Anno 2018 vond ik de Champions League maar niets. Real Madrid was vaste klant in de eindoverwinning en deed dat voor de derde keer op rij. Het toernooi was een hautaine selectie voor de lucky few, magisch voetbal bleek op Europees topniveau weggevallen in een stoffig hoekje, weg van de superrijken. Dat slechts een twee- of hoogstens drietal clubs aanspraak konden maken op de beker met de grote oren was m’n grootste verlies aan voetbalvreugde als bewonderaar van de eeuwige underdog. Maar het seizoen daarna veranderde alles: Liverpool groeide door met dominant voetbal waar jaren aan gebouwd was, Ajax beleefde een déjà vu van het Cruijff-tijdperk en versloeg Real genadeloos, Tottenham steeg boven zichzelf uit. Alle giganten bleven uit de finale onder de kracht van slapende reuzen.

In een alternatieve versie van de Champions League zet die trend zich alleen maar verder door. De neutrale eindronde in lege Lissabonse stadions zorgt voor duels van nu of nooit, van negentig minuten lopen voor elke bal, alsof de finale steeds weer wordt gespeeld. Koud afwerken op een stil kampioenenbal, zo kunnen de net afgelopen kwartfinales beschreven worden. Die Laatste Acht is altijd iets boeiends: het is de grote poort naar mogelijke onsterfelijkheid, naar bij de vier beste te zijn op het allerhoogste niveau. Deze kwartfinales waren zonder twijfel de merkwaardigste uit de recente CL-geschiedenis, en dat verdient een kleine terugblik met een aantal onderscheidingen.

De award voor ‘Grootste Allesoverheerser’ gaat naar … Bayern München.
Hun status als topfavoriet hebben ze bevestigd. Of dat nu met 0-1 of 2-8 gebeurde, iedereen had dat voorspellende buikgevoel voor de wedstrijd. De vraag rest: zullen de mannen uit Beieren letterlijk alles overheersen? Zit er dan geen greintje kwetsbaarheid in dat blok? Bayern is op dit moment een ouderwetse totaalploeg van kameraden die in oktober met de beker lijkt te gaan poseren op de traditionele Oktoberfest. In hun lederhosen zal je bijna vergeten wat voor voetbal ze kunnen brengen. Die snelheid in die fatale omschakelingen was buitengewoon.

De award voor ‘Onherkenbaar En Onbemind’ gaat naar … FC Barcelona.
Dat Lionel Messi al een paar maanden met een lang gezicht in Camp Nou rondloopt, is geen geheim. Na het gezichtsverlies van Barça was de pers enorm hard voor de club. Als toonaangevend voorbeeld voor het wereldvoetbal, hun eigen enorme jeugdacademie en hun filosofie was het een vernedering, tot tranen toe. Voor velen is het dan ook duidelijk: dit moment in de clubhistorie moet veranderingen uitlokken. Sommigen spreken zelfs van het omgooien van de fundamentele Barcelona-filosofie of een exit Messi. Ieder van die extreme gevallen zijn vieze toekomstbeelden. De Catalanen moeten zich even terugtrekken als kluizenaar om tegen volgend seizoen hartverscheurende keuzes te maken willen ze hun hoge sokkel niet in de grond zien worden geboord.

De award voor ‘Het Koudst Laten Pakken’ gaat naar … Manchester City.
Meer dan 700 miljoen euro later heeft Guardiola nog steeds geen grote Europese triomf te pakken bij City. De Spanjaard leek niet toe te geven aan het principe ‘Keep it simple, stupid’ en beet zich daardoor stuk op een ijzeren muur. De uitschakeling van de Citizens is de koudste in deze kwartfinales. Dan kan je als coach heel het seizoen bij persconferenties De Bruyne als beste middenvelder in de wereld ophemelen (wat ook heel het seizoen terecht was), als je niet rond de zestien voetbalt en wind laat woekeren achter de verdediging, kom je nergens. En aan Kevin had het niet gelegen. Aan Sterling wel.

De award voor ‘Het Sterkst In De Gelederen’ gaat naar … Olympique Lyonnais.
Het enorme zelfvertrouwen van Lyon was bewonderenswaardig. Trainer Garcia toonde daarbij enorme ballen door resoluut te kiezen voor eigen spel, terend op 30% balbezit en snel countervoetbal. Dat is kennis hebben van de eigen krachten en deze vertalen op het veld. Het is ergens geen enorm verrassende prestatie van Lyon, als staalharde organisatie tegen een frivool voetbalteam kan je zeer bevoordeeld zijn. Ze hebben daarbovenop al hun kansen gegrepen met koude afwerkingen zonder genade op ideale momenten. Hun halve finale wordt een killer.

De award voor ‘De Strafste Mol’ gaat naar … RasenBallsport Leipzig.
De ‘renbalsporters’ uit het oosten zijn de mol in deze Champions League. Hun frisse overkomen met een jonge coach en groot voetballend vermogen zijn niets nieuws. De meest gehate club uit Duitsland doet dat al een aantal jaar in de Bundesliga, ook op Europees niveau. Ze vallen wel een beetje uit het algemene plaatje als nieuwe club van maar net tien jaar oud. Al bederft dat de pret bij die jongens niet. Zij zijn een uitdaging voor elke ploeg en het vertrouwen in hun snelle voeten is immens. Ook de financiële situatie, de RedBull-sponsoring buiten beschouwing gelaten, ziet er gunstig uit. Die Upamecano, als hij geen 150 miljoen euro oplevert, wie dan nog wel?

De award voor ‘Ik Mis Je Elke Dag Een Beetje Meer’ gaat naar … Atalanta Bergamo.
Dramatischer dan dit wordt het niet meer in dit toernooi. Atalanta was meer dan een sprookje dat zeer abrupt werd beëindigd door de Parijzenaars. Atalanta was dit seizoen een symbool van Italiaanse wilskracht en furie. Bergamo is een van de zwaarst getroffen steden door het Coronavirus. De stad bloedde, was een hele tijd verlaten, op straat dwaalden slechts spoken. Maar Bergamo was niet dood. Atalanta rechtte de rug en gaf hun bevolking hoop op mooiere herinneringen. De blauwzwarte goden hebben dat ook gedaan. Ze hebben misschien niet de top bereikt, het toernooi duurde daarvoor vier minuten te lang. Maar ze bewezen dat Bergamo nog leeft. En daarom mis ik je elke dag een beetje meer. Lunga vita La Dea, lunga vita Bérgamo!

Advertentie