Glans

Stiekem zijn we allemaal fan van Hein Vanhaezebrouck, en ik de allergrootste. Zijn schorre stem na de match getuigt van een authentieke passie voor het spel. Zijn glanzende glimlach na de wedstrijd is echter glans op het plastic dat KAA Gent uiteindelijk is. Vanhaezebrouck en co. zijn stijlvol – met stoere sterallures als de wandelende Connor McGregor – uit hun gecrashte wagen gekropen. Maar duizenden blauwwitte zielen zijn erin gebleven. Zelfs de coach himself merkte na de wedstrijd op dat het geen zinderende Ghelamco was, en dat na een 6-1-overwinning tegen rivaal Club Brugge. Die pretentieuze stadionbezetting straalde af op een ongeziene glansprestatie sinds 16 februari 2017. Hein zal deze datum wel kennen.
Een andere memorabele dag uit 2017: 14 april. Union Saint Gilloise pakte een onverhoopt punt tegen Standard in Play Off 2. Perdichizzi kopte de gelijkmaker over keeper Gillet binnen in de allerlaatste seconde. Een volksfeest barstte los op de hoofdtribune van de Heizel, waar de Brusselse gezangen bulderden doorheen het overig lege stadion. Afgelopen weekend vernederde de meest glanzende club van het moment hun opponent uit Luik. Van morele winnaar naar overheerser in vier jaar tijd. Hoe vaak moet ik nog over Union schrijven? Boeken vol, godverdomme boeken vol zou ik willen neerpennen over hun glans van heden ten dage. Het is de verleiding die mij daartoe dwingt.
Maar met hitsigheid komen we nergens. Alhoewel. Menig Super League-voorzitter heeft deze zomer zijn shirt rond glanzende diamanten willen hullen. “De crisis is voorbij, we gaan cashen.” PSG heeft een van de beste elftallen uit de eeuw samengesteld. Die ploeg mag dit jaar geen enkele wedstrijd verliezen. U leest het goed: geen enkele. En minstens tweehonderd doelpunten maken. Anders geloof ik er niet in. Voor hun club telt de onvoorspelbaarheid van het voetbal niet meer. Het is zo buitengewoon astronomisch dat elk verliespunt zal doen twijfelen aan zekerheden als een koe die melk geeft en regen die uit de lucht valt.
Aan de andere kant van het heelal, down to earth, heerst misselijkmakende teleurstelling. De glans van de Lukaku’s en de Ronaldo’s van deze wereld heeft Barcelona niet bereikt. Luuk de Jong trekt dit seizoen het heilige roodblauwe shirt aan. De geest van Cruijff dwaalt nog steeds rond in Camp Nou, maar het kijkt steeds zuurder rond. Het logo van Barcelona verliest nog wat meer glans na het vertrek van Messi, want ja, Luuk de Jong haal je niet voor je plezier. En zo zal glans altijd iets relatiefs blijven.