Hoe is het nu met: Ronald Vargas

Anderlecht zal zich vast in de ogen wrijven wanneer ze lezen dat Ronald Vargas dit seizoen al 20 wedstrijden speelde voor zijn Australische club Newcastle Jets. Dat is twee derde van het totaalaantal wedstrijden dat hij in drie seizoenen voor paars-wit uitkwam. De immer gekwetste Venezolaan, die vlak na zijn transfer naar Club Brugge de wereld verbaasde door quasi in zijn eentje Brazilië op te rollen, verliet de Jupiler Pro League in 2014 via een achterpoortje met een ellenlang blessurelijstje. Dat Vargas op zijn tweeëndertigste ‘maar’ in Australië speelt, is volledig te wijten aan de enorme blessuregevoeligheid van de spelmaker.

Paul Courant en Dirk De Vriese zullen maar al te blij geweest zijn dat ze omstreeks 2008 in het dan nog vrij onontgonnen Venezuela gingen scouten. Een grote link had dat land op dat moment nog niet met de Jupiler Pro League: Stalin Rivas kwam begin jaren 90 kort uit voor Standard en Boom FC, en in 2007 had AA Gent de achttienjarige Roberto Rosales weggeplukt bij het hoofdstedelijke Caracas FC. Bij diezelfde club wilde Gent ook Ronald Vargas halen, een 21-jarige snelle tweevoetige flankspeler die zijn eerste profgoal voor Caracas maakte in de finalewedstrijd van de Venezolaanse competitie tegen Atlético Maracaibo (0-1). Nadat de terugwedstrijd op 0-0 eindigde, kroonde Caracas zich dankzij Vargas’ doelpunt tot landskampioen.

Gent-manager Michel Louwagie droomde al luidop van een Venezolaanse rechterflank: de mature Vargas op het rechtermiddenveld als mentor voor zijn twee jaar jongere landgenoot Roberto Rosales op rechtsback. “Voor mij heeft Vargas hetzelfde technische vermogen als Boussoufa, maar staat hij sterker op zijn benen”, spaarde Louwagie zijn lof niet. Maar Gent droomde niet als enige van Vargas: ook New York Red Bulls, RCD Mallorca, Atlético Madrid en… Anderlecht toonden interesse. Al was paars-wit op dat moment nog niet zó concreet: “We kennen hem, maar we hebben niet aangedrongen op zijn komst omdat we met Vlcek, Legear en Chatelle al drie spelers hadden voor die positie”, verklaarde Herman Van Holsbeeck toen.

Maar het was dus Club Brugge dat aan het langste eind trok en La Perla op 6 mei 2008 voor bijna anderhalf miljoen euro vastlegde. Een maand en een dag later waande het Club-bestuur zich lottowinnaar toen Vargas met de nationale ploeg van Venezuela een wereldpartij speelde tegen Brazilië: de Venezolanen haalden het in een vriendschappelijke interland in de Verenigde Staten met 2-0 van de Seleçao. Vargas had met een assist en een goal een aardige voet in de glansprestatie van La Vinotinto. In het Jan Breyelstadion slaakten ze alvast een zucht van opluchting dat ze de krabbel van Vargas al veilig op papier hadden staan. “Voor Club is het echter wel belangrijk dat hij ook tegen Tubeke, Mechelen en Waregem de pannen van het dak speelt”, grijnsde toenmalig manager Luc Devroe.

“Voor Club is het echter wel belangrijk dat hij ook tegen Tubeke, Mechelen en Waregem de pannen van het dak speelt”

Luc Devroe na de stunt van Vargas met Venezuela tegen Brazilië

Club Brugge had in principe financieel meteen een gouden zaak kunnen doen met Vargas, want net voor het sluiten van de zomermercato van 2008 sloeg het een aanbod van Hertha Berlijn af “dat drie à vier keer zo groot was dan de aankoopsom”. Blauw-zwart wilde eerst zélf genieten van hun nieuwe creatieve toets op het middenveld. Op 4 juli 2008 waren ruim 2.500 supporters in het stadion van vierdeklasser KVV Coxyde bevoorrechte getuigen van Vargas’ eerste optreden in het blauw-zwart. La Perla, ondanks een fantastisch rechterschot destijds geen goalgetter, trapte in de vierde minuut een vrije trap vanop 20 meter via de paal binnen. In de 2-6-zege van Club toonde Vargas zich verder ook met enkele heerlijke versnellingen en met een assist voor Salou Ibrahim. De geslaagde entree deed het beste verhopen voor het seizoen 2008/09, maar net als mede-aanwinst Nabil Dirar bracht Vargas een groot stuk van de seizoensvoorbereiding door… in de lappenmand, waar hij uiteindelijk veel te vaak in zou liggen.

