Ondertussen is het al meer dan 2 weken geleden dat K Lierse SK het faillissement aanvroeg. Na een periode van 11 jaar onder het bewind van de Egyptische zakenman Maged Samy, raakte de club niet tijdig verkocht en moesten de boeken neergelegd worden. Een moment dat aankwam bij elke supporter met een geel-zwart hart, en zelfs bij de rivalen. Ik heb even de tijd nodig gehad om het te laten doordringen dat het echt gedaan is met onze club. Tranen vloeien bij elk woord dat ik nu neerschrijf… en dit enkel en alleen voor een voetbalclub. Maar wel voor ónze voetbalclub!
Wat een rollercoaster aan emoties hebben wij als Lierse-supporter moeten doorstaan de afgelopen maanden. Na een topseizoen onder Eric Van Meir ging het dit seizoen al van het begin de andere richting uit. Op het einde van 2017, toen er eindelijk resultaten behaald werden onder Will Still, besloot eigenaar Maged Samy de club te koop te zetten. Een eerste keer het euforische gevoel, want we zouden eindelijk krijgen wat we al enkele jaren verlangen. Er bestaat nog steeds geen twijfel dat mijnheer Samy onze club in 2007 al van het faillissement heeft gered, maar dit was uiteindelijk enkel uitstel van executie.
Omringd door de verkeerde personen liet hij een dictatoriaal wanbeleid neerdalen in Lier en maakte hij rampzalige beslissingen. Dus eindelijk zouden we verlost worden van “de Kameel”, zoals hij door de Lierse-fans steevast genoemd werd.
Enkele maanden werd er weinig tot geen nieuws naar buiten gebracht in verband met een eventuele overnemer. “De gesprekken met mogelijke overnemers zijn in volle gang” was een zinnetje dat we meerdere malen mochten aanhoren. Meer werd er niet over gezegd, maar iedereen ging ervan uit dat het wel in orde zou komen. Tot het opeens wel heel kort dag werd. Opeens had de club nog maar een week de tijd, en dan nog maar een dag, het was op een bepaald moment in mijn hoofd al afgelopen toen de deadline een uur verwijderd was.
23u32: het verlossende nieuws werd gedeeld op de officiële website, er was een overnemer gevonden! Het verbaasde mij dat mijn buren niet kwamen vragen wat er aan de hand was, want wat heb ik geroepen van vreugde!
De vreugde maakte snel plaats voor realisme, want ondanks het feit dat de overname “rond” was, had de club nog maar een kleine week de tijd om alle papieren in orde te krijgen voor de licentie. Het werd stil de volgende dagen, maar dit was het teken dat er hard gewerkt werd. Of daar gingen wij als supporter toch van uit. Alles op tijd klaar krijgen leek plots weer een utopie. De angst werd werkelijkheid, dit keer was het zeer slecht nieuws. De overname bleek in laatste instantie afgeketst te zijn wegens niet nagekomen afspraken. Lierse moest dus zonder eigenaar, zonder geld en zonder volwaardig licentiedossier naar het BAS.
Bij het BAS werd er nog een keer om uitstel gevraagd, maar dat werd niet gegeven. Het was dus voor ons als supporter, en meteen ook voor de rest van de Belgische voetbalvolgers, duidelijk dat Lierse geen profclub zou kunnen blijven. De officiële uitspraak van het BAS werd uiteindelijk niet afgewacht, de Pallieters vroegen op woensdag 9 mei zelf het faillissement aan, waardoor stamnummer 30 verdween.
De 2 resterende wedstrijden van play-off 2 werden afgelast en dus was er voor ons als supporter geen kans om afscheid te nemen van onze club. Gelukkig waren er enkele supporters die zelf het initiatief namen om toch een afscheid te organiseren. De oproep: kom naar het stadion op het moment dat de laatste wedstrijd van PO2 normaal gezien door zou gegaan zijn. Goed genoeg besefte ik dat het als een soort uitvaartplechtigheid zou worden, maar een laatste groet aan mijn club kon ik niet laten voorbijgaan.
