De kogel is door de kerk: ASV Geel speelt volgend seizoen in 1ste provinciale. Ondanks de ontgoocheling laten de Zotten de moed niet zakken. Op de Leunen is de goesting om er weer aan te beginnen groter dan ooit.

Het was vrijdagavond. Ik scrolde nietsvermoedend door Facebook. Plots bovenaan: ASV Geel naar provinciale. Na een week bang afwachten hebben we dus eindelijk het verdict te horen gekregen. Waarom het zo lang moest duren vooraleer we een uitspraak kregen van het BAS, is mij een raadsel. Het voelt een beetje wrang aan. Als de naam Geel valt op de KBVB, horen ze het al donderen in Brussel. Dat is andermaal gebleken.

Volgend jaar komen we dus uit in 1ste provinciale. Is het een schok? Nee, niet echt. Is de degradatie pijnlijk? Jazeker. Ondanks de slag in het gezicht lieten de supporters het niet aan hun hart komen. Degraderen is dan wel niet aangenaam, maar we hebben het grootste vertrouwen in het nieuwe bestuur.

Zaterdag waren vrijwilligers al bezig met het gras te maaien in het Leunenstadion. Onverstoorbaar, onvermoeibaar. Je zou denken dat er een begrafenisstemming aanwezig was. Niets was minder waar. Er werd gelachen. Er werd uitgekeken naar het komende seizoen. Van tijd tot tijd druppelde er iemand binnen. Natuurlijk ging het over de licentie. Bij iedereen overheerste het gevoel van hoop. We zijn ontgoocheld in de uitkomst, maar we hebben ons erbij neergelegd. De uitspraak is voor zowel club, als supporters een opluchting. Eindelijk weten we waar we aan toe zijn.

Zoals ik al zei: we hebben vertrouwen in het nieuwe bestuur. Het is de afgelopen jaren anders geweest. Toen we 2 jaar geleden al eens op het bankroet afstevenden, hadden we niet gedacht dat we zo snel opnieuw op dat punt zouden staan.

Je kan je wel inbeelden dat het vertrouwen voor wat er in de ivoren toren gebeurde op de Leunen nihil was. Het leek de afgelopen maanden alsof de spelers en supporters er alleen voor stonden. Faillissementen lijken een beetje gemeengoed geworden op de Leunen. Zot zijn heeft zeer gedaan, zoveel is zeker..

De afgelopen maanden zijn voor iedereen met een blauw-wit hart zwaar geweest. Het was een vreemd gevoel om te supporteren voor een club die een week later misschien niet eens meer zou bestaan. De laatste thuismatch – tegen Diegem – vertrok ik een beetje met lood in de schoenen richting stadion. De gedachte dat dit de laatste thuismatch kon zijn, speelde enorm in mijn achterhoofd. De gedachte dat de plaats waar ik zoveel mensen leerde kennen, zoveel vrienden maakte niet meer zou bestaan, woog zwaar.

Op het veld leken ook de spelers er niet met hun gedachten bij te zijn. De wedstrijd zelf was niet van een enorm hoogstaand niveau en stevende af op een brilscore. Enkele minuten voor tijd besloot Yannick Vandersmissen het heft in eigen hand te nemen. Onze topschutter lanceerde vanaf een 30-tal meter een kruisraket waar menig Noord-Koreaans dictator stik jaloers op zou zijn. Die avond waren de zorgen eventjes vergeten.

De weken erna werd het gissen naar hoe onze club gesteld was. Geruchten over een overname deden de ronde, maar niets concreet. Na verloop van tijd werd de stilte opeens doorbroken. Op een woensdagavond ging er een berichtje rond: overname is een feit! Een bijgevoegde foto was de onomstotelijke bevestiging. Later die avond verscheen de bekendmaking ook officieel op de clubkanalen.

De opluchting was groot. Iedereen zag de wereld weer een beetje positiever. De onzekerheid over de licentie bracht daar weinig verandering in, integendeel. Iedereen met een hart voor ASV Geel is er nu nog meer op gebrand om zo snel mogelijk terug te keren naar waar wij thuishoren. Iedereen is klaar om er Allemaal Samen voor te gaan. Zolang de Zotten bestaan zal Geel nooit vergaan!

Lees ook: De Zotten gaan het “allemaal samen” doen

Lees ook: Verbroedering Geel werd wél veroordeeld voor matchfixing en kwam klap nooit te boven

Advertentie