Als je de bal eerder aantikt dan de tegenstander, telkens opnieuw – uit zijn rug, of in de onderschepping van een zwevende pass – dan win je alles. Je wint de wedstrijd op dominante wijze, omdat de dominantie in letterlijk iedere baltoets zit. Elke tik blaast buitenstaanders – waaronder de tegenstander zelf, want wat heeft die nog met het spel te maken? – omver, veegt alle zelfreflexieve twijfels weg. Verdedigen als collectieve kunst, dat is de grootste kwaliteit van Antwerp, zonder geweld aan hun voetballende sterktes te doen.
De algemene teneur luidt nu: wie doet Antwerp nog wat? Niet alleen omdat ze alleen aan de leiding staan, maar vooral omdat ze al twee ploegen fysiek hebben overklast. In de wedstrijden tegen Union en Genk kwamen ze vrijwel nooit in de problemen door hun doordachte pressingspel. Dat maakt van Antwerp een uitgekookte ploeg die goed is in wedstrijden winnen. Ze spelen zonder capsones en laten keeper Butez voor de rest met de bal jongleren. Hoe Vincent Janssen zich eerst liet aftroeven door Genk-verdediger McKenzie, maar dan terugliep en perfect de bal uit zijn voeten tikte, was van een pure schoonheid die ik van een bonkige spits als Janssen zelden heb gezien.
Maar de vraag wie Antwerp nog wat doet, is voor de rest ridicuul. De play-offs zijn twee speeldagen ver en het lijkt omdat Club Brugge twee keer verloren heeft dat niemand nog weet hoe de play-offs zullen eindigen. Natuurlijk weet niemand dat, behalve ik. Union wordt kampioen. Dat beweer ik al sinds Kerstmis en daarom kan ik er niet meer onderuit. Union wordt kampioen, dat klinkt zo onwerkelijk dat wanneer het werkelijk gebeurt het Belgisch voetbal grondig hervormd zal worden, net als toen Donald Trump de presidentsverkiezingen in 2020 won. Maar dat zal, net als in Amerika, nooit gebeuren. Buiten straatprotesten in Antwerpen en straatfeesten in Brussel zal de status quo in de miljoenen van Eleven gebeiteld worden. Dat is pas een voorspelling die steek houdt, als Union de Bosuil kan afbreken tenminste.

Advertentie