Woensdag 1 augustus. De woonkamer van Just Fonteyne was omgetoverd tot het vluchtige decor van een spannende spaghettiwestern. Michiel en Emma, dappere cowboys zonder munitie, bevonden zich in een hinderlaag net achter de sofa. Aan de andere kant van de barricade stond hun opa triomferend op de salontafel met z’n armen in de lucht. Op zijn hoofd dansten blauwe en witte veren.

Het schouwspel zou menig maatschappelijk overcompenserende maag hebben doen opspelen, maar daar stond Just op geen enkel moment bij stil. Deze keer was een sjaal alleen niet genoeg. Hij was in gedachten de fiere vader van Buffalo Ben, samen met Mel de mascotte van KAA Gent in bijberoep. En al zijn de Gentenaren voor hun bijnaam schatplichtig aan circus-cowboy Buffalo Bill, deze week moest en zou een indiaans opperhoofd zegevieren. Incoming Buffalo Just.

De voorbereiding: ongunstige sterren

Exit kleinkinderen. Terwijl Marijke helemaal klaar was voor een bingewatch-sessie Sturm der Liebe, begon bijgelovige Just met goeie moed aan de wedstrijdvoorbereiding. Hij merkte al vlug dat de sterren niet zo gunstig schitterden als hij had gehoopt. De eerste wedstrijd van La Gantoise ging verdiend verloren op Standard én het was al meteen een pad in de voetbalkorf gezet door de scheve lijnen trekkende VAR. Om Just voor de tweede week op een rij helemaal met een spastisch darmkanaal op te zadelen, was de nieuwe tegenstander dan ook nog eens Zulte Waregem.

De West-Vlaamse Boeren zorgden vorig seizoen voor de spreekwoordelijke druppel die de belachelijk grote emmer van de Gentse peetvader Hein Vanhaezebrouck deed overlopen. Een misverstand tussen ex-verdedigers Gigot en Dusenne lag aan de basis van de intrede van de huidige trainer Yves Vanderhaeghe. Maar die kan voorlopig enkel in een waanzinnig wilde droom genieten van het grenzeloos respect van zijn achterban. En dat van Just. Coach Yves kon met Plastun en Rosted wel rekenen op een koppel nieuwe rotsen in de branding. In afwachting van Dylan Bronn, wellicht de sterkste rots.

Matchday: “Ja, de VAR!”

Zaterdagavond groeide het geloof van Buffalo Just meteen na de aftrap. Gent begon met een gezonde brok goesting aan de match. Maar al bij de eerste tegenprik van Essevee was het raak. Net op het moment dat de vederen hoofdtooi van Just aan een zweefvlucht richting het tv-scherm wou beginnen, kwam de VAR tussenbeide. Geen goal. “Ja, de VAR!” galmde door de huiskamer, alsof het een nieuw goudhaantje van de Buffalo’s was.

Tien minuten ver in tweede helft wees de blonde fluiter Dierick naar de stip. In het VAR-busje bleef het stoïcijns stil, maar jammer genoeg was dat ook het geval voor de voeten van Kubo. Toen Derijck de tragedie een kwartiertje later nog wat grotesker maakte (0-1), had Just al bijna een kwart van de veren vanop zijn haarband naar binnen gespeeld. Het scheelde zelfs geen veer of het hele ding was kaalgeplukt toen zijn nieuwe held Jonathan David in de 95ste minuut de gelijkmaker nette. Het eerste puntje voor SV Fonteyne was dan toch een feit.

De cooling down: dan maar een neuzeke

De Gentse Strop, die Just speciaal in huis had gehaald om de eerste driepunter te vieren, bleef zo dicht als een schuchtere mossel. De houdbaarheidsdatum streek ver genoeg om het schuimend kleinood in de terugronde nog eens in de koelkast te slingeren. Om het gewonnen puntje toch ietwat te koesteren, trakteerde hij zijn zoetebek van een wederhelft dan maar op een neuzeke. Marijke aanvaardde het suikeroffer.

Op dinsdagochtend brak Just zich, de brievenbus legend, nog altijd de kop over de reden van de slappe seinzoensstart van zijn idolen. Was oefenmeester Vanderhaeghe te weinig opperhoofd om de Buffalo’s opnieuw te doen swingen als een tiet? Of waren de vrolijk vertrokken en vertrekkende vedetten nog niet voldoende vervangen? Toen de buurvrouw hem zichtbaar wantrouwig een goedemorgen wenste, vroeg hij zich af of hij de bedenkingen luidop had geuit. Zijn haarband, met nog slechts een handjevol veren erop, zal het vast niet geweest zijn.

Advertentie