Als gevolg van een liesblessure maakte Vargas pas op 29 augustus 2008 zijn officiële debuut voor Club Brugge: in het krakkemikkige Stade Leburton van nieuwkomer AFC Tubize viel hij in de 81e minuut in voor Wesley Sonck bij een 1-4-stand. Nadat jeugdproduct Jorn Vermeulen zijn arm brak, nam Vargas op de tweede speeldag diens plaats op het rechtermiddenveld in tegen FCV Dender EH. Het Brugse publiek werd vrij snel verliefd op de fluwelen baltoets van de Venezolaan, die erin slaagde om creativiteit aan (bescheiden) rendement te koppelen. In zijn debuutseizoen had hij met drie goals en zes assists een voet in negen competitiedoelpunten, en Europees scoorde hij in het 1-1-gelijkspel tegen het Saint-Étienne van Blaise Matuidi en Dimitri Payet. “Die goals waren het laatste dat ik nodig had, nu voel ik mij veel zelfzekerder”, sprak Vargas na afloop van zijn droomweek waarin hij zowel Europees als in de Jupiler Pro League (tegen Germinal Beerschot) zijn conto opende. Vargas oogste in zijn debuutmaanden weliswaar wat kritiek omdat hij niet genoeg meeverdedigde en bij balverlies onvoldoende positie innam – wat wel meer voorkomt bij Zuid-Amerikanen –, maar voor de rest werden de lovende commentaren niet gespaard. In de winter van 2009 kon Vargas al naar Osasuna, de hekkensluiter in de Primera División. Zowel Club als Vargas achtten het echter nog te vroeg om al een stap hogerop te zetten: zijn vormcurve was nog niet stabiel genoeg, en tactisch was hij nog niet helemáál ingeburgerd in het Europese competitievoetbal. Zijn statistieken waren bovendien niet slecht, maar ook (nog) niet om van achterover te vallen. Veel kon hij er in het seizoen 2008/09 echter niet meer aan schaven, want in maart 2009 viel hij voor de rest van het seizoen uit met pubalgie.

Vargas leek in zijn tweede seizoen in Brugse loondienst de boodschap omtrent rendement begrepen te hebben. Voor aanvang van editie 2009/10 legde hij zichzelf een doel op: 15 goals óf 15 assists. Na twaalf speeldagen zat La Perla al aan negen assists en drie doelpunten, goed voor één goal of assist per 45 minuten. En dat nochtans met minder speeltijd dan in zijn debuutseizoen, want nadat hij het vorig seizoenseinde moest laten schieten vanwege overbelasting, besloot Club hem vanaf dan regelmatig eens op stal te laten om te recupereren. Een gruwelijke wetenschap leek zich hoe langer hoe meer te manifesteren: des te bepalender hij werd voor Club, des te fragieler hij leek te worden. Die these trok zich door in het seizoen 2010/11: Vargas ontplofte met 15 competitiegoals in 23 wedstrijden – waarvan vijf tweeklappers – maar scheurde op 6 februari 2011 tegen RC Genk na zes minuten zijn voorste knieband na een draaibeweging. Einde seizoen voor de Venezolaan, die zo ook de Copa América aan zijn neus voorbij zag gaan.

Tijdens zijn revalidatie kreeg Vargas een voorstel om zijn tot 2012 lopend contract met twee seizoenen te verlengen. Dat verliep niet van een leien dakje: wanneer de contractonderhandelingen bleven aanslepen, noemde vader Pedro Vargas het getalm van blauw-zwart “een gebrek aan respect”. Ronald noemde het zelf later “een misverstand” en verklaarde dat hij graag bij Club wilde blijven. Maar de argwaan verdween niet, en in mei 2011 doken de eerste geruchten op dat de entourage van Vargas contact zocht met aartsvijand Anderlecht. Toen bleek dat paars-wit bereid was de Venezolaan het salaris te geven dat Club Brugge hem in eerste instantie weigerde te betalen (850.000 euro per jaar) en Vargas zelfs dreigde met de wet van ’78, besefte Club dat de Venezolaan niet langer te houden was. De kloof tussen het bod van Anderlecht en de vraagprijs van Club (twee en vijf miljoen euro) was op dat moment nog vrij groot, maar door externe druk – Vargas werd door Clubsupporters beschimpt op internet, waarop alle bruggen werden opgeblazen – zakte dat bedrag uiteindelijk tot 2,5 miljoen euro. Op 29 juli 2011 officieel afgerond, waardoor er elf jaar na Aleksandar Ilic nog eens een speler rechtstreeks de overstap maakte van Club Brugge naar Anderlecht.

