Woensdag 22 augustus. In slaap sukkelen als een fan van Waasland-Beveren, wakker worden als een supporter van rivaal Sporting Lokeren. Het klinkt al even gek als een voetballer die naar hartenlust ellebogen mag uitdelen en er zonder schorsing vanaf komt. Maar voor Just is het wekelijkse kost. Rivaal van een ex-liefje of niet, hij zou deze week enkel nog in het wit-zwart-geel dromen.
Koninklijke Sporting Club Lokeren schreef in de jaren 80 een heerlijk hoofdstuk. Lubanski, Lato, Larsen en nog een hele meute andere coryfeeën wiens naam niet noodzakelijk met een L begon, maakten van het Daknamstadion een soccer hotspot. Toch was het pas een dertigtal jaar later dat de vereniging een funky periode ook kon omzetten in tastbaar succes: zowel in 2012 als in 2014 rijfden de Tricolores de Beker van België binnen. Oefenmaestro van dienst was in beide gevallen Peter Maes.
De voorbereiding: Fake news!
En dat het nu net die blonde oppergod was die volgens een sensatiegedrogeerd clickbait-monster ter discussie stond na vier miezerige speeldagen. Hoe haalden die virtuele onverlaten het in hun toetsenbord om Peter Maes ter discussie te stellen? Just ontvlamde in een koleire die pas ietwat getemperd werd toen Sporting Lokeren er zelf als de kippen bij was om de populistische prietpraat naar de prullenmand te verwijzen. Fake news!
Gelukkig begon er op hetzelfde moment ook prettiger nieuws te ontsnappen. Niemand minder dan good old Olivier Deschacht leek de manschappen van Lambrecht te gaan vervoegen. En op zaterdag geschiedde het wonder ook effectief: de witte van Anderlecht was voortaan een Lokeren-boy. Just was er instant van overtuigd dat Ollie de voltallige kern van Sporting zou besmetten met zijn goedgemutste grinta. Een eigenschap die zijn nieuwe collega’s tijdens de eerste speeldagen onterecht hadden vermeden als de pest.
Matchday: Buffalo bastards!
Door al de commotie was Just op zondag bijna vergeten dat er ook nog gevoetbald moest worden. Deschacht keek nog toe vanuit de tribune, maar leek de ploeg zelfs op die manier al te inspireren. Sporting speelde een heel degelijke eerste helft en na de break ging onze sjaalman in minuut 59 zelfs compleet uit zijn daknam. Cevallos – the best of the rest – maakte er met een flukse schicht 0-1 van. Het deed de maten en makkers van Maes ter plaatse dromen van een eerste driepunter.
De tank van team Lokeren begon echter snel leeg te lopen en Just zag de tragiek van een aangekondigde anticlimax met lede ogen aan. Na het laatste gefluit was de droom vervlogen in een nachtmerrie. Booswichten van dienst waren David en Kvilitaia, ten huize Fonteyne die avond beter gekend als de Buffalo bastards. Na een beste seizoensprestatie toch weer het deksel op de neus krijgen, een voetbaldier als Just werd er niet bepaald gelukkig van.
De cooling down: op naar een bandenwissel
Een schamel puntje na vijf wedstrijden. Dat het seizoen 2018-2019 geen walk in the park zou worden, leek nu al zeker. Maar na het verbijten van de eerste ontgoocheling zag Just toch een klein vlammetje in de duisternis opflakkeren. De vechtlust die zijn strijders hadden getoond, de nakende intrede van Ollie, het optimisme van Peter Maes en wie weet nog een wit konijn of twee in de laatste transferspurt, de sterren stonden een schijntje gunstiger sinds hij supporter was geworden.
Just eindigde zijn week met de hoop dat, als het dan toch nog fout zou lopen, het voor deze éne keer niet de trainer zou zijn die de bonen naar binnen moet spelen. Hij vond het hoog tijd dat de Lokerse brontosaurus Roger Lambrecht zijn verantwoordelijkheid opnam. De wielen waar hij Lokeren vandaag nog mee doet rondbollen zijn tot op de draad versleten. Hoog tijd voor een bandenwissel! Zodat zijn voetbalnalatenschap de analen niet insukkelt onder het pseudoniem Kleurloze Senioren Club Lambrecht.
Door Fans Voor Fans 