Het bal der bals is opnieuw begonnen. De plek met de mooiste namen, de duurste champagne en het meeste bekijks. Alles blinkt in de Champions League. De kopbal van Lukaku tegen Zenit was bezegeld in zilver. Uit de tribunes van Young Boys stegen goudglinsters op. En wees maar zeker: elke baltoets van Messi zal diamant zijn.
Groep A is werkelijk de doodsgroep: twee potentiële eindwinnaars en twee hardleerse scherprechters. Ik voorspel liever niet, maar ik kijk wel uit naar het moment dat de allergrootste speler aller tijden het veld van Jan Breydel betreedt. Messi tussen die sovjetachtige betontribunes, een walgelijke schoonheidswedstrijd. Even walgelijk als dat we meer uitkijken naar die godheid op Belgische bodem dan naar de prestatie van onze Belgische vertegenwoordigers. Zowel de pers als de supporters zijn Messigek. Het is een drug.
Philippe Clement hoeft echter niet bang te zijn, ook al zal hij met klamme handjes de handen van Guardiola en Pochettino schudden, geheel ondersteboven van bewondering. Voetballers blijven kinderen. Blauwzwart moet gewoon zichzelf blijven, hoe cliché dat ook klinkt, en zich niet laten vangen aan de verslavende drogering van blinkende namen. Ik vergeet nooit de woorden van Ruud Vormer net na ze in die groep werden gedropt: “Even kijken of Messi er zin in heb!” De softe arrogantie komt niet door zijn Nederlands-zijn, maar door zijn Ruud-zijn. Ruud is mooi. Wees zoals je kapitein, en alles komt goed.
Buiten het bal der bals heerst een wereld van grotesken: voetbal op maandagavond, lege tribunes in volle stadion, sportieve inzinkingen. Vooral het paarse groteske is een ziekte van de tijd. Anderlecht won met 7-2 van KV Mechelen. Het Park leek weer het paarse koninkrijk dat het altijd geweest is. Anderlecht is een polariserende club. Onderliggen voor de rust om erna zes goals te maken, natuurlijk zijn er dan believers en non believers in de process. Bovenal was KV slachtoffer van zijn eigen onwil. Dit was geen non-match van Malinwa, gewoon een non tweede helft, en dat is hors categorie.
Van het allerbeste naar het allerslechtste, want een ander paars groteske speelt zich af op het Kiel. Dat er meer twijfels bestonden rond Kompany dan rond Peter Maes afgelopen weken was onbegrijpelijk. Natuurlijk heeft Beerschot hun coach ontslagen. Thuis verliezen van Sint-Truiden, toch een verkapte zaalvoetbalploeg (zie ploegfoto), is een ondergrens. Als je daar aan toegeeft, ben je de lul. Maes weet nu hoe dat lul-zijn voelt.

Advertentie