De wenkbrauwen van menig voetbalfan in Haspengouw fronsen de afgelopen weken steeds iets nadrukkelijker. Een 5 op 18 en een voorlopige vijftiende stek in het klassement is na zes speeldagen de povere balans voor de Zuid-Limburgse Kanaries. Met slap voetbal en slechts twee punten tegen evenwaardige ploegen als Oostende, Eupen en Cercle Brugge, werd de rooskleurige openingsdriepunter tegen – op papier – titelkandidaat AA Gent al snel uitgewist. Stof tot nadenken, op individueel en collectief vlak.

“Binnen drie jaar willen we play-off 1 spelen”, klonk het in november 2018 ambitieus bij de definitieve overname van STVV door het Japanse DMM. Een veelbelovende uitspraak die voorlopig niet opgaat. Eén overwinning en twee gelijke spelen: play-off 1 – dit seizoen nota bene uitzonderlijk met vier ploegen – is na zes speeldagen ver weg voor Sint-Truiden: lijfsbehoud vormt de prioriteit, nóg meer dan de afgelopen seizoenen. Niet goed genoeg: niet meer, niet minder.

Dalende lijn

In 2018/19 dingde Sint-Truiden met frivool voetbal onverhoopt mee voor play-off 1, toen nog met hoogvliegers Takehiro Tomiyasu, Daichi Kamada en in zekere mate Roman Bezus. Spelers waar ze in Sint-Truiden met heimwee aan terugdenken. Toenmalig coach Marc Brys was de architect van dat successeizoen. Het leken bevorderende vooruitzichten.

In 2019/20 werd een plek in play-off 1 nooit concreet benaderd. Een zekere Yohan Boli en Jordan Botaka vormden de aanknopingspunten op het veld bij de Limburgers. Een plaats in de middenmoot was vorig seizoen het resultaat: leefbaar.

Nu, nog een seizoen later, bengelen de Kanaries na anderhalve maand voetballen onderaan het klassement. Denken aan een plek in de top acht (play-off 2), laat staan top vier (play-off 1) is uit den boze. Een speler aanduiden die erboven uit steekt of het verschil maakt is onbegonnen werk.

Een gebrek aan snelheid, zuiverheid en vooral creativiteit. Iemand die een man voorbij kan gaan à la Jordan Botaka vorig seizoen ontbreekt. Soms op de korrel genomen vanwege het taffelen met de bal, maar wel iemand die wist wat ermee te doen en aldus zorgde voor enkele sprankels op het veld. Sprankels die er momenteel niet zijn. De Nederlandse Congolees verkaste afgelopen zomer bovendien voor slechts 600.000 euro naar AA Gent. Een koopje voor de Buffalo’s.

Sputterend middenveld

Samuel Asamoah is een type speler die de rol van Botaka het meest benadert. Aanspeelbaar en vinnig. Kan een bal bijhouden, maar vooralsnog te weinig speelminuten gemaakt. Net als Steve De Ridder die sterk aan de competitie begon. De motor op het middenveld, maar een sleutelbeenbreuk gooide al snel roet in het eten.

Santiago Colombatto en Chris Durkin vervullen de rol van Argentijns strijder en Amerikaans aanspeelpunt op het veld. Vechtlust en inzet: absoluut een meerwaarde, maar de passes en balvastheid van beide heren staan niet op punt. Het mag iets meer zijn. Durkin voor ruim een miljoen euro definitief overgekocht van D.C. United. Veel geld. Qua looks en speelstijl te vergelijken met een Rob Schoofs die enkele seizoenen geleden het mooie weer maakte op Stayen, maar qua uitvoering zit het millenniumkid uit Virginia niet op datzelfde niveau. Een draaischijf, een spelverdeler, iemand met een dribbel in de benen en ogen op de rug: dat hebben de Limburgers nodig. Dringend. Zeer dringend.

Verdedigers met de vleet

Defensieve vraagtekens. Niet omwille van het gebrek aan opties, wel integendeel. Ook de gemaakte keuzes van de nieuwe coach Kevin Muscat zijn niet altijd te verantwoorden. Een gretig voetballende Ibrahima Sankhon: op de bank. Een uitvoetballende Pol Garcia: op de bank. Een ervaren Jorge Teixeira, weliswaar minder constant: op de bank. Een aantal schorsingen zitten daar voor iets tussen, maar dat rechtvaardigt niet alle beslissingen. Is er meer aan de hand?

