Troebele weken voor KV Mechelen, de zenuwen staan gespannen. De Kakkers zorgen samen met Wilrijk voor een spectaculair slot in de Proximus League. Mechelen kan geschiedenis schrijven door voor het eerst in de jonge competitie de tweede periode te winnen en zo een rechtstreekse promotie af te dwingen, maar de mannen uit Wilrijk staan één gemaakt doelpunt voor met nog 2 matchen te spelen. Twee finales, één historie, dus alle koppen vooruit!

“We hebben nog nooit zo dicht bij de vijand gestaan”, zou een Engelse officier in 1944 hebben kunnen gezegd. Maar ik, supporter van KV Mechelen anno 2019, zeg het nu. Diezelfde officier maakte zich constant zorgen over het nieuwe oorlogswapen van Hitler: de mythische V2-raket, nooit uitgevoerd. Veel medesupporters maken zich tevens zorgen over de artillerierangen van Wilrijk. Het verschil binnen deze metafoor is bedrukkend klein, net zoals het gaatje tussen de twee clubs bovenaan het klassement in de tweede periode van 1B.

Maar deze onbeduidende officier gaf nog blijk van een ander sleutelelement: puur zelfvertrouwen. Wanneer hij ’s ochtends uit zijn barak kwam gestapt, de frisse oorlogslucht opsnuivend, keek hij met opgeheven kin naar zijn manschappen en wist hij: “Vandaag leren we Adolf eens een lesje!” Hij had vertrouwen in zijn eigen krachten en maakte zichzelf geen twijfels meer wijs over dat potentiële moordgeschut dat zijn vijand aan het opzetten was. “Our boss doesn’t give a damn”, vertelde een onschuldige soldaat tegen zijn kompanen. En elke dag opnieuw vertrokken ze op pad richting eeuwige victorie.

Dit verhaaltje begint een mooie vorm aan te nemen en een beetje af te wijken van de essentie, ik had oorlogsschrijver moeten worden. Maar ook in deze situatie, waarin twee rivaliserende voetbalclubs continu in elkaars nek hijgen voor die felbegeerde promotie, speelt er maar één waarde de hoofdrol: alleen naar jezelf kijken, je eigen veldslagen winnen tot je eigen vlag op de veroverde gebieden wordt gehesen. De laatste dagen waren zeker niet gemakkelijk voor KV. Elke week de druk op Wilrijk leggen en ze willen nog niet plooien. Dat wekt frustraties op. Wat een luxe heb je als je met een 0-3-overwinning op Tubeke nog altijd niet content bent. We konden inderdaad meer doelpunten gebruiken, maar wat maakt het uit? Eigen wedstrijden nu winnen en dan zien we wel.

Een ongeslagen reeks van 25 matchen, besef je hoe zot dat dat is? Zaterdag spelen we opnieuw voor een vol huis, wederom tegen Union. Er is maar één missie die ik niet herhaal, want we kennen die allemaal. Maar ik vraag één ding en ik heb het al zoveel gevraagd en nu vraag ik het nog eens. Iedereen die morgenavond erbij is: minder klagen, meer zingen! Het wordt opnieuw een hel. Wij, de supporters, maken nu het verschil! Wij zullen er staan en zingen, roepen, lawaai maken van begin tot eind! Forza Malinwa!

Advertentie