Villarreal CF, de volksclub uit het kleine gelijknamige stadje, maakt de laatste jaren grote stappen richting de Europese top. In het seizoen 2012/2013 werden ze veroordeeld te spelen in de Segunda División. Het seizoen erop keerden ze meteen terug op het hoogste niveau en dwongen meteen Europees voetbal af. Een portret van deze bijzondere club.

In de jaren net na de eeuwwisseling begon Villarreal langzaam aan zich te laten zien in Europa. Enkele goede resultaten werden geboekt in onder andere de UEFA Cup (Europa League van toen). In het seizoen 2005/2006 wisten ze zelfs de halve finale van de Champions League te halen. Een nieuwe topclub leek geboren…

Dit team wist in het seizoen 2005/2006 de halve finale van de Champions League te halen ten koste van Internazionale. In de halve finale gingen ze onderuit tegen Arsenal.

In het seizoen 2007/2008 wisten ze de tweede plaats in de Primera División te bemachtigen met slechts 8 punten achter landskampioen Real Madrid. Het was meteen duidelijk dat Villarreal CF geen kleintje meer was in het mondiale voetbal.

Een onverwacht slecht presterend seizoen volgde in 2011/2012. Uiteindelijk degradeerde de ploeg na verlies tegen Atlético Madrid in de laatste wedstrijd van het seizoen. De Segunda División stond klaar voor ”de gevallen topclub”.

Nieuw talent kreeg de kans op het tweede niveau in Spanje. Zij wisten erin te slagen deze befaamde club van de laatste jaren weer terug te brengen op het hoogste toneel van het Zuid-Europese land. Volgens dit beleid is Villarreal doorgegaan en ook nu is het beleid erop gericht talent de kans te geven, dit doen ze fenomenaal.

Niet alleen talent zorgt voor het grote succes van Villarreal de afgelopen jaren. Het prachtige Estadio El Madrigal is de thuishaven van deze club. Wanneer een tegenstander dit stadion betreedt, komen ze in een ware heksenketel terecht. Het stadion biedt plaats voor ongeveer 25.000 toeschouwers. Dit lijkt niet veel, maar ze hebben allemaal een geel shirt aan en maken zoveel herrie dat hun ploeg wel moet presteren. De steile tribunes zorgen ervoor dat de fans overweldigend overkomen.

Een sfeerimpressie van Estadio El Madrigal, al gebouwd in het jaar 1923. Toen de Champions League meerdere malen behaald werd, werd besloten het in 2005 te renoveren.

Kijkend naar het team dat nu wekelijks op het veld geposteerd staat (4-4-2), zien we dat een aantal spelers zich hier exceptioneel ontwikkelen. Keeper Sergio Asenjo is de onbetwiste nummer 1 en heeft dit seizoen maar 10 tegendoelpunten gekregen tot nu toe. Rechtsback Mario Gaspar maakte zijn debuut voor Spanje en speelt al meerdere jaren voor deze club. Centraal vinden we Musacchio samen met Victor Ruìz, die elke spits een nachtmerrie bezorgen. Op de linksback-positie vinden we Jaume Costa, zeer creatieve, snelle verdediger die lastig te bespelen is.

Op het middenveld vinden we aan de rechtervleugel Samu Castillejo. Hij is overgekomen van Malaga CF en is een zeer creatieve, lichtvoetige buitenspeler. Centraal op het middenveld zien we twee krijgers in de naam van Manu Trigueros en Bruno Soriano. Beide winnen ze veel duels op het middenveld en zorgen ze voor genoeg creativiteit richting de voorhoede. Het is letterlijk smullen om naar deze twee te kijken. Op links staat Ruben Soriano, die ook voor creativiteit zorgt. In de spits vinden we Bakambu, de sterke, snelle spits die een neusje voor de goal heeft. Daar naast staat Alexandre Pato geposteerd, het gevallen talent uit Brazilië, die zijn carrière hoopt op te pakken in Spanje.

Bruno Soriano, de onbetwiste leider van deze stuntploeg.

Gisteren werd Atlético Madrid in El Madrigal met 3-0 naar huis gestuurd. Nogmaals bleek wat voor stappen deze ploeg aan het zetten is richting de Spaanse en Europese top. Ze bezitten nu de vierde plaats in Spanje achter Real Madrid, Barcelona en Sevilla. Zit er nog meer rek in deze ploeg en kunnen de talenten zich nog meer ontwikkelen, zodat er over een paar jaar een onbetwiste topclub staat?

Luc Bouwmans

Advertentie