Doodgravers

Een knevelende vraag: wat moet er gebeuren met het wereldkampioenschap in Qatar? Na het artikel van The Guardian en de publieke debatten in Nederland en Noorwegen blijft die vraag hangen. Ondertussen werden statements geschreven, talkshows volgepraat en shirtjes gedragen met Football Supports Change. Maar wat verandert het écht?

Een storm is even gaan liggen, met een boycot als radicaalste bliksemschicht en opschriften op shirtjes als lichtste regendruppel. Het is duidelijk dat de voetbalwereld zelf nog niet weet wat ze wil doen met het WK in Qatar. Daarom zijn die ontwikkelingen slechts een eruptie van selectieve verontwaardiging. Deze situatie stond in de sterren geschreven toen de FIFA voor het WK in Qatar stemde in 2014. De sterren van fonkelende steekpenningen in de duisternis.

Vorig jaar raakte nog bekend dat bedrijven hun gastarbeiders niet meer uitbetaalden of zelfs ontsloegen door de pandemie. Filip Joos zeg het goed in zijn opiniestuk in Sport-Voetbalmagazine: “Dat brengt ons bij het basisprobleem: de enorme ongelijkheid in de wereld tussen rijk en straatarm.” Dit is moderne slavernij: al die arbeiders zijn wanhopig om een beter leven voor hun familie op te bouwen en dat dwingt hen tot erbarmelijke en gevaarlijke werkomstandigheden.

De Qatarese autoriteiten en de FIFA zijn de doodgravers in dit verhaal. De kranen, balken en half afgebouwde tribunes zijn stalen monsters in de woestijn waarbij er symbolisch bloed aan de stoeltjes plakt. En wat na het toernooi? Wegrotten in de zandstormen. De stadions worden antimonumenten voor de families die iemand hebben moeten afstaan aan dit krankzinnige gebeuren.

Boycot? Neen, de bal zal gewoon rollen in het najaar van 2022 in Qatar. Alleen kan dat niet meer ‘gewoon’ gebeuren. Dit moet een scharniermoment zijn in de voetbalgeschiedenis, genoeg is genoeg. Elk WK zou een betere versie van het vorige moeten zijn. Het VAR-systeem zal bijvoorbeeld weer stappen verder staan. Maar een vrouwelijke ref in de finale, of in eender welke wedstrijd tout court zullen we mogen vergeten. Het is onbegrijpelijk dat FIFA haar No To Racism-campagne uitvoerig zal promoten in een land dat vrouwenrechten niet serieus neemt.

Doodgravers. De ziel van het voetbal, dito voetballiefhebbers over heel de planeet, sijpelt mee in het graf van duizenden gastarbeiders. Journalisten en voetballers moeten de FIFA raken waar het pijn doet: op hun eigen ‘prestigieuze’ toernooi. Elke wedstrijd de eerste 10 minuten niet spelen. Bij elke vorm van discriminatie op en naast het veld de wedstrijd staken. Kritische noten op elke persconferentie. Elke journalist en speler houdt van voetbal; laat die harten spreken, zelfs schreeuwen! Niet enkel via truitjes.

De dwaze maatpakken op de erestoelen zullen verder verstijven van ‘verontwaardiging’.