Toen ik op een zonnige dinsdagavond langs de lijn stond te kijken naar een oefenpotje tussen NEC en Al Gharafa vielen de twee verschillende werelden mij bijzonder op. Een NEC dat sinds de degradatie met veelal spelers uit de eigen jeugd speelde en enkel Nederlandssprekende spelers in dienst had tegenover een Al Gharafa met spelers uit verschillende naties, de jongens uit Qatar hun eigen taal sprekende, niet te verstaan door grootverdieners Wesley Sneijder en Vladimir Weiss, die dan weer enkel Engels spraken. Het perfecte voorbeeld van een voetbalwereld in complete chaos, puur door geld.

Nog vrij vroeg in de eerste helft hoorde ik een van de andere voetballiefhebbers aan de lijn praten over een transfer: Cristiano Ronaldo had de overstap gemaakt naar Juventus, mijn Juventus. Mijn Juventus dat ik altijd lief had om de geweldige visie: zelden grote transfers, het zoeken naar de juiste deals met de juiste spelers, niet toegeven aan spelers die om een megasalaris vragen, de basis van het elftal bouwend op Italiaanse strijders, Giorgio Chiellini met de aanvoerdersband om en Gianluigi Buffon in het doel. Dat is hoe mijn Juventus hoort te zijn.

Het vertrek van Buffon deed mij dan ook misschien nog wel meer pijn dan de komst van Ronaldo. Gianluigi Buffon komend seizoen niet meer spelend in het Juventus-shirt, dat is iets wat in mijn hoofd onmogelijk is. Als een mens zonder zuurstof, 1 plus 1 is 3, een voetbalwedstrijd zonder bal: het kan gewoon niet. Het feit dat de 40-jarige Buffon ook nog eens koos voor Paris Saint-Germain, en daarmee waarschijnlijk ook voor het geld, maakte het voor mij extra pijnlijk.

Gelukkig deed de club deze zomer ook nog goede dingen. Zo deed de komst van Mattia Perin, Leonardo Spinazzola en Mattia Caldara mij goed. Jongens die opgegroeid zijn bij grote Italiaanse clubs en allen pas in hun hoogtijdagen de overstap naar Juve maken, zó hoort het te zijn. Dát is de visie die mijn Juventus altijd gehad heeft. Er hoort bij mijn Juventus geen plek te zijn voor een solist als Ronaldo. Strijd, passie, harde duels en het “als we gaan, dan gaan we met z’n allen”-motto, eigenschappen die mijn Juventus altijd gehad heeft en die het nooit uit het oog zou moeten verliezen. Nu zitten we als supporters helaas opgescheept met iemand die alles behalve die eigenschappen bezit, iemand die een goede aanwinst zou zijn voor het eerder genoemde Al Gharafa. Een fenomenale speler, dat valt natuurlijk niet te ontkennen, maar wel een speler die ik liever nooit in mijn Juventus gezien had.

“Maar het is Cristiano Ronaldo, dé Cristiano Ronaldo”, is wat ik in mijn omgeving nu hoor. Het is een gevoel dat ik aan hen niet kan omschrijven. Je snapt het gevoel of je snapt het niet, zo simpel is het. Wellicht is het een gevoel waar te weinig bij wordt nagedacht, wellicht is het ook wel gewoon een raar gevoel. Het is in ieder geval een gevoel van pijn, pijn in mijn hart. Het doet mij pijn om te zien waar mijn club naar toe gaat. De club brokkelt langzaamaan af en daarmee doet mijn hart voor de club hetzelfde.

Advertentie