Met de vrienden van onze supportersclub werd er afgesproken om enkele bakken bier te gaan halen om er samen nog een laatste keer het glas, of in dit geval het flesje, op te heffen. Het werd nog een gezellig samenkomen en herinneringen ophalen van die leuke momenten die wij op het Lisp beleefd hebben. Ook de memorabele verplaatsingen werden nog een keer bovengehaald tijdens onze flashbacks, want wat hebben we veel meegemaakt met onze club! Momenten om nooit te vergeten, maar ook de momenten die je liefst zo snel mogelijk vergeet werden opgerakeld. Hoe je het ook draait of keert, het is niet altijd rozengeur en maneschijn als voetbalsupporter, maar een supporter staat er in goede en kwade dagen. Het valt te vergelijken met een huwelijk. Je belooft trouw aan je kleuren, je logo en aan je stad.
Toen het donkerder begon te worden in het stadion, begonnen de supporters richting de hoofdtribune te slenteren. De spelers en staf van óns Lierse waren aangekomen. Ook zij wilden samen met de supporters afscheid nemen van deze mooie club. Er werden nog prijzen uitgereikt voor meest verdienstelijke speler van het seizoen. Deze prijs ging naar onze laatste kapitein Frédéric Frans. Oververdiend, al in deze situatie over elke speler gezegd worden dat hij zich tot de laatste seconde gegeven heeft. Toch is onze kapitein de persoon die altijd voor de supporters klaarstond, degene die de ploeg bij elkaar hield en de enige echte leider was op het veld! Bedankt kapitein!
Het leek allemaal vrij goed te lukken om mijn tranen te bedwingen heel de tijd. Maar wanneer Fredje aan zijn speech begint, komt alles boven. Prachtige woorden voor de supporters, en je hoort in zijn stem de pijn die hij zelf ook voelt op dat moment. Het gaat hier niet enkel om zijn job, het gaat hier over een groot deel van zijn leven, een deel dat je niet zomaar loslaat.
Na de speeches zouden we nog 1 keer uit volle borst ons clublied zingen. “Geel-zwart dat zijn onze kleuren, Lierse zo is onze naam!”, bij elk woord dat ik roep rolt een traan over mijn wangen. Ik merk dat het bij iedereen rond mij moeilijker wordt om zich in te houden. Nog 1 keer al die passie eruit schreeuwen voor onze club, nog 1 keer. “Sportkring, sportkring, sportkriiing!”. Stilte, meteen na het clublied volgt een absolute stilte. Het is gedaan, onze club is niet meer. Om het afscheid compleet te maken laten ze ‘The Last Post’ nog een keer horen, alle supporters steken hun sjaal in de lucht en brengen zo hun laatste groet aan Lierse.
De meeste supporters wilden nadien nog steeds niet vertrekken en kwamen samen op ‘Den Berg’, zoals we in Lier zeggen. De tribune op de lange zijde die jarenlang mee voor de sfeer zorgde onder leiding van de spionkop, vak L. Het hemelsbrede repertoire van de supporters dat in al die jaren ontstaan is, werd nog eens bovengehaald. Meerdere liederen kwamen weer boven, maar vooral de vieringen van afgelopen jaren werden nog eens bovengehaald. Van een ‘Everywhere we go’ tot ‘forza Lierse’, allemaal passeerden ze de revue.
Jammer genoeg moest ook aan deze avond een einde komen. De mensen dropen stilaan af richting huis, de meeste met tranen in de ogen. Bijna allemaal keken ze nog een keer achterom bij het buitengaan. Het zou de laatste keer zijn dat we op onze heilige grond geweest waren. Hoe het nu verder zal gaan met onze club, is nog niet duidelijk. Het enige dat ik als supporter hoop, is dat onze 2 kernwoorden blijven bestaan in de toekomst. Passie en Traditie. Traditie is een verhaal omtrent het stamnummer en de toekomst van de club. Passie is iets dat binnenin de supporters zit, en deze passie vergaat nooit!
° 1906 K Lierse SK † 2018
Door Fans Voor Fans 
Waauw… dat is zeer mooi neergeschreven… bij mij (en bij uitbreiding mijn Lierse vriendenkliek), net hetzelfde gevoel… ik was zelf ook dagen leeg… als voetbal de belangrijkste bijzaak van het leven is… maar dit dan met “jouw” club gebeurd… onbeschrijfelijk voor mij
LikeLike