Na Avenatti worstelt ook Perica met een perceptieprobleem

Een fanalyse van onze Standard-watcher

Doordat hij een meer dan degelijke wedstrijd vorig weekend wist af te sluiten met een zogenaamde goeie goal, lijkt de trein eindelijk helemaal vertrokken voor Stipe Perica. Net op tijd, want hoewel de 27-jarige Kroatische spits al een tijdje het vertrouwen genoot van coach Ronny Deila – die, waarvoor hulde, quasi iedereen op een duurzame manier kansen geeft dit seizoen -, kreeg hij steeds luidere fluitconcerten van een deel van de eigen aanhang om de oren en leek hij linea recta op weg naar het rijtje door de Standardfans verbrande spitsen. Vanwaar die weinig constructieve houding van het publiek, vraagt u? Nog meer dan zijn wat onbehouwen loopstijl, schuilt de oorzaak in een Avenattiaans perceptieprobleem.

‘Die lange wapper voorin – Avenatti meet 197 centimeter, Perica steekt amper 5 centimeter minder ver boven het aardoppervlak uit – zal wel een krachtige targetspits zijn die zijn ploegmaats met de rug naar doel bijstaat door heel wat duels winnend af te sluiten’: het is een simpele veronderstelling, ergens ook een logische, maar hier wel een grandioos verkeerde en precies de reden waarom beide spitsen niet voldeden of in heel wat Luikse ogen.

Felipe Avenatti maakt duidelijk dat je ook voetballers niet op basis van hun uiterlijk moet beoordelen, want hij is géén krachtige targetspits. Dat hij in zijn eerste periode bij KV Kortrijk behoorlijk succesvol was in steun van Teddy Chevalier, zegt eigenlijk heel veel. Avenatti is eerder een 10 dan een 9, een 9,5 zo u wil, een spelverdeler dus. Avenatti kan uit het duel zeker een bal tegen de touwen knikken, maar zijn grootste kwaliteit is zijn voetenwerk, zijn techniek. Hij wint niet alleen weinig stevige duels, hij gaat ze met zijn lome speelstijl simpelweg zelden aan. Cru gezegd is hij op dat vlak zelfs een aanfluiting voor alles waar het Uruguayaanse voetbal voor staat.

Dat Felipe Avenatti totaal niet op en bij Sclessin bleek te passen, was dan ook weinig verrassend. Maar voor Stipe Perica liggen de kaarten enigszins anders, ondanks het feit dat ook hij te maken krijgt met een perceptieprobleem. De Kroaat is evenmin een sterke nummer negen, in heel wat matchen dit seizoen was zijn aantal gewonnen duels écht ondermaats, maar zijn kwaliteiten liggen elders en hebben wel degelijk een plaats in het Standardverhaal.

Perica is een keiharde werker, die bovendien best snel is voor een lange aanvaller en qua techniek geen Modric maar wel gewoon degelijk is. En in de zestien toonde hij zich ondanks zijn mindere vorm en gevoel regelmatig scherp, denk maar aan de binnentikkers tegen Zulte Waregem en STVV en afgelopen speeldag de bevrijdende 3-1 tegen Eupen. Beoordeel hem kortom op basis van het type spits dat hij echt is, en verwacht van hem niet de prestaties van een pure targetspits. Dat doet Deila trouwens ook niet, getuige het feit dat het spitsbroer Ohio was die vorig weekend in balbezit vaker met de rug naar doel moest spelen.

Nu Perica zijn eerste goeie goal gescoord heeft, Deila zijn 3-4-2-1 opnieuw naar een al even dynamische 3-5-2 heeft omgeschakeld, het vertrek van Dragus voor meer duidelijkheid zorgt en de kritiek van de supporters ingeruild werd voor wat voorzichtige steun, klaart de lucht boven de Kroaat op en lijken de recepten aanwezig om verder te groeien. Qua loopstijl zal Stipe Perica nooit een schoonheidsprijs ontvangen, maar met zijn mentaliteit en basiskwaliteiten heeft hij toch een plaats in een elftal van Standard dat vandaag resoluut rond het collectieve draait.