Met het overlijden van Jack Charlton verloor niet Engeland een voetbalicoon. Ook Ierland, waar de oudere broer van Manchester United-icoon Bobby Charlton tien jaar bondscoach was, sloot hem na één EK en twee WK’s onder zijn bewind in de armen. Gelukkig maar dat The Giraffe destijds een voetbalcarrière verkoos boven een loopbaan als mijnwerker of politieagent…
Ze wonnen samen het WK 1966, wat tot op heden nog steeds de enige hoofdprijs is van Engeland. En toch waren hun carrières uiteenlopend. Terwijl Bobby Charlton na een kleine twee decennia bij Manchester United ging uitbollen in Ierland, Wales en Australië, bleef zijn twee jaar oudere broer Jack een one-club man bij Leeds United. Als kleine kanttekening dient wel gezegd dat niet Jack maar wel Bobby daarbij het buitenbeentje was: met Jack, George en Jim Milburn hadden drie van hun ooms een spelersverleden bij… Leeds United.
Op zijn vijftiende kreeg Jack de kans om te gaan testen bij Leeds United, waar zijn oom Jim op dat moment nog actief was als linksback. Jack weigerde echter en ging net als zijn vader in de mijnen werken. Nadat hij nadien ook even een carrière bij de politie ambieerde, sloot Jack zich uiteindelijk toch aan bij The Peacocks. In de laatste wedstrijd van het seizoen 1952/53 maakte hij zijn debuut in het eerste elftal van de toenmalige tweedeklasser. Met 773 wedstrijden is hij er nog steeds recordspeler aller tijden, met 96 goals staat hij er – als verdediger nota bene – nog steeds negende in het lijstje van topschutters aller tijden.
Heel toepasselijk voor een mijnwerkerszoon nam Charlton tussen 1953 en 1973 een paar keer de lift tussen de eerste en tweede divisie: promotie in 1956, degradatie in 1960, en promotie in 1964. Daarna haalde Charlton een pak prijzen uit de grond, met als hoogtepunten een landstitel in 1969, een FA Cup in 1972 en twee Jaarbeursstedenbekers in 1968 en 1971. In die tijd was de grond in Leeds trouwens erg rijk aan zilver, want Charlton werd met de club vijfmaal tweede in de Division One.
Vissen en jagen
Ook als trainer boerde Charlton niet slecht. In 1973 werd hij trainer van Middlesbrough, waar hij aan de voorzitter het volgende vroeg: een gentleman’s agreement dat hij niet ontslagen zou worden en… drie vrije dagen per week om te vissen en te jagen. Dat zal de voorzitter hem maar al te graag gegeven hebben, want in zijn eerste seizoen werd Middlesbrough onder Charltons bewind met vijftien punten voorsprong kampioen in de tweede divisie. Charlton was daarna ook nog trainer van Sheffield Wednesday en Newcastle United.
In 1986 begon Charlton aan zijn avontuur als bondscoach van Ierland. Hij leidde de Ieren, die nog nooit op een EK of WK hadden aangetreden, meteen naar het EK 1988. Ierland strandde er in de groepsfase, maar won wel met 0-1 van Engeland. Op het WK 1990 kwamen Engeland en Ierland elkaar opnieuw tegen, ditmaal gingen ze beide door naar de knock-outfase. In de achtste finale schakelden de Ieren het Roemenië van Gheorge Hagi uit na strafschoppen, in de kwartfinale kon gastland Italië slechts met het kleinste verschil winnen.
Voor het EK 1992 behaalde Ierland in de kwalificaties een puntje te weinig – het was Engeland dat doorging in groep 7 –, maar op het WK 1994 waren The Boys in Green weer van de partij. Ook ditmaal haalde Ierland de knock-outfase, waar het in de achtste finale sneuvelde tegen Nederland. Nadat hij Ierland niet kon naar het EK 1996 kon leiden, nam Charlton in januari 1996 ontslag. De Engelsman noemde zijn passage bij Ierland “de beste tien jaar van mijn leven” en kreeg later het Iers ereburgerschap. Jack Charlton, die leed aan dementie en lymfeklierkanker, overleed op 10 oktober 2020 op 85-jarige leeftijd.
Door Fans Voor Fans 