OGC Nice is al jaren een van de certitudes en speelt al sinds 2002 onafgebroken in de Franse eerste klasse. Nu timmeren Les Aigles aan de weg terug naar de top. Met een nieuw stadion en trainingscentrum hoopt het na 2 faillissementen de hoogdagen van weleer te laten heropleven. En nog het liefst met eigen jeugd.

OGC Nice of Olympique Gymnaste Club de Côte d’Azur zag voor het eerst het levenslicht in juli 1904. 115 jaar, 5 landstitels en 3 bekers later sta ik op de stoep bij het gloednieuwe trainingscentrum, dat in 2017 geopend werd. Het centrum ligt goed verborgen in een vergeten straatje op 10 minuutjes van de luchthaven. In dit gebouw hopen Les Aigles zich een weg te banen naar de top. Een nieuw trainingscentrum was ook een absolute noodzaak volgens Florent Goiran: ‘Het oude centrum was gewoonweg veel te klein geworden. Profs en jeugd deelden alle ruimtes van cafetaria tot fitnessruimte en dat was echt niet praktisch.’ Wanneer Goiran ons een klein gebouwtje een paar honderd meters verder aanwijst, is het opeens heel duidelijk wat hij bedoelde. Het schrale bouwwerk toont nauwelijks groter dan de kantine van een doorsnee provincialer.

Splitsing

Bij het uittekenen van het nieuwe oefengebouw werd alles verdeeld in twee delen: links voor de profs, rechts voor de jeugd. Alles is verdeeld in 4 verdiepingen met elk een specifieke functie. Op het gelijkvloers zijn de fitnesszalen. Op de tweede verdiepingen zijn er aan linkerzijde de kantoren van de technische staff aan de rechterzijde krijgen enkele jeugdspelers les. ‘We vinden het erg belangrijk dat die jongens een diploma kunnen halen. We hopen natuurlijk dat er zoveel mogelijk doorstromen naar onze A-ploeg, maar prof worden is natuurlijk niet iedereen gegeven. Degenen die willen, kunnen hier onderwijs krijgen in het centrum, de rest zit op een school hier een beetje verderop.’ En dat OGC Nice veel belang hecht aan onderwijs, wordt nog eens benadrukt door het strenge regime dat door de club wordt opgelegd. Als de jeugdspelers slechte resultaten halen, mogen zij niet meespelen in wedstrijden in het weekend. Daarnaast moeten ze om 10 uur onherroepelijk naar bed. ‘We hebben altijd iemand die toezicht houdt op de gang. Als we merken dat ze nog wakker zijn, dan hangt daar een boete aan vast. Het lijkt misschien streng, maar we geloven steevast in onze aanpak’, aldus Goiran.

En na een kijkje in de A-kern lijkt die aanpak ook te werken: met Yoan Cardinale, Gautier Lioris (broer van Tottenham-doelman Hugo Lioris), Patrick Burner, Malang Sarr, Romain Perraud, Albert Rafetraniaina en Vincent Marcel zitten er maar liefst 6 jeugdproducten in de hoofdmacht. Bij Nice zijn ze fier op hun jeugdopleiding en dat wordt nog eens symbolisch geïllustreerd door een deur op de derde verdieping. Goiran: ‘Het is de enige deur die de linkervleugel en de rechtervleugel met elkaar verbindt zonder dat je door de hal moet passeren. Het staat symbool voor de overgang van jeugd tot prof. Wanneer ze gepromoveerd worden naar de eerste ploeg, zetten ze letterlijk en figuurlijk de deur open voor het profbestaan.’

Nostalgie

Goiran houdt opeens halt in de hal op diezelfde derde verdieping en wijst naar enkele gigantische foto’s aan de muur. Elk van deze foto’s toont een belangrijk moment in de recente geschiedenis. De eerste toont een gigantische rood-zwarte mensenmassa. ‘Die foto is gemaakt op het einde van het seizoen 2012-2013. Het was onze laatste wedstrijd in het Stade Municipal de Ray. Het was erg emotioneel om ons geliefde stadion achter te laten, maar groeien is een must tegenwoordig.’ Nu speelt Le Gym in de Allianz Riviera, een stadion dat gebouwd werd voor het EK 2016 in Frankrijk. De nieuwe voetbaltempel telt maar liefst 35000 plaaten, 25000 meer dan zijn voorganger. Ondertussen haalde Nice al de voorronde in de Champions League, waarin het de duimen moest leggen voor Ajax. Ze kwamen terecht in de poulefase van de Europa League, waarin het onder meer Zulte Waregem en Vitesse tegenkwam.

Tranen met tuiten

Toch was het de afgelopen jaren niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Op 14 juli 2016 slaat het noodlot toe in Nice. Tijdens de vuurwerkshow, ten gelegenheid van de Franse nationale feestdag, rijdt een terrorist vol in op de menigte met 86 doden tot gevolg. En die aanslag liet zo z’n sporen na. Goiran wijst naar de foto in het midden van het rijtje. De foto toont Malang Sarr die in tranen uitbarst na z’n doelpunt tegen Stade Rennais op 14 augustus. ‘Het was de eerste wedstrijd na de aanslagen. Dat uitgerekend Malang (Sarr), een jongen die geboren en getogen is in Nice, in die wedstrijd het enige doelpunt van de wedstrijd scoort, wekte veel emoties los. We speelden met de namen van alle dodelijke slachtoffers op ons shirt. Het was een prachtig moment. Voor heel even waren de mensen alle miserie vergeten.’

Daarnaast hangt een foto met enkele spelers die een doelpunt vieren. Niet zomaar een doelpunt, maar het doelpunt van de kwalificatie voor de Europa League. Doelpuntenmaker van dienst: Mario Balotelli. ‘Die is afgelopen winter vertrokken, naar Marseille, godbetert onze ergste vijand’, zegt Goiran lichtjes knarsetandend. ‘Het is een steengoede voetballer, maar dat het een kerel is met een handleiding is wel het minste wat je kan zeggen’, voegt hij er nog snel aan toe.

Goiran neemt ons mee naar de vierde en laatste verdieping, waar de cafetaria’s, ontspanningszalen met onder meer een TV en pooltafel en een groot terras. Er is één ding dat meteen opvalt: in het midden van het terras ligt een petanquebaan. Goiran: ‘Onze nieuwe voorzitter (Gauthier Ganaye) vond dat er een petanquebaan moest zijn. Elk jaar houden we onder de jeugdspelers een petanquetoernooi. Dat wordt hier aan de overkant gespeeld bij de petanqueclub. De finale van dit toernooi vind dan hier plaats. De jongens zijn altijd enthousiast en het is een erg fijne traditie, want vergis je niet, we zitten misschien volledig in het nieuw en lijken misschien rijk, we zijn vooral een hechte familieclub.’

Advertentie