Vorige week maandag is Filip Benoot op 66-jarige leeftijd overleden. De West-Vlaming maakte de overstap van VC Ardooie naar Club Brugge nog voor Marc Degryse het cool maakte, won bij KAA Gent de eerste editie van wat nu de Jean-Claude Bouvy-Trofee heet, en was bij de Buffalo’s de voorganger van Michel Louwagie.

Wat is een unieke overeenkomst tussen Filip Benoot, Marc Degryse en Jason Vandelannoite? Alle drie begonnen ze hun jeugdopleiding bij KVC Ardooie, en alle drie droegen ze later het shirt van Club Brugge. De ene speelde zich uiteindelijk wat meer in de blauw-zwarte geschiedenisboeken dan de andere. Vandelannoite speelde met Club Brugge in de Champions League-groepsfase tegen Bayern München maar gleed later diep af, Degryse was jarenlang een sterkhouder bij Club Brugge maar maakte in 1989 een bewogen transfer naar aartsrivaal Anderlecht. Een terugkeer als sportief directeur tussen 2003 en 2007 slaagde er nooit helemaal in om de wonden te helen. En Benoot? Die bleef uiteindelijk maar één seizoen in het Jan Breydelstadion. Een icoon van het Belgisch voetbal zoals Degryse is hij nooit geworden, maar de Ardooienaar heeft zich wel op andere manieren onsterfelijk gemaakt.

Bijvoorbeeld door… Degryse aan het voetballen te zetten. Toen de Gouden Schoen van 1991 in 2002 zijn voetbalschoenen aan de haak hing, zocht Het Nieuwsblad zijn ouders op om terug te blikken op de beginjaren van Degryse als voetballer. “Hij kon altijd goed met een bal overweg. Toen hij naar de Chiro ging was hij steeds de eerste op de speelplaats om een balletje te shotten. Dat had hoofdleider Filip Benoot al vroeg in de gaten. Hij moedigde Marc mee aan om te voetballen”, blikte vader Gerard Degryse toen terug. Daarmee hield de band in de beginjaren niet op, want toen Degryse op 20 november 1983 zijn eerste profgoal scoorde in de 4-0-competitiezege tegen KV Mechelen, stond er bij de tegenstander ene… Filip Benoot op het veld.

Voor we over KV Mechelen spreken, moeten we het natuurlijk eerst hebben over KAA Gent. Nadat hij in het seizoen 1976/77 het shirt van Club Brugge had gedragen, maakte de twintigjarige Benoot in 1977 de overstap naar het Jules Ottenstadion. Dat was toen een stevige stap terug, want de Buffalo’s speelden toen in Tweede klasse. Na een twaalfde en achtste plaats in de seizoenen na de titel in Derde klasse veroverde Gent in 1978 een eindrondeticket, maar net als in de reguliere competitie eindigden de Buffalo’s daarin onder Berchem Sport en KSK Tongeren. In het seizoen daarop eindigde Gent derde, maar in de eindronde grepen de Buffalo’s opnieuw naast het felbegeerde ticket naar Eerste klasse – al eindigden ze wel slechts één punt onder eindrondewinnaar KSC Hasselt. Op individueel vlak schreef Benoot wel geschiedenis, want op het einde van het seizoen werd hij door de Supportersfederatie verkozen tot meest verdienstelijke speler van het seizoen, waardoor zijn naam vandaag de dag nog steeds bovenaan prijkt in de erelijst van de Jean-Claude Bouvy-Trofee.

In het seizoen 1979/80 was het eindelijk zover voor Benoot en co: Gent werd kampioen en keerde zo na negen jaar terug naar de hoogste divisie. Benoot speelde daarna nog twee seizoenen voor KAA Gent en eindigde in het seizoen 1981/82 derde met de club, op amper drie punten van kampioen Standard Luik. Trainer Robert Goethals zal maar wat blij geweest zijn met een speler als Benoot in zijn selectie, want de West-Vlaming omschreef zichzelf als een nuttige pion. “Men kon mij zowel achterin, op het middenveld als voorin inzetten. Bij Gent speelde ik ooit naast Aad Koudijzer in de spits, terwijl ik zeker niet de kwaliteiten van een topspits bezat”, liet Benoot, doorgaans actief als middenvelder, in 2001 optekenen in Het Laatste Nieuws.

Benoot, die zijn voetbalcarrière destijds combineerde met universitaire studies Economie en Lichamelijke Opvoeding, verhuisde in 1982 naar KV Mechelen. In zijn debuutseizoen werd hij er voor de tweede keer in zijn carrière kampioen in Tweede klasse. Benoot droeg nog twee jaar het shirt van KV Mechelen in Eerste klasse en trok dan naar KRC Harelbeke, waarmee hij in zijn debuutseizoen kampioen werd in Derde klasse A. In de twee seizoenen daarop bereikte hij in Tweede klasse telkens de eindronde voor promotie, maar Harelbeke eindigde daarin telkens laatste.

