Van minuut 1 de tegenstander bij de keel grijpen en niet meer lossen. En volop gaan voor de eerste goal. Dat was het plan en het werd werkelijkheid. Een terugblik op de Europese wedstrijd van Antwerp tegen Omonio Nicosia.

Er was nog maar amper afgetrapt of RAFC ging er als een stier op een rode lap vandoor. De 4-2 was een pijnlijke herinnering die we zo snel mogelijk moesten wegvegen. Wat we dan te zien kregen, was een lekkere voetbaltaart met veel slagroom en heel wat kersen erbovenop. Snelle en secure combinaties met veel dieptespel kregen we te zien. We gingen de Cyprioten vermorzelen. Heel de ploeg speelde sterk, maar er was maar 1 keizer: Koij Miyoshi. Hij was overal te vinden en verdeelde het spel. Birger Verstraete was een uitstekende generaal, die in vele ogen zijn beste match voor de Reds speelde. 

Pas rond het half uur konden we al hevig juichen. Butez trapte uitstekend uit, Eggestein verlengde met zijn hoofd naar zijn Japanse maatje, die als een duivel uit een doosje zijn tegenstander een verkoudheid liep. Met een zalig lobje verschalkte hij de uitstekende boomlange doelman. De Bosuil ontplofte voor de eerste keer. Nadien moest goal nummer 2 vallen. Het tempo was gezakt, logischerwijs na een helft waarbij de hele tijd voetbal-plankgas gegeven werd.

De minuten tikten weg en de moed zakte wat in mijn Antwerp-schoenen, maar ik bleef nog hopen op dat moment. Eindelijk was het Balikwisha die een fraaie actie opzette, Pieter Gerkens vrij zag staan en hem bediende. Pieter aarzelde geen seconde en trapte ons alvast naar de verlengingen. Maar onze Europese voetbalhonger was zeker nog niet gestild. Voor het einde van de reguliere tijd wilden we de klus klaren. Geharrewar voor het vijandelijke doel. Miyoshi trapte tegen een tegenstander aan en enkele seconden later trapte hij nog eens tegen de lat. De derde goal volgde niet. Verlengingen kwamen eraan. Daarin waren we ook de betere maar die bevrijdende goal viel toen ook niet. We stevenden op penalty’s af. Ondertussen had ik door de spanning wel wat haren uitgetrokken. Andere mensen beten hun nagels stuk. Met spanning keken we naar de penalty’s waarbij Jean Butez ons naar de EL-poules keepte. Dit was een erg verdiende en emotionele zege. Ritchie riep na deze klapper weer “altijd op de moeilijke manier”. Met de rug naar de muur zijn we heel vaak het gevaarlijkst. Cheers RAFC!

Deze zege bracht ons de nodige boost om straks OHL te bekampen. Een tempo zoals donderdag zal er wel niet inzitten, maar met efficiënt spel en grinta kunnen we het wel klaren. 

Advertentie