Liefste Beëlzebub

België moet de Nations League winnen, anders volgt een onstuimig verdriet. Met die gedachte liep ik een hele dag rond, samen met een benieuwende nervositeit voor de halve finale tegen Frankrijk. Tijdens colleges op de universiteit dacht ik aan verschillende scenario’s: dat Mbappé opnieuw extreem matig zou zijn, of dat Hazard uit het niets extreem goed zou zijn. Ja, dat dat onze weg naar de finale kon zijn. Ik keek ernaar uit, en dat is al heel veel.
Pre-match: uitzending door VTM. Geen verrassing, daar zitten de grootste Rode Duivelsfans aan de buis gekluisterd: simpel volk. Ik hoopte dat dat de grootste teleurstelling van de avond zou worden.
Rust: Jan en Gilles lulden straal langs elkaar heen terwijl de Belgen hun grootste klasse tentoonspreidden. De rust aan de bal en de genadeloosheid in de afwerking deed denken aan die bewuste dag tegen Brazilië. Die dag, iedereen herinnert. Hoe Lukaku over die bal trippelde, was even ongezien als de Hulk die een kopje thee drinkt.
Laatste fluitsignaal: wat die bewuste dag tegen Brazilië leek te zijn is die bewuste dag tegen Frankrijk geworden. Ik weet het niet meer, Beëlzebub. Is dit het waarom we voetbal kijken? Is dit het waarom we als futielen uitkijken naar de nationale ploeg? Fuck that. Gilles vertelde net over een kleine finale tegen Italië. Och God, een kleine finale, waar halen ze het! Op zondagnamiddag; het wordt zelfs nergens uitgezonden, want VTM had de tv-rechten van de finale gekocht. Stik erin, simpel volk. Stik erin, Beëlzebub.
The day after: ik was gisteren met een traantje in m’n ooghoek ingedommeld. Bij het ontwaken herinnerde ik meteen wat er was gebeurd. Zuchten, en dan die krantenkoppen lezen. ’s Avonds ben ik opnieuw met diezelfde prachtige vrouw een theaterstuk gaan bekijken. Deze keer verscheen niet meteen haar mooie glimlach, omdat het een surrealistisch, horrorachtige voorstelling was. Beiden in onze ongemakkelijkheid slenterden we terug naar de wagen. Haar aanwezigheid had iets van een onnoemelijke schoonheid dat zonder twijfel dagen als die tegen Brazilië oversteeg.
Zaterdag: Ik vond het eerste seizoensnummer van Geel&Rood in m’n brievenbus, het officiële supportersmagazine van KV Mechelen en de kwalitatieve evenknie van Catenaccio. Een legendarisch beeld op de cover: Piet den Boer met de vinger in de lucht na zijn winning goal tegen Ajax in de Europacupfinale. Geel&Rood maakt Oranje, een themanummer over de Nederlanders van KV. Ik las als eerste het interview met Ferdy Druijff, waarin hij zegt: “Scoren hoop ik toch meer te doen dan kinderen te krijgen.” En plots wist ik weer wat voetbal is.

Advertentie