Op (een significant deel van) de supporters van RSC Anderlecht na was gisteren niemand blij met de vroege rode kaart voor Standard-verdediger Ameen Al-Dakhil. Dankzij de prachtige spandoeken, het indrukwekkende eerbetoon aan Wilfried Van Moer en de intensieve start van de wedstrijd zelf was de Clasico goed uit de startblokken geschoten, maar na amper 7 minuten speeltijd wist iedereen dat er van een mooie pot voetbal weinig meer in huis zou komen. Kan het anders?

Ameen Al-Dakhil, zo goed als rechtstreeks van de U18-selectie naar de A-kern doorgestroomd, heeft er een knap seizoensbegin op zitten. Uitstekend voetenwerk, goed positiespel en veel maturiteit, niets wijst erop dat hij quasi geen ervaring heeft op het professionele niveau. Gisteren maakte hij zijn eerste foutje, namelijk een gemiste controle. Een gemiste controle met immense gevolgen. Van een overduidelijke noodrem was geen sprake, het was een lichte overtreding van de laatste verdediger. Zonder de gebruikte arm zou de scheidsrechter er allicht geen fout in hebben gezien of slechts een gele kaart de lucht in hebben gestoken. En indien Laforge effectief geel had gegeven, was er een reële kans dat de videoref het daarbij had gelaten. Kortom: een lichte rode kaart met voor spelers en toeschouwers gigantische consequenties. Alle tactische plannetjes en goede intenties bij de thuisploeg – en eigenlijk ook bij het team van Vincent Kompany – verdwenen als sneeuw voor de zon. Dankzij boven zichzelf uitstijgende spelers als Selim Amallah en João Klauss, de blijvende steun van het Luikse publiek en het uiteindelijk matig voetballende RSCA zat de gelijkmaker er altijd wel enigszins in en werd het ook geen pandoering, doch echt vermakelijk was de partij niet.

De vraag of het anders kan is niet eenvoudig te beantwoorden, maar het betreft wel een discussie die leeft in de internationale voetbalwereld. Zowel Thomas Tuchel als Jürgen Klopp toonde zich kritisch (zie onderaan) over de rode kaart van Reece James tijdens Liverpool – Chelsea, een uitsluiting die volgens beide oefenmeesters geen meerwaarde betekende voor de wedstrijd. Essentieel: regels zijn regels, maar zijn het goede regels?

Even een bijvraag om de kwestie vanuit een andere perspectief te bekijken: wat is een rode kaart? En vooral, wat is het doel van een rode kaart? Uiteindelijk gaat een rood karton om het uitsluiten van een speler. Een speler heeft een bepaalde handeling verricht die niet door de beugel kan en het noodzakelijk maakt om hem van het terrein te halen. Bij een gruwelijke elleboogstoot, een agressieve schaar-tackle of een charge met beide voeten vooruit lijdt het geen twijfel, die speler mag niet meer verderspelen en wordt best ook stevig geschorst. Daarmee komen we tot de kern van de zaak: is de overtreding van Ameen Al-Dakhil van zo’n orde dat hij van het veld gehaald moet worden?

Daarom dit voorstel: trek de indicatieve tabel die gebruikt wordt om schorsingsvoorstellen te formuleren aan de hand van bepaalde criteria en precedenten door naar de aan de gang zijnde voetbalwedstrijd. Creëer al tijdens de partij een gradatie in de roodheid van een overtreding en niet louter bij het bepalen van de strafmaat. Dat is geen gemakkelijke opgave, maar mits voldoende dialoog zou het mogelijk moeten zijn om tot een ruimere indicatieve tabel te komen. In zekere zin gebeurt dat al door ‘uitsluiting voldoende’ te oordelen bij een vroege kaart en dus geen verdere schorsing te eisen, iets wat bij deze casus verwacht kon worden doch niet het geval is (schorsingsvoorstel parket voetbalbond: één speeldag effectief). Als we specifiek het gegeven van de fout door de laatste man beschouwen, zouden we zelfs naar technologische hulpmiddelen kunnen evolueren. Zo zou het bijvoorbeeld boeiend zijn om naar het expected goals-cijfer te kijken van de eventuele Verschaeren-kans, maar dat terzijde. Niemand zal in ieder geval ontkennen dat de fout van Al-Dakhil van ander allooi was dan pakweg een harde trap op een doorgebrokenaanvallerskuit, -enkel of -achillespees. In de praktijk bestaan er verschillende tinten rood.

Qua mogelijke strafmaten halen we de mosterd bij de hockeysport: tijdelijke tijdsstraffen. Wanneer een gele kaart onvoldoende is, moet een ploeg het gedurende een bepaalde tijd met tien doen. De verdediger beging naar de regels van het spel een grote overtreding zonder evenwel de fysieke integriteit van de tegenstander in gevaar te brengen, dus moet hij niet definitief van het terrein gestuurd worden en is een tijdelijke bestraffing voldoende. Stel nu dat Al-Dakhil een half uur op het strafbankje had moeten plaatsnemen: dan zou hij een derde van de wedstrijd missen en zou Anderlecht een zeer groot voordeel hebben mogen genieten tijdens een aanzienlijk deel van de partij. De wedstrijd zou desalniettemin niet volledig verpest zijn en misschien ontstaat er zo wel een voor de wedstrijd aangename dynamiek waarbij Anderlecht gedurende een half uur alles op alles zet, waarna het spelbeeld opnieuw kan kantelen.

Wat denkt u van dit voorstel? Stem hieronder!

Advertentie