Ham ook heel anders voorgesteld. De club had een paar mooie transfers gerealiseerd, zoals Joe Hart, Arnautovic en Chicharito. Maar dat heeft zich nog niet vertaald in concrete punten. En wie wordt daar het slachtoffer van? De coach. Slaven Bilic wordt al een paar weken bekritiseerd door de Engelse pers. Jammer genoeg is dat de realiteit van het voetbal. Maar Bilic heeft wel even veel recht op zijn job als Koeman deze nog heeft na deze speeldag. De Nederlander doet het nog slechter bij Everton, een club met grotere ambities dan West Ham. Het zou dus zomaar kunnen dat er twee trainers in één week ontslagen zullen worden.
Het is jammer dat zo’n mooie club als West Ham in de val van de commercialisering is getrapt. Elke thuiswedstrijd speelden de Hammers in een uitverkocht Upton Park en nu zie je maar al te vaak lege plekjes in de tribune van London Stadium. De sfeer is minder, of gewoon niet aanwezig. En dit zal bij elke Engelse club gebeuren. Zo’n groot, modern stadion biedt mogelijkheden. Je kan duurdere tickets aanbieden die toeristen graag willen betalen. Je kan de pubs buiten het stadion volledig uitbuiten door alle drank- en eetfestijnen zelf te organiseren. Die geweldige cultuur verdwijnt ook zienderogen. In het boek Matchday! beschrijft de Nederlandse auteur Paul Baaijens de hele problematiek van deze commercialisering. Dit zal ook grote gevolgen hebben. Voetbal wordt een sport van de upper class. Seizoenskaarten worden duurder waardoor veel supporters financieel zullen afhaken. Pubs zullen verdwijnen en de klassieke Engelse matchdays verdwijnen mee. Het einde van het voetbal? Nee. Het einde van de ziel? Ja.
Door Fans Voor Fans 