Om eerlijk te zijn had ik oprecht een positief gevoel voor de wedstrijd Anderlecht-Zagreb. Een instituut als Anderlecht kan zo’n vorm toch niet eeuwig aanhouden, dat kan gewoon niet. Ik was naïef in die redenering, want ja, je weet wel wat er is gebeurd. Hetzelfde als vorige week en de week daarvoor: juist geen kloten. 

Bij de vorige drie woorden zou je gemakkelijk de ongeplaatste uitspraak van Vanden Borre erbij halen: “In de kleedkamer van Anderlecht zitten enkel janetten.” Dateert al van 2015, maar doet zelfs vermoeden dat Anthony net als professor Barabas in de tijd kon reizen.

Het instituut Anderlecht, zo heb ik de paars-witte kampioen altijd aanzien. Ik heb geen specifieke of fanatieke rivaliteit tegenover die club. Er wordt altijd graag met het grootste respect van gewonnen. Maar wat moet ik hier in godsnaam van vinden? Nog altijd het grootste respect betuigen? Laat me toch met rust. Het was een slechte Europese speeldag voor de Belgische coëfficiënt, met de Mauves aan de basis. En wel met het grootste respect voor Standard, goed gedaan Rouches.

Er gaan weer veel kakkende stemmen over mij heen komen die schreeuwen dat ik in deze zaak over geen enkel benul en kennis bezit. Dat ik me buiten moet laten uit deze problematiek. Dat kan mij eveneens niets schelen, ik ben ook een Belgische voetballiefhebber die niets liever wil dat onze ploegen het goed doen in Europa. Oké, dit gaat ook terug naar eerste klasse, waar ik wel niets meer mee te maken heb (het doet nog steeds pijn). Maar dat laat me ook koud, Anderlecht heeft een probleem en ze moeten wakker worden.

De laatste vijf minuten van de bekerwedstrijd tegen Union zat Hein Vanhaezebrouck mooi en zijn hoofd schuddend op zijn zeteltje. In mijn tijd moest daarvoor nog “Dikke, ga zitten!” gezongen worden, nu gaat het blijkbaar vanzelf. Hij zag bijna groen in zijn gezicht, de woede en frustratie kon men woord per woord van zijn gelaat lezen. Dat is normaal Hein, we begrijpen je. Je bent niet gemaakt om met de halve kern van KV Oostende te werken. Maar dat je Santini plots niet meer kan laten scoren, dat begrijp ik moeilijk. Goed begonnen, maar nu stoot je op de muur van het besef dat je met een goed begin nog niet half zo ver geraakt als een goed seizoen. Had Niakaté een afrit vroeger genomen op de Brusselse ring, dan was er niets gebeurd.

Een goede vriend en studiegenoot, tevens Anderlechtsupporter, vertelde me dat het grootste probleem op de 10 lag. Die is namelijk onbestaande, of uiterst ondermaats waardoor hij nog steeds tot de vergetelheid op het veld wordt verdoemd. Je hebt de carrière van de ideale persoon daarvoor verprutst. Die zit nu in Moskou amper minuten bij elkaar te schrapen, maar wel serieuze poen aan het verdienen. Het is gewoon zielig, Hanni deed alles voor Anderlecht. En de halve club, wat veel is bij zo’n ‘instituut’, ik begin al aan mezelf te twijfelen, pestte hem weg. En nu zit je daar met een Aziatische one season wonder. Have fun with it, ya lads.

Nu naar Waregem, the battle of the Muppetshows. Beide trainers stevenen af op de afgrond, maar wie blijft het langste rijden?

Advertentie