Wat ben ik opgelucht, het seizoen is op gang getrapt. Voor mij startte die waar het vorige geëindigd was; op café in Mechelen. Met een paar vrienden, dezelfde met wie ik de beker heb gevierd op die mooie eerste mei, kwamen we na een lange tijd weer samen om naar de eerste competitieve match van Mechelen te kijken, namelijk de Supercup tegen landskampioen Racing Genk. Ik ben opgelucht dat we weer voetbal kunnen kijken.

Mijmeren, debatteren en zeveren over … over wat eigenlijk? Puur het spelletje voetbal, weet je nog? In een gezellige kroeg als De Hanekeef met goede vrienden kon het niet fout lopen. We bereikten een consensus: de gesprekken zouden gaan over 11 tegen 11 mannen op een veld met daartussen een leren bal. Mede daardoor werd het een mooie avond, daar had ik zo naar verlangd de laatste twee maanden. Ik heb haar verschrikkelijk gemist na de bekerfinale, die aloude, onvoorwaardelijke liefde voor mijn Malinois.

Het hartstochtelijke verlangen van supporteren kwam de laatste dagen weer naar boven. Supporter zijn in plaats van advocaat, dat is wat ik wil. Men vergeet in tijden van pure onzin waarom men supporter is van een voetbalclub. Vragen zoals ‘Waarom doe ik dit nog?’ en ‘Is dit het allemaal wel waard?’ rijzen onbewust op, maar voor mij is het heel simpel. Ik hou ervan om mezelf kapot te schreeuwen in Vak I, naast vrienden en medesupporters, allemaal samen. Geen energie verspillen aan dubieuze processen.

Dieter Penninckx verklaarde het zo mooi: “Nu telt enkel 11 tegen 11 mannen op het veld.” Inderdaad, dat zou iedereen zijn prioriteit numero uno moeten zijn binnen de club; spelers, trainers, supporters, medewerkers, letterlijk iedereen! We zijn onze geliefde niet verloren aan malafide constructies, laten we haar daarom nog meer koesteren. En elke supporter zou nu hetzelfde moeten doen, want we hebben bijlange geen advocaten meer nodig. Eeuwige imagoschade? Dat valt mee, wacht maar tot we een Anderlecht of Standard thuis over de knie leggen dankzij de vurige gezangen van ons legioen.

De Supercup als veredelde vriendenmatch, dat hebben we dan ook eens meegemaakt. Een kansloze 3-0, het seizoen is nog lang. Ik kijk oprecht uit naar play-off 2, want de laatste twee jaar heb ik wat levensjaren verloren aan Koning Voetbal. Een rustig zomeravondje met een awayday naar Virton bijvoorbeeld, zalig. Het is me toch een club met een eigen karakter, en prachtige sokken onder de nieuwe tenues. Gisterenavond reed ik huiswaarts na een mooie avond; ik ben oprecht gelukkig. We kunnen weer voetbal kijken.

Advertentie