Men vraagt me soms waarom en wanneer ik die liefde voor stadions en voetbal heb meegekregen. Als je op een ‘matchday’ het geluid hoort van het publiek, de lichtmasten ziet schijnen en een lichtelijk verlangen hebt om dit mee te maken, dan begrijp je mijn gevoel! In deel twee van deze rubriek: Parma.
Enkele jaren terug ging ik op reis naar het Gardameer, lekker gezellig. Italië!
Ik bekeek waar er voetbalgerelateerd iets kon bekeken worden en hop, we vertrokken! Ik kwam terecht bij Parma, voor de voetbalminnende medemens een cultclub.
Stadio Ennio Tardini
Een stadion genoemd naar één van de vroegere voorzitters met een maximum-capaciteit van 27906 toeschouwers.
Parma… ooit brachten ze gerenommeerde spelers voort zoals Brolin, Cannavaro, Mutu, Ortega, Buffon, Crespo… ook Belgen als Grün en Walem speelden er. De ene al wat langer dan de andere.
In 1913 opgericht als Parma AC, in 1990 gepromoveerd naar de Serie A. Met enkele vette jaren tot gevolg: ’92, ’99 en 2002 de Coppa Italia, in de finale van de Europacup II in ’93 werd Antwerp FC verslagen met 3-1, met onder andere een doelpunt van Cisse Severeyns en in ’95 en ’99 wonnen de “Gialloblu” de UEFA Cup.
Toen het Parmalat-schandaal (fraude) aan het licht kwam, had dit enorme gevolgen voor Parma. De club werd opgekocht door Parmalat in ’90, maar toen de fraude aan het licht kwam en Parmalat failliet ging moesten veel spelers verkocht worden om het hoofd boven water te kunnen houden.
In 2015 gebeurde het dan toch… Salarissen konden niet meer betaald worden, rekeningen bleven onbetaald. Ze gingen failliet en ze maakten hun opwachting in de Serie D als Parma Calcio 1913. Ondertussen promoveerden ze al tot de Serie B. Nog even en ze staan terug op de plek die ze verdienen: de Serie A.
Ondertussen is het een club van de supporters geworden, ze hebben aandelen! Een unieke kijk op voetbal! Toen ze in de Serie D zaten en het geld echt op was, verkochten ze ‘loten’, zodat de gewone supporter mee kon trainen met Parma. Een slordige €150moest je daarvoor neertellen, een plaatsje op hun Walk of Fame kostte je 190 euro. En deze acties werden gesmaakt. Er werd zo’n 170.000€ opgehaald. Ze hadden terug een kleine inkomst én de supporters voelden zich weer één met hun team! Ze hebben nu terug wat sponsors die hen financieel bijstaan. Pikant detail: ook Parmalat is een van hun sponsors!
Ondertussen zijn ze al voor een meerderheid in Chinese handen.
Hun nieuwe slogan, wat cliché wel, maar soitn wat doet het er toe, werd “We Are Parma”. Uiteraard in het digitaal tijdperk voorafgegaan met een ‘#’.
Parma dus..
Je komt er gewoon aangereden. Naast een kleine parking, waar je ziet staan dat spelers en staf er mogen parkeren, is er niet veel. Voor de rest nog een logo en veel beton. Je kon gewoon binnen een kijkje nemen! Vanaf het moment dat dit tot me was doorgedrongen kwamen de haren al weer recht op mijn arm en begon de adrenaline wat de hoogte in te gaan!
Een relatief oud stadion dat een bepaalde sfeer ademt. Staanplaatsen, stijl achter doel, dicht bij het veld… een club van de supporter. Een kleine fanshop van misschien 30 vierkante meter. Klein, gezellig en een en al nostalgie! Foto’s, bekers, meer moet dit in feite ook niet zijn. Beetje van de oude stempel zijn heeft ook zijn charme!
Parma, mocht je ooit de kans krijgen om dit stadion te bezoeken… gewoonweg doen!!
Door Fans Voor Fans 