Wij hebben meer spijtoptanten en jonge voetbalcoaches nodig, want zij zijn ware avant-gardisten. “Geef mij iets dodend God want ik wil leven,” schreef avant-gardespits Paul van Ostaijen in 1920. De totale afbraak van een kapotte wereld om nieuwe idealen te introduceren, dat was het credo van het voorleger.
Wij houden eigenlijk wel van avant-gardisten, maar enkel als ze tot de eeuwigheid behoren. Zij hebben de wereld doen schuiven en daveren. Daar hebben we respect voor. De radicale flair om vooruitgang te forceren is vandaag echter weggedeemsterd in spijtoptanten en jonge voetbalcoaches. Selectieve verontwaardiging rond de getuigenissen van Dejan Veljkovic is misplaatst, want er zullen nog veel broeken afzakken. Vandaag is het 31.035.582 euro aan valse contracten, morgen vijf gefixte titelmatchen? Laat die bagger maar komen. De crimineel pur sang laat het Belgisch voetbal schudden en beven, so what? Dit moet leiden tot zuivering. Of ben ik nu een utopiegevoelige klootzak?
Jonge voetbaltrainers zijn vaak het slachtoffer van hun grootscheepse afbraak van het oude voetbalspelletje. Dat Kompany onder andere met zijn kopie van de inverted wingbacks al seizoenenlang de wind van voren krijgt, is geen verrassing. Het is ingrijpend in een jeugdig elftal. Maar Kompany is een échte avant-gardist: ontoegeeflijk. Er zit terug rock ’n roll in Anderlecht, dat burgerlijke moet er uit! Weg met de Ancelotti’s en Van Gaals van deze voetbalaardbol!
Mbaye Leye heeft het wel moeten bekopen bij Standard. “Le Standard a besoin de quelqu’un qui inspire la peur.” Angst als ultimatum is nooit een goed idee. Standard en slechte ideeën is een sissende alliteratie. De trouwe aanhang beschimpte en bespuwde nog wel zijn spelers tot een kwartier na affluiten. Ik waardeer Leye als durvende coach, maar hij kreeg waarvoor hij gevraagd had toen hij de actie van zijn ‘supporters’ goedkeurde. Hij is buitengewerkt door systematische sabotage — opnieuw sissend — van een groep drieste non believers. Angst zal altijd tussen de bakstenen van Sclessin druipen.
Voor de komende week haal ik Beëlzebub, mijn interlanddagboek, weer boven om grijze dagen zonder clubvoetbal door te komen. Mijmeren over de avant-garde zal altijd een deel blijven van mijn idealenbestand. Daarom alvast een drastische eerste zin die ik zal noteren:

Liefste Beëlzebub
België moet de Nations League winnen, anders volgt een onstuimig verdriet.

Advertentie