Na zijn spelerscarrière was het tijd voor iets anders. Benoot, die inmiddels een squashzaak had opgestart met een paar vrienden, ging eind jaren ’80 aan de slag als manager bij KAA Gent, dat in 1988 weer naar Tweede klasse was gedegradeerd. Het experiment draaide uiteindelijk niet echt uit op succes. “Na een jaar al werd ik het slachtoffer van een bestuurlijke machtsstrijd tussen Jean Van Milders en Ivan De Witte”, blikte Benoot er later in Sport/Voetbalmagazine op terug. “Toen ik bij het opmaken van het budget voor het tweede seizoen een tekort vaststelde van 18 miljoen, werd me gezegd : niks van aantrekken. Zo kon ik niet werken. Het kwam tot discussies. Uiteindelijk mocht ik behalve telefoons opnemen en brieven tikken, niks meer doen. Het leidde tot mijn ontslag en een grote ontgoocheling”.

Benoot werd in het Jules Ottenstadion opgevolgd door… Michel Louwagie, die heden ten dage nog steeds op post is bij KAA Gent. Louwagie, bij wie Benoot destijds nog student was geweest aan het sportkot. kwam later met een andere versie van de feiten op de proppen. “Mijn voorganger was te veel met het sportieve bezig. Dat was het domein van René Vandereycken . Dus wilde men iemand die de sportwereld kende, maar niet uit het voetbal kwam. De eerste drie jaar had ik geen sportieve bevoegdheden”, verklaarde Louwagie in 2008 in hetzelfde tijdschrift. Benoot was te veel voetballer gebleven en wilde te weinig manager zijn, klonk het dan weer toen Marc Reunes en Hans Vandeweghe in 2010 een jubileuminterview met Louwagie aankondigden.

Zijn ongelukkige (tweede) passage bij Gent weerhield Benoot er niet van om in het voetbal te blijven. Later vervulde hij nog een soortgelijke functie bij stadsgenoot RRC Heirnis Gent, de voormalige eersteklasser die tegenwoordig onder de naam KRC Gent in de Tweede afdeling speelt. Hij trad er in de voetsporen van Patrick Orlans, de zoon van ex-Rode Duivel Richard die later nog bij verschillende andere clubs bestuursfuncties bekleedde.

Uiteindelijk rolde Benoot zelfs in het trainersvak. Via Verbroedering Denderhoutem (waar hij begon als speler-trainer) en VC Zevergem Sportief belandde hij in 1995 bij KVV Standaard Meulestede, een van de clubs die uiteindelijk werd opgeslokt door… KRC Gent. Toen dat in 2000 gebeurde, had Benoot allang andere horizonten opgezocht. In 1998 belandde hij bij KSK Kruishoutem, waar hij onder andere Donald Van Lancker en Francky Cieters onder zijn hoede had. In 1999 bracht hij de club weer naar Tweede provinciale, een jaar nadat hij met de club naar Derde provinciale was getuimeld. Via de competitie was het net niet gelukt en ook de testmatch voor de titel tegen Latem werd verloren, maar in de eindronde werd SK Boekhoute opzij gezet. Vlak voor Kerstmis 1999 besloot Kruishoutem, inmiddels opgegaan in fusieclub KVC Nokere-Kruishoutem, om de samenwerking met Benoot stop te zetten.

Een paar weken na zijn ontslag bij Kruishoutem ging Benoot aan de slag bij Racing Gavere, dat hij in zijn eerste halve seizoen meteen weer naar Derde provinciale loodste. Benoot werd zo de laatste trainer van Racing Gavere als zelfstandige club, want in 2001 ging de club een fusie aan met Sparta Asper. De Ardooienaar werd aldus de eerste trainer uit de clubgeschiedenis van KFC Gavere-Asper. In januari 2005 raakte bekend dat Benoot op het einde van het seizoen 2004/05 zou stoppen als coach van de fusieclub, omdat de combinatie tussen werk en voetbal steeds moeilijker werd. Benoot leek afscheid te gaan nemen met een promotie naar Tweede provinciale, maar in de beslissende wedstrijd tegen Eendracht Laarne gaf de fusieclub een 3-2-voorsprong nog uit handen. Het werd 3-5, waardoor Laarne promoveerde.

“Ik vond het een hele goede trainer. Hij kon goed het midden houden tussen een ex-vedette zijn en autoriteit hebben. Hij was menselijk, stond open voor een babbeltje”, vertelde auteur Jean-Marie Schepens, die het in memoriam van Benoot schreef voor de clubwebsite van Gavere-Asper, aan Door Fans Voor Fans.

“Hij heeft KRC Gavere en Sparta Asper samengesmeed en de fusiclub naar voren gebracht in Derde provinciale. Hij heeft het daar net niet gehaald, maar dat was niet de reden van zijn vertrek. Hij had andere beroepsactiviteiten die primeerden op dat moment. Maar Filip was daarna niet echt wég, al was hij niet meer actief”.

Het hielp natuurlijk dat zijn zoon Lowie later nog actief bleef bij de club: als speler, maar ook bijvoorbeeld als restyler van de clubwebsite. En om mooi te illustreren hoe alles uiteindelijk toch terugkomt: in 2006 maakte Jens Benoot, de andere zoon van Filip, de overstap van de beloften van Zulte Waregem naar KRC Gent-Zeehaven, waar hij aan de zijde van Jan Criel speelde. Jawel, de zoon van Luc Criel, die zo’n kwarteeuw eerder samen met Filip Benoot als waterdrager fungeerde bij Gent.

Advertentie