Alle twijfels, beschuldigingen en onthullingen over de financiële put zonder bodem van Anderlecht waren nog niet koud of de volgende vier miljoen euro stond in een paars shirt te blinken. Anders Dreyer, een rechtse winger, moet de Brusselse aanvalslust nieuwe impulsen bezorgen. Ik heb zijn naam getypt in de zoekbalk van YouTube, zoals iedere zichzelf respecterende scout zou doen. Dominant linksvoetig, maar schiet ook zonder scrupules met rechts; korte hoek, lange hoek, kapje achter het steunbeen. Ik word niet wijzer uit de compilatie, want de beelden lijken gekopieerd uit iedere andere compilatie die ik ooit heb gezien.
Dreyer heeft alvast geen idee waar hij terechtkomt. “Die drie sterren staan niet voor niets op de badge, dat streelt mijn ego”, zei hij op zijn persvoorstelling. De supporters zullen het graag horen: een statuslikker is gearriveerd in het Astridpark, eindelijk iemand die de échte waarden van het instituut belichaamt. Hij zit al in de selectie voor de thuiswedstrijd tegen Zulte Waregem. Hij zal z’n ogen nogal uitkijken: die overstelpende paarswitte stoeltjes, zij maken indruk. Ik vind zo’n thuiswedstrijd achter gesloten deuren toch een zware straf. Ik kan er niet bij dat ook bezoekende fans geband worden. Stel je voor: een minibus van Zulte- én Waregemsupporters in die lege hoek gedouwd. Zoiets heet rechtvaardigheid.
Die fascinatie met Danish Dynamite is niet vreemd voor ons. Sinds het schitterende EK van Denemarken staan Denen voor een straffe mentaliteit en werkethiek. Ik ben er nog steeds niet over dat Casper Nielsen de Gouden Schoen misliep. Nu kan ik de mainstream niet tegenspreken: op individueel niveau was het opnieuw zo’n middelmatig jaar dat de beste doelman de enige terechte winnaar is. We kunnen beter een gala inrichten met Simon Mignolet als enige gast. Hij wandelt de zaal binnen, neemt de schoen van de sokkel en stapt in stilte terug naar buiten. Het zou snel gedaan zijn, en dat is maar goed ook.

Advertentie