De rentree van Vargas werd voorzien voor eind oktober, maar eind september viel hij in de bekerwedstrijd tegen Lommel United al rond het uur in voor Kanu. In de 83e minuut legde hij via strafschop de 0-4-eindscore vast. De paars-witte verwachtingen lagen meteen zeer hoog: mits wat wedstrijdritme zou de Venezolaan een mooie aanvulling worden in de offensieve weelde waar Anderlecht al in baadde (Dieumerci Mbokani, Milan Jovanovic, Matías Suárez en Fernando Canesin). Maar het liep opnieuw mis: in de volgende bekerronde tegen derdeklasser Rupel Boom zakte Vargas na één minuut (!) door zijn linkerknie na een schot. Net als acht maanden eerder was er geen tegenstander in de buurt tijdens het fatale moment. Diagnose: een gescheurde patellapees in de linkerknie. Resultaat: einde seizoen.

Voor zijn eerstvolgende speelminuten bij Anderlecht moeten we al meteen tien maanden verderspoelen. Wanneer hij eindelijk hersteld was van zijn tweede zware knieblessure, raakte zijn elleboog in de voorbereiding voor het seizoen 2012/13 volledig uit de kom tijdens een ongelukkige val op training. Resultaat: wéér acht weken out. Het zou de voorbode worden van een seizoen waarin Vargas gespaard bleef van een zware blessure, maar waarin hij door een opeenstapeling van kleine pijntjes nooit voluit kon gaan. Bilan van zijn tweede seizoen bij Anderlecht: 611 speelminuten gespreid over 13 wedstrijden, 2 goals en 2 assists. Nog niet de Vargas van in zijn laatste seizoen bij Club Brugge dus. In zijn derde seizoen voor paars-wit raakte La Perla nóg dieper in het sukkelstraatje: door losgekomen stukjes bot in de knie werd hij in de zomer van 2013 geopereerd, waardoor hij in het seizoen 2013/14 slechts 515 minuten speelde verspreid over 11 wedstrijden. Slechts één keer kon hij dat seizoen een volledige wedstrijd spelen. Dat lage rendement deed bij het Anderlecht-bestuur de vraag rijzen of Vargas’ aflopende contract wel moest verlengd worden. Vargas mocht uiteindelijk voor twee jaar bijtekenen bij Anderlecht, maar dan moest hij fors inleveren. Dat zag de spelmaker niet zitten, waardoor speler en club transfervrij uit elkaar gingen.

Vargas’ volgende bestemming werd de Turkse eersteklasser Balisekirspor. De verandering van lucht deed hem kennelijk deugd, want op een half seizoen tijd verzamelde hij in Turkije al meer speeltijd dan in drie seizoenen Anderlecht. Nadat zijn contract in de zomer van 2015 afliep kon hij rekenen op interesse van KV Oostende, maar Vargas trok naar AEK Athene, dat pas terug naar de Griekse Super League was gepromoveerd nadat het door financiële problemen opnieuw was begonnen in de Griekse derde klasse. Vargas voelt zich door de typisch Griekse fanatieke supporterstaferelen als een vis in het water in Athene, waar hij zijn Koksijdse vriendin Justine ten huwelijk vraagt. Ook in Griekenland schudde Vargas de blessurezorgen uit België van zich af: in zijn eerste seizoen was hij goed voor 11 goals en 8 assists, ook in zijn tweede seizoen haalde hij dubbele cijfers. Bovendien maakte hij zich onsterfelijk in Athene door twee assists uit te delen in de gewonnen bekerfinale van 2016 tegen aartsvijand Olympiakos Piraeus.

Na drie blessureloze seizoenen in Turkije en Griekenland wilde Vargas in de zomer van 2017 terug in België aan de slag – mede door zijn Belgische vrouw, die als vroedvrouw moeilijk werk vond in het buitenland. La Perla werd gelinkt aan Cercle Brugge en trainde een paar weken mee met Antwerp. The Great Old ging uiteindelijk niet in zee met de Venezolaan. Niet veel later vond hij onderdak bij het Australische Newcastle Jets. De korte terugkeer op de Belgische velden moet ongeluk gebracht hebben, want in zijn derde competitiewedstrijd voor Newcastle Jets liep hij een horrorblessure op aan de linkerenkel. Ditmaal was hij ‘slechts’ vijf maanden buiten strijd, en heroverde hij daarna zijn basisplaats. Conclusie elf jaar na Vargas’ aankomst in België: geniale spelmaker die statistieken aan spektakel koppelt, maar de Belgische voetbalgrond is niet goed voor zijn lichaam.