Ik ben een jongeman van 20 jaar uit Mechelen. Ik riep al van mijn 12 jaar dat ik scheidsrechter wou worden. Na enkele jaren voetballen heb ik dan besloten om die droom na te jagen en een cursus te volgen en scheidsrechter te worden, na het slagen ben ik vol goede moed en heel veel goesting begonnen aan de mooiste hobby ter wereld. Ik ben nu iets langer dan 2 jaar scheidsrechter en ik ben tot de harde conclusie moeten komen dat het misschien wel de mooiste hobby ter wereld is, maar dat dit in de praktijk onmogelijk wordt gemaakt. 
En spijtig genoeg heb ik het dan niet over de grote druk die er zelfs al is in de jeugdcategorieën, de scheldtirades of verbale bedreigingen waar je als jonge gast mee te kampen hebt.

Je weet dat al deze dingen erbij horen en dat je daar wel mee leert omgaan. Het wordt onmogelijk gemaakt door het gebrek aan organisatie en begeleiding. Je bent geslaagd voor je examen en 2 weken nadien is je eerste wedstrijd. Vol goede moed en de nodige stress zak je af naar de club waar de match plaatsvindt, zonder te weten wat je te wachten staat.

De eerste wedstrijd krijg je een begeleider die je zo goed mogelijk probeert bij te staan. Toen deze man er eindelijk was, had ik al eigenhandig op de computer alle identiteitskaarten gecontroleerd zonder goed te weten wat ik eigenlijk moest doen.

Ook de keren dat ik ergens op een club sta waar ik volgens mijn aanduiding via e-kickoff een match in goede banen moet leiden, terwijl deze match eigenlijk verzet of afgeschaft is. De bond vindt het dan niet nodig om mij dit te laten weten, zodat ik op een zondag om 7 uur moet opstaan om op een uitgestorven terrein aan te komen. Niet echt een motivatie.

Maar tot grote verbazing van vrienden en familie lachte ik dit vlot weg met “ja, er zal wel een foutje gemaakt zijn, dat is niet zo erg want ik doe het toch zo graag”.
Verder moet je als jonge student met een overvolle agenda – om toch maar te slagen op je eerste jaren op de hogeschool – ook nog eens 3 cursussen per seizoen erbij nemen.

Voor mij bleek dit onmogelijk en ik moest dan ook meerdere keren passen voor deze verplichte cursussen. Dit heeft als gevolg dat ik niet meer mag stijgen naar hogere categorieën, ook dit is geen motivatie.

Natuurlijk is het logisch dat je als jonge scheidsrechter je kennis af en toe eens moet bijschaven. In plaats van jonge mensen te verplichten om cursussen te volgen op vastgelegde datums en uren kan je deze cursussen perfect opsturen via mail, waarna de persoon zelf kan bepalen wanneneer hij deze doorneemt. Elke gemotiveerde jonge scheidsrechter zal dit met veel aandacht en plezier doen als hij de tijd niet heeft om ze te volgen op het verplichte moment en de afgesproken plaats. Je weet zelf ook dat als je dit niet doet, je nooit je ambities kan waarmaken.

Maar om, zoals nu, een mail te krijgen waarin staat dat je dit seizoen niet meer kan promoveren omdat je herhaaldelijk de cursussen heb gemist, ondanks het feit dat je als beloftevol stond aangeschreven, is een enorme ontgoocheling en demotivatie.
De demotivatie was zo groot dat ik in het weekend dat volgde compleet gedemotiveerd op het veld stond en eigenlijk niet de inspanningen deed die nodig waren om het spel op een correcte manier te volgen. Tijdens de rust kwam er een man naar mij toe die zich bekendmaakte als controleur die naar mijn prestaties kwam kijken. Terecht merkte hij op dat ik het spel niet genoeg volgde en te weinig bewoog. In de 2de helft herpakte ik mij en floot ik een perfecte match. Dit was ook de boodschap van mijn controleur die me kwam opzoeken na de match in de kleedkamer. Hij vertelde me dat ik me geweldig herpakt heb en geen enkele fout gemist heb, verder ging hij proberen mij weer te laten stijgen. Spijtig genoeg ging dit niet door het missen van de cursussen…

Dan sta je daar als jonge scheidsrechter met de vraag wat het belangrijkste is: bepaalde cursussen volgen of je bewijzen op het veld? De bond kiest duidelijk voor het eerste en moet voor mij dan ook niet verbaast zijn dat er zo een groot scheidsrechterstekort is, ze demotiveren alle jonge scheidsrechter die deze hobby die voor veel mensen als “hondenstiel” wordt aanzien met zeer veel passie en liefde voor het spel willen uitvoeren maar het hen onmogelijk gemaakt wordt door de bond.

Gastartikel van Eli Bonheure

Advertentie