“Welke Rode Duivel kwam als enige veldspeler niet in actie op de Kirin Cup 2009?”. Het zou zomaar een quizvraag kunnen zijn. Het antwoord: Ritchie Kitoko. Uit het legertje onbekenden dat tien jaar geleden in allerijl werd opgetrommeld voor het drielandentoernooi door toenmalig bondscoach Frank Vercauteren groeiden Toby Alderweireld en Radja Nainggolan uit tot blijvers bij de nationale ploeg, terwijl Kitoko even gauw weer naar de anonimiteit terugkeerde als hij eruitgekomen was. De inmiddels 31-jarige middenvelder is nochtans bezig aan een boeiende carrière: zo mocht hij begin deze maand nog een promotiefeest vieren in Spanje.
De meeste Belgische voetbalfans maakten pas in 2009 kennis met Ritchie Kitoko. De twintigjarige middenvelder, geboren in Kinshasa maar opgegroeid in Luik, speelde toen bij Albacete Balompié. De Spaanse tweedeklasser had hem drie jaar eerder weggeplukt bij de jeugd van Standard. “Hij was te oud voor de U19 maar kwam nog te kort voor de A-kern, waar centraal achterin Ivica Dragutinovic en Oguchi Onyewu stonden. Voor een centrale verdediger was hij niet al te groot. Hadden we toen een U21 gehad, had hij zich twee jaar langer kunnen ontwikkelen”, sprak toenmalig trainer Dominique D’Onofrio enkele jaren later over hem. De 179 cm grote Kitoko verhuisde daarop naar het middenveld, waar zijn gestalte minder een nadeel was.
Na een jaartje bij Albacete B in de Spaanse vierde divisie stroomde hij door naar het eerste elftal in de Segunda División A, waar hij in het seizoen 2008/09 een vaste waarde werd. Net op tijd, want toen de Rode Duivels in 2009 dringend spelers nodig hadden voor de Kirin Cup vanwege het massaal afhaken van de vaste waarden, kreeg de Luikenaar tot zijn grote verrassing een oproepingsbrief in de bus. Bondscoach Vercauteren gaf evenwel openlijk toe dat hij Kitoko (net als Radja Nainggolan) niet kende en voor zijn keuze blind vertrouwd had op een tip van nationaal jeugdcoach Marc Van Geersom. Dat hij geen eerste keuze was, maakte Kitoko echter niet uit. “Al was ik de honderdste die opgeroepen werd opgeroepen… Dit is wel de A-ploeg, hé. De sterren gaan niet, dus is het aan ons, de jeugd, om deze kans te grijpen”, reageerde hij toen in Het Laatste Nieuws.
Dat Kitoko in augustus 2009 een transfer versierde naar Udinese had alvast niets te maken met zijn korte passage bij de Rode Duivels: België ging na een 1-1-gelijkspel tegen Chili met 4-0 de boot in tegen gastland Japan, Kitoko bleef tijdens het oefentoernooi 180 minuten aan de kant zitten. Bovendien maakte het statuut ‘Belgisch international’ in die periode nog niet bijster veel indruk op een cv. Zijn vijfjarig contract bij Udinese, dat twee miljoen euro op tafel legde, had hij dus helemaal zelf verdiend. Ook Liverpool was in die zomer van 2009 geïnteresseerd nadat toenmalig trainer Rafael Benítez getipt was geweest door zijn beloftentrainer Antonio Gómez Pérez, die het seizoen daarvoor jeugdcoach was geweest bij… Albacete. Maar Kitoko’s carrièrepad leidde hem dus naar Udinese, waar voorzitter Sergio Gasparin hem bij zijn voorstelling vergeleek met Claude Makélélé.
Kitoko zou in zeven jaar echter geen minuut uitkomen voor het eerste elftal van Udinese. De club leende hem in januari 2010 een eerste keer uit aan de Spaanse derdeklasser Granada CF, waarmee hij naar de Segunda División A promoveerde. Veel spelen deed hij in Andalusië echter niet. Bij zijn volgende uitleenbeurt, aan CD Tenerife, gebeurde het omgekeerde: hij degradeerde van Segunda A naar Segunda B, maar kwam op het Canarische eiland wél veel aan spelen toe. Verdere uitleenbeurten aan Girona FC (2012-2013), Real Jaén (2013-2014) en het Griekse Asteras Tripolis (2014-2016) brachten wisselend succes. Toen zijn contract bij Udinese in 2016 afliep, was zijn Italiaans avontuur na vijf uitleenbeurten in vijfenhalf jaar definitief voorbij. “Dat huursysteem is wel goed als je geen kans hebt om bij je moederclub speelminuten te vergaren”, blikte Kitoko er exclusief voor DFVF op terug. “Idealiter kies je voor stabiliteit, maar als dat onmogelijk is, is het wel handig als je kunt terugvallen op een uitleenbeurt. Het belangrijkste is immers dat je speelt. En ik wist heel goed dat ik geen kans zou krijgen bij Udinese, wat ik ook deed.”
Vrij als een vogel koos hij in de zomer van 2016 voor de Spaanse tweedeklasser Murcia. Hij werd er een vaste waarde, maar degradeerde in zijn eerste seizoen naar de Segunda B. Na twee seizoenen stapte hij over naar Racing Santander, waarmee hij enkele weken geleden… promoveerde naar de Segunda División A. Kitoko heeft zich met zoveel afwisseling aan sportieve vreugde en verdriet vast nooit verveeld in zijn carrière. Hoe zijn carrière er had uitgezien als hij in 2006 bij Standard was gebleven – de dubbele landstitel in 2008 en 2009 in gedachte houdend – weet niemand. “Ach, spijt dat ik niet in het spoor van Witsel, Fellaini, Carcela en Goreux ben getreden heb ik niet. Elke speler legt zijn eigen parcours af. Ik ben blij voor hen dat ze het zo ver geschopt hebben, en ben anderzijds ook zeer fier op wat ik zelf gepresteerd heb”, aldus Kitoko, die in 2011 even meetrainde bij zijn ex-club maar er uiteindelijk werd doorgestuurd.
“De titel met Racing Santander was één van de mooiste momenten uit mijn carrière”, gaat Kitoko verder. “Voor een voetballer gaat er weinig boven een titel. Over mijn deelname aan de Kirin Cup krijg ik hier in Spanje trouwens nog regelmatig vragen, aangezien de Rode Duivels het al jaren zo goed doen met hun geweldige generatie”. Over twee maanden begint hij aan een nieuw avontuur in de Segunda División A met Santander, waar hij de kleedkamer deelt met ex-Club-verdediger Jordi Figueras. Zien we hem, na dertien jaar in het buitenland, op een dag ooit aan de slag in de Jupiler Pro League? “Waarom niet? Spelen in België zou fantastisch zijn. Standard blijft alleszins de club van mijn hart”.
Door Fans Voor Fans 