Wel in de defensie: Kenny Steppe: goede doelman, vaste waarde tussen de palen die weet wat uitvoetballen is. Ko Matsubara: soms onbesuisd in zijn acties, drang naar voren, maar defensief niet top. Samy Mmaee: tracht de leidersrol op zich te nemen, maar wisselt nog te vaak goede met slechte zaken af. Een van de (defensieve) nieuwkomers, Jonathan Buatu: voorlopig weinig lijn in zijn spel. Wolke Janssens: doet zijn uiterste best op een voor hem nog steeds ongewone positie. Een Casper De Norre-verhaal lijkt voor hem als verdediger niet meteen weggelegd.

Met Maximiliano Caufriez (Waasland-Beveren) en Liberato Cacace (Phoenix Wellington) kwamen er nog twee defensieve pionnen bij. Met naam, maar ook met een prijskaartje. Eén miljoen voor die eerste, idem plus nog wat extra voor die tweede. Weelde genoeg achterin bij de Kanaries.

DMM’ers investeren

Offensief ontbreekt bij STVV een man die al ruim een half seizoen gemist wordt: Yohan Boli, een goaltjesdief. Verdient momenteel de kost in de zandbak van Qatar, maar een vervanger voor de balvaste, hardwerkende spits werd nog niet gehaald. Al komt die hoop nu lichtjes op de schouders van de op papier vlotscorende Oekraïense aanvaller Aleksandr Filippov te liggen. Een broodnodige en doelgerichte transfer: eindelijk. Ook zijn prijskaartje schommelt rond het miljoen. Opnieuw een prijzige vogel die de Japanse Truienaars binnenhalen.

Stevig investeren in spelers doen ze bij DMM, en dat is goed nieuws dat toegejuicht mag worden, want dat was ooit anders. De vraag rijst hoe weloverwogen de aanwinsten zijn en in hoeverre ze hun investering waard zijn. Een Buya Turay-scenario willen ze op Stayen liefst niet nog eens meemaken. De sensatie bij het Zweedse Dalkurd FF werd in 2018 voor zo’n twee miljoen euro gekocht, maar kon de verwachtingen in Sint-Truiden nooit inlossen. De Sierra Leoon werd vorig seizoen op uitleenbasis topschutter in Zweden en vertrok inmiddels naar China. Ook vertrokken: Elton Acolatse, naar Israël. Geen basisspeler, maar wel iemand met een actie in de voeten. Snelheid. Een vleugelspeler die de lijn kan afgaan, maar bedankt voor bewezen diensten. Zonde.

Kwalitatieve offensieve schaarste

Voorts moeten Yuma Suzuki en Facundo Colidio voor de Truiense doelpunten zorgen. Suzuki heeft er reeds twee achter zijn naam staan, maar staat meer sakkerend en sloffend op het veld dan scorend, al is dat verbeterd in vergelijking met vorig seizoen. Techniek heeft de Japanner wel degelijk en hij weegt enigszins op een verdediging, maar hij straalt o zo weinig spelvreugde uit. Een zweem van Japanse sterallures voor iemand die in 2018 werd uitgeroepen tot de beste speler van de Aziatische Champions League? Het zou kunnen. Colidio kwam dit seizoen dusver één keer tot scoren. De Argentijn schud af en toe een flits uit zijn voeten, maar is niet dezelfde speler van eind vorig seizoen.

De Zuid-Koreaan Seung-Woo Lee en de Japanner Tatsuya Ito krijgen offensief ook hun speelminuten, de een al meer dan de ander. De goodwill is er alvast bij de kleine Lee. Iemand die op doel durft schieten. Zulke spelers heeft Sint-Truiden nodig.

En dan is er nog Keito Nakamura, een winger die gehuurd wordt van het Japanse Gamba Osaka. Liet geen onaardige indruk na in zijn eerste twee wedstrijden, maar lijkt plots van het toneel verdwenen te zijn. Vreemd. Spitsen Duckens Nazon en de jonge Nelson Balongo konden als invallers vooralsnog onvoldoende bekoren. Idem voor Jhonny Lucas en Mory Konaté een rij lager.

Muscats grinta

Individueel is er nog ruimte voor verbetering, collectief is dat de taak van trainer Kevin Muscat. Geroemd om zijn strijdlustige en agressieve spel als speler, maar langs het veld mag het op vlak van uitstraling wat hem betreft wat meer zijn. Grinta. Passie.

Voetballen, weemoedige fans de mond snoeren: dat moeten de blauw-geelhemden opnieuw gaan doen. Combinatie, samenspel, inspiratie, frisheid, ideeën. Vormen de nieuwkomers misschien de missing link, de glans die momenteel ontbreekt bij de Kanaries? Aan Muscat om ermee aan de slag te gaan. Met de nieuwkomers die er al zijn en nog komen, maar ook met zij die de afgelopen weken te vaak op de bank zaten in plaats van op het veld stonden. Werk aan de Truiense winkel.

Advertentie