Liefste Beëlzebub

De leegte van zo’n interlandbreak valt niet de beschrijven. Geen theater, geen prachtige vrouw, geen spoor van wat men noemt begeerte. De spannendste kwalificaties uit de laatste jaren, blah, blah … laat me toch met rust met dat gezeur.
Joepie. De gillende supporters na België-Estland waren zo blij dat ze het Qatarese zand al tussen hun tenen konden voelen. Lullo’s met een driekleurenpruik. Dat België niet vreemd is met de woestijn mag niet benieuwen, ons land is een van de belangrijkste wapenleveranciers van Saudi-Arabië. Die relatie valt als volgt samen te vatten: 700 miljoen euro in ruil voor duizenden slachtoffers op ons moreel geweten. Dat lijkt verdacht veel op de organisatie van een voetbaltoernooi.
Deze sneer is geen oproep tot een totale boycot. In het voorjaar zijn zo’n stemmen opgegaan, althans voor meer bewustwording rond mensenrechten, en die zijn met een scheet uitgedoofd. Ook de Belgen droegen voor de aftrap tegen Wit-Rusland een shirtje. En maar springen voor die gillende supporters. Dat verhaal hangt met stof en slijm aan elkaar en gaat enkel over een conventionele hypocrisie van het professionele voetbal. En daar heb ik niets mee te maken (grinnikt in zichzelf).
Nee, ik kijk met tegenzin uit naar het WK. Over iets meer dan een jaar zitten we op een blauwe maandag om 11 uur ’s ochtends voor de buis te kijken naar Qatar tegen een ander rotland. Na België-Estland heerste een drukkende berusting bij analisten. Wat verwachtten we? Een hartstochtelijk geluk na een kwalificatie van constante middelmatigheid? Het doel is bereikt, nothing more.
Maar het is toch bijzonder dat een petieterig landje als België vijf keer op rij op een groot toernooi verschijnt? Met zo’n fantastische, genadeloze, briljante, uitmuntende gouden generatie is alles mogelijk en is gewenning (lees: verwenning) normaal. Gedurende jaren heeft dat petieterig landje steevast de beste spelers ter wereld afgeleverd in elke linie van een voetbalveld. Daar moeten wij levenslang trots op zijn, daar hebben wij geen beker voor nodig. Die van Qatar is een duivelsgeschenk met bloed aan de randen. In Qatar kan je enkel wereldkampioen worden in migrantenuitbuiting, fundamentalistisch dictatorschap en kameelrijden. Voetbal heeft daar niets te zoeken.

Advertentie